Wielkolot rdzawy
| Petaurista petaurista[1] | |
| (Pallas, 1766) | |
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Podtyp | |
| Gromada | |
| Podgromada | |
| Infragromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Rodzina | |
| Podrodzina | |
| Plemię | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
wielkolot rdzawy |
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[2] | |
 | |
| Zasięg występowania | |
| |
Wielkolot rdzawy[3], dawniej także: taguan[4] (Petaurista petaurista) – gatunek gryzonia z rodziny wiewiórkowatych[5].
Jego średnia długość ciała waha się w przedziale 40–58 cm, a długość ogona 43–63 cm. Dzięki dużemu fałdowi skórnemu, łączącymi boki ciała oraz przednie i tylne kończyny, ten gatunek wprawdzie nie może latać, ale wykonuje loty ślizgowe dochodzące do 450 m długości. Nie musi więc za każdym razem schodzić na ziemię, jeśli chce się przenieść z drzewa na drzewo. W ciągu dnia kryje się w dziupli, którą opuszcza o zmierzchu, udając się na poszukiwanie orzechów i innych owoców. Taguany żyją pojedynczo, parami lub w grupach rodzinnych. Tubylcy polują na te duże gryzonie ze względu na ich smaczne mięso.
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Występuje w gęstych lasach Azji, od Kaszmiru do południowych Chin, a także na Sri Lance, Jawie i Borneo.
U osobników należących do podgatunku występującego na Tajwanie (Petaurista petaurista grandis) wykryto zarodziec Plasmodium watteni, którego rozmnażanie się i przenoszenie nadal nie jest wiadome[6]
Rozmnażanie
[edytuj | edytuj kod]Samce są aktywne rozrodczo w okresach od marca do czerwca i od października do listopada, natomiast większość samic od maja do lipca i od listopada do stycznia. Latające wiewiórki z rodzaju wielkolot mają dwa sezony rozrodcze w roku – zimowy i letni. Ich dokładne przedziały czasowe różnią się między gatunkami. Sezon rozrodczy wielkolota rdzawego zamyka się w okresach od czerwca do sierpnia i od grudnia do lutego[7]. Samica prawdopodobnie wydaje na świat 2 lub 3 mioty po 1 lub 3 młode w każdym z nich. Nigdy nie zaobserwowano młodych siedzących na grzbiecie matki, więc przypuszcza się, że przed udaniem się na poszukiwanie pokarmu pozostawia je w bezpiecznym miejscu.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Petaurista petaurista, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Petaurista petaurista, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ Włodzimierz Cichocki, Agnieszka Ważna, Jan Cichocki, Ewa Rajska, Artur Jasiński, Wiesław Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii Polskiej Akademii Nauk, 2015, s. 297. ISBN 978-83-88147-15-9.
- ↑ Zygmunt Kraczkiewicz: Ssaki. Wrocław: Polskie Towarzystwo Zoologiczne, Komisja Nazewnictwa Zwierząt Kręgowych, 1968, s. 81, seria: Polskie nazewnictwo zoologiczne.
- ↑ Wilson Don E. & Reeder DeeAnn M. (red.) Petaurista petaurista. w: Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3.) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. (ang.) [dostęp 4 maja 2012]
- ↑ J. H. Cross, J. C. Lien. Plasmodium (Vinckeia) watteni sp. n. from the Formosan Giant Flying Squirrel, Petaurista petaurista grandis. „Journal of Parasitology”. 54 (6), s. 1171-1174, 1968. (ang.).
- ↑ P. Lee, Y. Lin, D. R. Progulske. Reproductive Biology of the Red-Giant Flying Squirrel, Petaurista petaurista, in Taiwan. „Journal of Mammalogy”. 74 (4), s. 982-989, 1993. (ang.).