[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Pluteus (grzyby)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Drobnołuszczak
Ilustracja
Drobnołuszczak jeleni (Pluteus cervinus)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

łuskowcowate

Rodzaj

drobnołuszczak

Nazwa systematyczna
Pluteus Fr.
Fl. Scan.: 338 (1836)
Typ nomenklatoryczny

Pluteus cervinus (Schaeff.) P. Kumm.

Drobnołuszczak żółtonogi
Drobnołuszczak żółtawy
Drobnołuszczak pomarszczony

Pluteus Fr. (drobnołuszczak) – rodzaj grzybów z rodziny łuskowcowatych (Pluteaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Pluteaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Synonimy naukowe: Agaricus ser. Hyporhodius Fr., Hyporrhodius (Fr.) Staude, Rhodosporus J. Schröt[2].

Polską nazwę zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r. Dawniej w piśmiennictwie mykologicznym rodzaj ten miał nazwę łuskowiec, jednak według Wojewody jest ona mylna, gdyż przedstawiciele tego rodzaju nie mają wyraźnych łusek[3].

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Większość gatunków to saprotrofy rosnące na drewnie drzew liściastych i iglastych, nieliczne tylko rosną bezpośrednio na ziemi, tworząc mikoryzę z roślinami. Większość gatunków jest szeroko rozprzestrzeniona. Kapelusz za młodu dzwonkowaty, później szeroko rozpostarty, nigdy nie lejkowaty. Ma powierzchnię zawsze suchą, gładką, aksamitną lub pokrytą łuseczkami w kształcie włókienek, u niektórych gatunków promieniście żyłkowaną. Trzon zawsze bez pierścienia, cylindryczny, czasami tylko ze zgrubiałą podstawą, o powierzchni nagiej lub z podłużnymi włókienkami. Od kapelusza oddziela się łatwo. Miąższ białawy, u żadnego gatunku nie zmienia barwy po uszkodzeniu. Hymenofor w postaci wolnych blaszek, za młodu białych, potem różowych[4]. Nie dochodzą do trzonu. Wysyp zarodników łososioworóżowy. Zarodniki szerokoeliptyczne, gładkie, bez pory rostkowej. Trama blaszek odwrócona (strzępki w kształcie litery V biegną od zewnątrz ku środkowi), często z typowymi cystydami[5].

W Europie występuje około 50 gatunków. Żaden nie jest trujący, jedynie drobnołuszczak szarobrązowy (Pluteus cinereofuscus) zawiera pewne ilości halucynogennej psylocybiny. Teoretycznie większość gatunków jest jadalna, jednak są mało smaczne i zwykle przez grzybiarzy nie są zbierane[4].

Wiele gatunków drobnołuszczaków jest niemożliwe do rozróżnienia tylko na podstawie wyglądu zewnętrznego. Przyczyną tego jest nie tylko bardzo zbliżony wygląd niektórych gatunków, ale również duże zróżnicowanie budowy morfologicznej w obrębie jednego gatunku, co sprawia, że czasami dwa okazy w obrębie jednego gatunku bardziej różnią się od siebie niż okazy z różnych gatunków[4]. Nawet przez fachowców ten sam gatunek drobnołuszczak gruczołowaty (Pluteus plautus) opisywany był pod różnymi nazwami gatunkowymi. Z tego też powodu rozróżnienie niektórych gatunków możliwe jest tylko na podstawie morfologicznych szczegółów budowy[6].

Liczniejsze występowanie gatunków z tego rodzaju jest uważane za wskaźnik naturalności lasów bukowych w Europie[7].

Gatunki występujące w Polsce:

Wykaz gatunków (nazwy naukowe) na podstawie Index Fungorum[11]. Nazwy polskie według Władysława Wojewody[3].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Index Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
  2. Species Fungorum [online] [dostęp 2013-11-12] (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, s. 535–543, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c Andreas Gminder, Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej, 2008, s. 170, ISBN 978-83-258-0588-3.
  5. Ewald Gerhardt, Grzyby: wielki ilustrowany przewodnik, Warszawa: Klub dla Ciebie - Bauer-Weltbild Media, 2006, s. 54, ISBN 83-7404-513-2.
  6. Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele, Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie, Warszawa 2006, s. 117–122, ISBN 83-85444-65-3.
  7. Susanne Winter i inni, The importance of near-natural stand structures for the biocoenosis of lowland beech forests, „For. Snow Landsc. Res.”, 79 (1–2), 2005, s. 127–144.
  8. a b c d e Grzyby makroskopijne Polski w literaturze mikologicznej [online], grzyby.pl [dostęp 2024-01-21] (pol.).
  9. W. Wojewoda podaje polską nazwę dla synonimu Pluteus atricapillus.
  10. a b W Index Fungorum gatunek niezweryfikowany (10-12 2013).
  11. Index Fungorum (gatunki) [online] [dostęp 2024-01-21] (ang.).