[go: up one dir, main page]
Przejdź do zawartości

Wang Yang (polityk)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ta osoba nosi chińskie nazwisko Wang.
Wang Yang

Wang Yang (chiń. 汪洋; pinyin Wāng Yáng; ur. 12 marca 1955 w Suzhou w prow. Anhui) – chiński polityk, wicepremier Chińskiej Republiki Ludowej w latach 2013-2018.

Należy do grupy etnicznej Han, od 1975 roku jest członkiem Komunistycznej Partii Chin[1]. Ukończył studia z zakresu ekonomii politycznej w Centralnej Szkole Partyjnej w Pekinie[2].

W latach 1988–1998 burmistrz Tongling. W latach 90. pełnił szereg funkcji urzędniczych w prowincji Anhui, był m.in. dyrektorem i sekretarzem Prowincjonalnej Komisji Planowania (1992-1993), członkiem Stałego Komitetu Prowincjonalnego KPCh (1993-1998) i wicegubernatorem (1993-1999)[3]. W latach 1999–2003 był członkiem Państwowej Komisji Reform i Planowania[3].

W latach 2005–2007 sekretarz Komitetu Miejskiego KPCh w Chongqingu[1]. Przeprowadził w mieście szereg reform, na czele z poszerzeniem swobody wypowiedzi w mediach[4]. Nie rozwiązał jednak problemów z wszechobecną w mieście korupcją oraz przestępczością zorganizowaną i ostatecznie został zastąpiony na tym stanowisku przez Bo Xilaia[5][6].

W latach 2007–2012 pełnił funkcję przewodniczącego Komitetu Prowincjonalnego KPCh w prowincji Guangdong[1]. Znany jako reformator, za swoich rządów prowadził mocno wolnorynkową politykę gospodarczą i był zwolennikiem politycznego liberalizmu[7][8][9]. Podczas protestów we wsi Wukan w 2011 roku odwołał lokalnych urzędników i pozwolił mieszkańcom, by sami wybrali nowe władze[10].

Od 2007 roku jest członkiem Stałego Komitetu KPCh i jego Biura Politycznego[1]. W marcu 2013 roku został jednym z 4 wicepremierów ChRL w rządzie Li Keqianga[10]. Piastował to stanowisko do marca 2018 roku. 14 marca 2018 roku został wybrany przewodniczącym Ludowej Politycznej Konferencji Konsultatywnej Chin[11].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d Wang Yang 汪洋. chinavitae.com. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  2. ↑ Wang Yang 汪洋 One of China's Top Future Leaders to Watch. brookings.edu. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  3. ↑ a b Wang Yang - Vice-premier of State Council. chinadaily.com.cn, 2013-03-31. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  4. ↑ Fong Tak-ho: Wang Yang: A rising star in China. atimes.com, 2007-05-03. [dostęp 2013-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-04-17)]. (ang.).
  5. ↑ Francesco Sisci: Bo Xilai focuses multiparty vision. atimes.com, 2011-04-20. [dostęp 2013-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-04)]. (ang.).
  6. ↑ Kent Ewing: Bo Xilai: China's brash populist. atimes.com, 2010-03-19. [dostęp 2013-04-17]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-28)]. (ang.).
  7. ↑ Rowan Callick: China's Shenzhen starts spreading the news. theaustralian.com.au, 2008-10-11. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  8. ↑ Sui-Lee Wee and James Pomfret: Wang Yang: reformist credentials tested by Chinese system. reuters.com, 2012-08-24. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  9. ↑ Southern Chinese Leader Wang Yang’s Star Rises With Angela Merkel’s Visit. bloomberg.com, 2012-02-04. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  10. ↑ a b Who’s Who in China’s New Government Leadership Lineup. bloomberg.com, 2013-03-16. [dostęp 2013-04-17]. (ang.).
  11. ↑ China Focus: Wang Yang elected chairman of China's top political advisory body. xinhuanet.com, 2018-03-14. [dostęp 2018-03-17]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Wang_Yang_(polityk)&oldid=74386869”