Psammobates oculifer

Psammobates oculifer[1]
(Kuhl, 1820)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	gady
Rząd	żółwie
Podrząd	żółwie skrytoszyjne
Nadrodzina	Testudinoidea
Rodzina	żółwie lądowe
Rodzaj	Psammobates
Gatunek	Psammobates oculifer
Synonimy Testudo oculifera Kuhl, 1820 Emys occilifera — Gray, 1831 (ex errore) Emys oculifera — Gray, 1831 Testudo semiserrata Smith, 1839 Clemmys oculifera — Strauch, 1862 Peltastes semiserratus — Gray, 1870 Chersinella oculifera — Hewitt, 1933 Psammobates oculifera — Hewitt, 1937 Psammobates oculifer — Loveridge & Williams, 1957 Psammobates oculiferus — Crumly, 1989
Zasięg występowania
Zasięg występowania gatunków z rodzaju Psammobates; kolor zielony – P. oculifer
Systematyka w Wikispecies
Multimedia w Wikimedia Commons

Psammobates oculifer – gatunek żółwia z rodziny żółwi lądowych (Testudinidae) i podrzędu żółwi skrytoszyjnych^[2].

Żółw ten występuje w Afryce Południowej. Zasiedla suche sawanny i zarośla typu roślinności pustynnej. Obszar ten leży na terytorium Botswany, Namibii^[3] i Republiki Południowej Afryki^[4][5]. Na tym obszarze, który w przybliżeniu odpowiada zasięgowi pustyni Kalahari, populacja jest bardzo nieliczna, a osobniki są zwykle bardzo rzadkie i szeroko od siebie oddzielone^[6][7].

Gatunek ten jest stosunkowo mały, o długości karapaksu 12–15 cm^[7][5]. Choć w większości ma podobny wygląd zewnętrzny jak pozostałe gatunki z rodzaju Psammobates, można go odróżnić dzięki stosunkowo niskiej kopułowej skorupie, która jest silnie ząbkowana wzdłuż krawędzi z przodu i z tyłu.

Karapaks posiada wzór przypominający gwiazdy składający się z czarnych promieni na jasnobrązowym tle. Gatunek ma zgrubienia na pośladkach, a łuska karkowa karapaksu jest szeroka i czasami podzielona^[7][5]. Samce mają dłuższy ogon i wyższe, bardziej stożkowe łuski na grzbiecie, oraz wklęsły plastron^[5]. Zwykle w grudniu samica składa 1 lub 2 jaja.

Buszmeni wykorzystywali skorupy małych żółwi do produkcji pudełek na tytoń i perfumy, co jest obecnie praktyką ograniczoną ze względu na przepisy dotyczące ochrony przyrody mające na celu ochronę tego wymierającego gatunku^[7].

Gatunek ten żywi się niektórymi sukulentami i innymi gatunkami roślin, a jego specyficzna dieta oznacza, że zwykle nie przeżywa w niewoli i zwykle wkrótce umiera po usunięciu z naturalnego środowiska^[8][5].