Sędziowie (Biblia)

Sędziowie (hebr. ‏שופטים‎ szofetim) – zwierzchnicy^[a] ludu starożytnego Izraela przed epoką królów. Wierzono, że Jahwe powoływał ich do wybawiania ludu^[1].

Okres sędziów bywa liczony od czasów Otniela do czasów proroka Samuela i trwał ok. 150 lat^[2]. Bóg wybierał sędziów z różnych plemion izraelskich, które mieszkały w różnych częściach Kanaanu. Prawdopodobnie większość z nich przynajmniej przez pewien czas działała równocześnie z innym sędzią^[2]. Opis ich działalności występuje głównie w Księdze Sędziów i 1. Księdze Samuela.

Spośród 12 sędziów wymienianych przez Księgę Sędziów, tradycyjnie wyróżnia się 6 sędziów „większych” (Otniel, Ehud, Barak i Debora-prorokini, Gedeon, Jefte i Samson) oraz 6 „mniejszych” (Szamgar, Tola, Jair, Ibsan, Elon i Abdon)^[2]. Wydaje się, że Szamgar jako jedyny z sędziów „mniejszych” brał udział w jakiejkolwiek wojnie^[3].

Funkcja izraelskiego sędziego miała swój odpowiednik także w Fenicji. Tyr nie zawsze był rządzony przez królów, ale też szereg sędziów (fen. szofetim). Również w Kartaginie dwaj najwyżsi urzędnicy posiadali taki tytuł (sufeci)^[3].

Tabela zbierająca informacje o poszczególnych Sędziach, wymienionych w Księdze Sędziów^[4]:

• Inskrypcja z Chirbet Qejafa