Pruski dryl

Ten artykuł od 2021-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Pruski dryl – nazwa potoczna odnoszona do metody szkolenia (w tym musztry) żołnierzy, wprowadzonej w latach dwudziestych i trzydziestych XVIII w. w Prusach przez feldmarszałka Leopolda von Anhalt-Dessau.

Polegała ona na bezwzględnym traktowaniu żołnierzy nie wykonujących natychmiast wydanych rozkazów. Przeciwnicy koncepcji (m.in. gen. Kurt Christoph von Schwerin) uważali, że przekształca ona ludzi w automaty do zabijania. Woleli posłuszeństwo żołnierzy budować na przywiązaniu i szacunku do nich jako do istot ludzkich.

Ważnym elementem pruskiego drylu było zgranie żołnierzy z muzyką wojskową i idealny szyk bojowy, który Prusacy potrafili utrzymać nawet przy bardzo silnym ogniu nieprzyjaciela.

Na pruskim drylu wzorowała się od lat czterdziestych XVIII w. armia Piemontu-Sabaudii, a od lat pięćdziesiątych XVIII w. armia brytyjska.