Urodził się w zubożałej rodzinie ziemiańskiej. Jego ojcem był Teodor Zawadowski (dzierżawca majątków) a matką Tekla z Butkiewiczów[3]. Miał młodszego brata Jana, później znanego malarza.
W latach 1914–1918 służył w wojsku austriackim, od 1918 roku w Wojsku Polskim. Jako lekarz batalionowy Sanockiego Pułku Piechoty uczestniczył w kampanii zimowej w Karpatach. W 1917 roku został ordynatorem oddziału wewnętrznego i dermatologicznego szpitala wojskowego w Przemyślu i Jarosławiu. Radiologią zainteresował się czasie krótkiej praktyki w wiedeńskiej klinice radiologicznej profesora Guido Holzknechta (zrezygnował z zamiaru poświęcenia się dermatologii)[1].
W roku 1918 dowodził jednostkami zabezpieczenia medycznego Dywizji Piechoty, dowodzonej przez gen. Władysława Sikorskiego[1]. 6 sierpnia 1920 roku został zatwierdzony w stopniu majora z dniem 1 kwietnia 1920 roku, w korpusie lekarskim, w grupie lekarzy z byłej cesarskiej i królewskiej Armii. W czasie wojny z bolszewikami, pełnił służbę w Naczelnym Dowództwie WP na stanowisku kierownika Sekcji I Personalnej Szefostwa Sanitarnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu majora ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Pełnił służbę w 1 Batalionie Sanitarnym w Warszawie.
3 listopada 1922 roku został przydzielony do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze hospitanta Kursu doszkolenia 1922–1923. W grudniu 1923 roku, po ukończeniu kursu, został przydzielony do Oddziału IV Sztabu Generalnego[4]. Z dniem 1 grudnia 1924 roku został przeniesiony do 1 Pułku Artylerii Przeciwlotniczej w Warszawie z równoczesnym odkomenderowaniem na roczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Paryżu (École supérieure de guerre(inne języki))[3][5].
W tym samym czasie studiował na Wydziale Radiologii Uniwersytetu Paryskiego, praktykując w paryskich szpitalach pod kierunkiem Louisa Delherma, André Barretta i Josepha Belota[1]. Uzyskał tytuł specjalisty radiologa[6]. W latach 1925–1938 odwiedzał szpitale w Londynie i Bristolu, Hamburgu, Sztokholmie, Berlinie, Strasburgu i Zurychu. Po powrocie popularyzował w Polsce nowoczesne osiągnięcia radiologii światowej[1].
Od roku 1925 kierował Zakładem Rentgenologii Szpitala Ujazdowskiego, który był wówczas uważany za najnowocześniejszy w Warszawie. Prowadził badania naukowe oraz zajęcia dla studentów (wykłady, ćwiczenia oraz szkolenia przed- i podyplomowe). W 1928 roku zainicjował prowadzenie dla wszystkich polskich lekarzy dwumiesięcznych kursów z zakresu radiodiagnostyki[6][2]. Uzyskał habilitację w roku 1930. W 1931 roku opublikował pracę pt. "O cieniach towarzyszących przyżebrowych", która znalazła trwałe miejsce w literaturze specjalności (podważył założenia obowiązującej teorii H. Asmanna(inne języki))[6].
Do 1939 roku pełnił służbę w Centrum Wyszkolenia Sanitarnego w Warszawie na stanowisku kierownika naukowego Oddziału Radiologicznego Szpitala Szkolnego[7][8]. Jednocześnie pełnił funkcję wiceprezesa Polskiego Lekarskiego Towarzystwa Radiologicznego i kierował prywatnym Zakładem Rentgenologicznym dla diagnostyki i terapii przy ulicy Poznańskiej 17 w Warszawie.
18 lutego 1930 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1930 roku i 6. lokatą w korpusie oficerów sanitarnych, w grupie lekarzy[9]. Awansowany na pułkownika ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 roku i 2 lokatą w korpusie oficerów służby zdrowia, w grupie lekarzy[10].
Był wychowawcą wielu przyszłych radiologów i autorem licznych publikacji naukowych, dotyczących przede wszystkim rentgenodiagnostyki narządów klatki piersiowej[13].
Od 1920 roku żonaty z Marią Antoniną z Jastrzębiec-Popławskich, z którą miał pięciu synów. Najstarszy, Andrzej (1922–1943) ps. „Gruby”, „Andrzej Gruby”, zginął pod Wolą Pękoszewską w czasie starcia z niemiecką żandarmerią. W czasie okupacji lub powstania (1944) zginął również Witold (1923–1941) (rozjechany przez samochód policyjny) i Janusz (1926–1944). W powstaniu uczestniczył również przedostatni syn Marii Antoniny i Witolda Zawadowskich, Jerzy Tytus (1928–2011[19]). Najmłodszy, Wacław ps. „Gacek” (ur. 1931), harcerz Szarych Szeregów, ze względu na młody wiek nie brał udziału w walkach[11][20].
↑W Powstańczym Biogramie dr Amelii Koryckiej, sanitariuszki pracującej w szpitalu na Poznańskiej 11 (po wojnie lekarki w Klinice Pediatrycznej Szpitala PAM w Szczecinie), znajduje się m.in informacja, że w biurach PZU:
"... został rozwinięty normalny szpital, który był może jednym z lepszych szpitali w Śródmieściu przez cały okres Powstania z kilku powodów. Po pierwsze dlatego, że miał wspaniałą obsadę chirurgiczną, po drugie dlatego, że w pobliżu mieścił się zakład docenta Zawadowskiego, który był radiologiem. Nie zdążył ze swojego zakładu dostać się na Żoliborz, gdzie mieszkał, i udostępnił szpitalowi swoją aparaturę i swoją osobę"[22].
↑ abcdefdr n. med. Ewa Skrzypek: Witold Zawadowski. [w:] Poczet Doktorów Honoris Causa [on-line]. Rektor Warszawskiego Uniwersytetu Medycznego, Warszawa, 2016. s. 73-81. [dostęp 2022-11-17].
↑Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 5 z 20 lutego 1930 r., s. 66.
↑Ryszard Rybka, Kamil Stepan, Rocznik Oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939 roku, Biblioteka Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego tom 29, Fundacja CDCN, Kraków 2006, ISBN 978-83-7188-899-1, s. 367, 492.
↑ abWitold Eugeniusz Zawadowski. [w:] Powstańcze biogramy [on-line]. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-11-08].
↑Zakład rentgenowski przy ul. Poznańskiej 17. [w:] Służba sanitarna w Powstaniu Warszawskim. Śródmieście Południowe [on-line]. Stowarzyszenia Pamięci Powstania Warszawskiego 1944, sppw1944. [dostęp 2022-11-08].
↑AndrzejA.UrbanikAndrzejA., EwaE.WykaEwaE., MonikaM.UrbanikMonikaM., Początki radiologii w Polsce w świetle dokumentów i eksponatów znajdujących się w zbiorach Uniwersytetu Jagiellońskiego, „Opuscula Musealia”, 24, 2016, s. 173–186, DOI: 10.4467/20843852.OM.16.015.7448 [dostęp 2021-02-04].
↑Amelia Korycka „Mela”). [w:] Archiwum historii mówionej [on-line]. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-11-11].
pułkownik lekarz
