Romuald Bobrzak

Romuald Bobrzak

Fotografia nagrobna Romualda Bobrzaka
Data i miejsce urodzenia	6 lutego 1928 Warszawa
Data śmierci	27 września 2012
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Narodowość	polska
Pracodawca	Autosan
Odznaczenia

Romuald Bobrzak (ur. 6 lutego 1928 w Warszawie, zm. 27 września 2012) – polski inżynier, działacz polityczny i społeczny.

Urodził się 6 lutego 1928 w Warszawie na Woli^[1][2]. Pochodził z rodziny kolejarskiej, był synem Franciszka i Anny z domu Berne^[3].

Podczas II wojny światowej w całym okresie okupacji niemieckiej przebywał w stolicy^[4]. Od 1942 do lipca 1944 był kolporterem ulotek, ogłoszeń, afiszy, przenosząc je z punktu kontaktowego do swojego ojca, który rozlepiał je na ulicach miasta sam bądź razem z synem albo też przekazywał dalej innym (w związku z tym był aresztowany i więziony na Pawiaku)^[4]. Od dnia wybuchu powstania warszawskiego 1 sierpnia 1944 aż do upadku Woli był członkiem oddziału samoobrony Armii Krajowej, zajmującym się ochroną przeciwpożarową i przeciwlotniczą kamienicy przy ul. Wesołej 12 oraz przebijaniem otworów łącznikowych w piwnicach, kopaniem rowu łącznikowego i odgruzowywaniem ludzi^[4][5]. W obliczu zbliżającej się kapitulacji Woli wraz z ojcem, siostrą i bratem uciekł ze stolicy, szczęśliwie unikając przy tym dwukrotnie egzekucji^[6]. Następnie z bliskimi ukrywał się w Płochocinie, w Łowiczu i finalnie w Zielkowicach aż do 17 stycznia 1945 tj. nadejścia wojsk i frontu wschodniego^[7].

Po nastaniu Polski Ludowej 1 marca 1945 podjął pracę jako ślusarz w warsztatach mechanicznych PKP w Łowiczu^[8][5]. Za sprawą ojca od 1 marca 1945 był członkiem PPR, organizował komórki partii w Łowiczu^[9]. Był agitatorem i ochraniał lokale wyborcze podczas referendum ludowego w 1946 i przy wyborach do I Sejmu PRL w 1947 (w tym czasie był ostrzelany)^[9]. W Łowiczu ukończył wieczorowe Liceum Ogólnokształcące Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego^[10]. Od 1948 był czynnym członkiem PZPR^[5][11][12]. Od 21 maja 1949 do 1951 służył w Wojskach Ochrony Pogranicza w szeregach batalionów Przemyśl i Baligród oraz Oficerskiej Szkoły WOP^[8]. Był sekretarzem Kop. Partyjnego Jednostki Wojskowej^[8]. W okresie służby wojskowej ukończył Wojewódzką Szkołę Partyjną w Rzeszowie^[10].

Po odejściu z wojska i zawarciu związku małżeńskiego osiadł w Sanoku^[10][5]. Tam od 1951 był najpierw zatrudniony w Komitecie Powiatowym PZPR^[8][5]. Od 1953 pracował w Kopalnictwie Naftowym w Sanoku i w Krośnie^[8][5]. Pełnił m.in. stanowisko kierownika Bazy Sprzętu i Transportu w Zakładzie Budownictwa Kopalń Naftowych^[13]. Działał w Związku Zawodowym Górników (potem Związek Zawodowy Metalowców)^[13]. W 1960 ukończył studia wyższe na Politechnice Krakowskiej uzyskując dyplom magistra inżyniera mechanika^[11][5]. Od 1966 był zatrudniony w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan” w Sanoku kolejno jako kierownik sekcji gospodarki cieplnej w dziale głównego energetyka, kierownik wydziału kotłowni, wydziału remontowego w oddziale fabryki w Zasławiu, kierownik wydziału produkcyjnego, przygotowania inwestycji, samodzielnego oddziału wykonawstwa inwestycji, służby budowlano-instalacyjnej, kierownika wydziału budowlano-instalacyjnego pionu inwestycji^[5][11]. W swojej dziedzinie współpracował przy pracach w SZPG „Stomil” Sanok, a także w pracach na obszarze miasta: m.in. był kierownikiem prac remontowych Schodów Franciszkańskich, wykonania alejek w parku miejskim, prac technicznych przy torze łyżwiarskim „Błonie”, koordynatorem robót przy budowie przedszkola w dzielnicy Posada^[5][14]. Był cztery razy wybierany przewodniczącym Komitetu Obwodowego nr 8 Samorządu Mieszkańców^[8][5]. W niepełnym wymiarze godzin był zatrudniony jako nauczyciel w Zespole Szkół Ekonomicznych w Sanoku^[15].

Pełnił funkcje sekretarza POP PZPR w PGPN, w PTPN^[13]. Był aktywistą Komitetu Powiatowego, Komitetu Miejskiego i Komitetu Zakładowego PZPR^[13]. Przez wiele lat był wykładowcą szkolenia partyjnego^[13]. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej (MRN) w Sanoku; wybrany w 1954 (w 1956 wsparł zarzuty, po których ze stanowiska odszedł przewodniczący prezydium MRN Kazimierz Surman), dwukrotnie nie przyjmował zaproponowanego stanowiska sekretarza prezydium MRN, w tym w 1957^[16]. Zasiadał w Konferencji Samorządu Robotniczego w Sanoku^[17]. W okresie PRL otrzymał stopień porucznika nadany przez MON^[18].

Przed 1985 odszedł na emeryturę^[19]. Po raz pierwszy był żonaty z Eleonorą z domu Mikoś (1930-1975)^[20][21][10]. Ze związku z nią miał dwie córki^[10][5]. Jako wdowiec ożenił się po raz drugi^[10]. Zmarł 27 września 2012^[22][23][2]. Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku^[2].

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1982)^[24][25]
• Brązowy Krzyż Zasługi (1971)^[11][5]
• Odznaka „Zasłużony Działacz Frontu Jedności Narodu” (1977)^[11][5]
• Odznaka „Zasłużony dla województwa rzeszowskiego” (1972)^[11][5]
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka” (1980)^[11][5]
• Złota odznaka Związku Zawodowego Metalowców^[11][5]
• Wyróżnienie dla działacza komitetu blokowego (1969)^[26]
• „Jubileuszowy Adres” (1984)^[27]

• Ryszard Błażewicz. Zasłużony dla Sanoka. Romuald Bobrzak. „Gazeta Sanocka – Autosan”. Nr 12, s. 5, 20–30 kwietnia 1980. 
• Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych B Bilanów-Bogdanowicz 1963-1986, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 51). s. 1-204.
• Władysław Stachowicz. Miejska Rada Narodowa w Sanoku 1950-1990. „Zeszyty Archiwum Ziemi Sanockiej”. Nr 8: Samorząd Gminy Miasta Sanoka 1867–1990, s. 131-320, 2008. Fundacja „Archiwum Ziemi Sanockiej”. ISSN 1731-870X.