Wojciech Pokora (działacz społeczny)

Wojciech Pokora

Data i miejsce urodzenia	17 kwietnia 1905 Maków
Data i miejsce śmierci	18 listopada 1980 Warszawa
Poseł na Sejm Ustawodawczy
Okres	od 4 lutego 1947 do 4 sierpnia 1952
Przynależność polityczna	poseł bezpartyjny
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Wojciech Pokora (ur. 17 kwietnia 1905 w Makowie, zm. 18 listopada 1980 w Warszawie) – polski nauczyciel i działacz społeczny, przewodniczący Związku Nauczycielstwa Polskiego (1948–1951), prezes Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1952–1956), poseł na Sejm Ustawodawczy RP (1947–1952), członek Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju w 1949.

Urodził się w ubogiej rodzinie chłopskiej. W młodości uczęszczał do szkoły w Makowie, będąc jednocześnie członkiem harcerstwa. W latach 1919–1924 uczył się w seminarium nauczycielskim w Łowiczu, następnie pracował jako nauczyciel w powiecie skierniewickim: w Głuchowie, Celigowie i Luiśnie, gdzie prowadził również działalność jako animator życia kulturalnego: organizował kursy dla analfabetów, koła młodzieży wiejskiej, pogadanki i odczyty, włączył się także w budowę domu ludowego. Działał w Związku Nauczycielstwa Polskiego, będąc prezesem jego oddziału powiatowego. Współorganizował akcje protestacyjną przeciwko zawieszeniu władz ZNP przez premiera Felicjana Sławoja Składkowskiego w 1937. W latach 30. podjął studia w Wolnej Wszechnicy Polskiej, które ukończył w 1939.

W czasie II wojny światowej pracował jako nauczyciel na warszawskim Kole, będąc członkiem Tajnej Organizacji Nauczycielskiej. W 1945 objął obowiązki inspektora szkolnego w powiecie skierniewickim, następnie wizytatora zakładów kształcenia nauczycieli w Kuratorium Okręgu Szkolnego Łódzkiego. Wszedł w skład Prezydium Zarządu Głównego ZNP w Warszawie, a w 1948 objął funkcję jego przewodniczącego.

W styczniu 1947 uzyskał mandat posła na Sejm Ustawodawczy w okręgu Poznań. Zasiadał w Komisji Oświatowej^[1].

W 1949 był delegatem Krajowej Rady Obrońców Pokoju na Kongres Obrońców Pokoju w Paryżu^[2].

W 1951 został prezesem Instytutu Wydawniczego „Nasza Księgarnia”, sprawował również funkcję członka Wydziału Wykonawczego Centralnej Rady Związków Zawodowych (1949–1956). W 1952 objął obowiązki przewodniczącego Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (do 1956). W 1953 podjął pracę w ministerstwie oświaty (później: ministerstwie oświaty i szkolnictwa wyższego) jako dyrektor generalny (zajmował się m.in. opieką nad dziećmi).

W 1971 odszedł na emeryturę, pozostając członkiem Prezydium Zarządu Głównego TPD oraz Komisji Historycznej Zarządu Głównego ZNP. Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim i Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem Komisji Edukacji Narodowej oraz Orderami Sztandaru Pracy I i II klasy. Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym na Powązkach (kwatera B39-11-6)^[3].

• Życiorys pisany Wojciecha Pokory sporządzony w dniu 22 kwietnia 1980, udostępniony autorowi biogramu w siedzibie warszawskiego oddziału TPD.
• Nekrolog zamieszczony na prośbę TPD w „Życiu Warszawy” z 21 listopada 1980, udostępniony autorowi biogramu w siedzibie warszawskiego oddziału TPD.