Phalene

Phalene
	; Phalene
Inne nazwy	Phalene,; Epagneul nain continental Phalene,; Continental Toy Spaniel Phalene,; Epagneul nain continental a Oreilles Tombantes
Kraj pochodzenia	Belgia Francja
	Wymiary
Wysokość	20 - 28 cm
Masa	1,5–5 kg
	Klasyfikacja
FCI	Grupa IX, Sekcja 9,; nr wzorca 77

Phalene – jedna z ras psów, wraz z papillonem uznawana przez Międzynarodową Federację Kynologiczną (FCI) za odmiany spaniela kontynentalnego (Epagneul nain continental). Phalene jest odmianą o zwisających uszach^[1]. Wielu kynologów oraz organizacji kynologicznych traktuje pappillona i phalene za odrębne rasy^[2]^[3], przy czym ich pochodzenie jest różnie wyjaśniane. Pochodzenie i historia obydwu ras są połączone. Ich cechy są niemal identyczne. Jedyną istotną różnicą jest ułożenie uszu.

Zgodnie z klasyfikacją amerykańską, należy do grupy psów ozdobnych i do towarzystwa^[4].

Etymologia nazwy

Nazwa rasy – wywodzona jest od francuskiego słowa phalène oznaczającego "ćma" – nawiązuje do kształtu uszu przypominających skrzydła motyla^[5].

Rys historyczny

Rasa uznawana jest za jedną z najstarszych europejskich ras, znana była już co najmniej w XVI wieku^[2]. Pierwsza wzmianka o sprzedaży przedstawiciela rasy pochodzi z 1545 roku^[6]. Wśród autorów nie ma zgody co do pochodzenia rasy. Wiadomo, że powstała w Europie kontynentalnej. Jedni uważają, że przodkiem papillona mógł być spaniel karłowaty (Epagneul nain^[2]) sprowadzony prawdopodobnie z Chin do Hiszpanii^[6]. Inni twierdzą, że obecny papillon ze stojącymi uszami wywodzi się od ok. XIX wieku w prostej linii z phalene (z fr. ćma), rasy o zwisających uszach.

Rasa występowała na dworach hiszpańskich zabawiając damy dworu; papillony były popularne na większości dworów szlacheckich w Europie. Została uwieczniona w twórczości Rubensa, Van Dycka^[2] i innych. Przed rokiem 1480 psy przypominające osobniki tej rasy pojawiały się prawie wyłącznie na włoskich obrazach i można przypuszczać, że to z dworów książąt państw włoskich moda na papillony rozszerzała się stopniowo na resztę Europy. Do miłośniczek rasy należały między innymi królowe francuskie: Maria Medycejska, Anna Austriaczka i Maria Antonina, która nie rozstała się z psem tej rasy nawet po wtrąceniu do więzienia. Wskutek upodobania, jakie francuscy arystokraci znajdowali w papillonach, za Rewolucji Francuskiej rasa stała się obiektem ataków i znalazła na granicy wymarcia. Po raz pierwszy papillon został pokazany na wystawie w Londynie w 1923 roku, a w USA uznany w roku 1935^[6]. Oficjalne rozdzielenie odmian spaniela miniaturowego na papillony i phalene nastąpiło w roku 1969.

Użytkowość

Papillon jest psem do towarzystwa, może pełnić funkcję stróża, dobrze znosi warunki miejskie. Potrafi polować na szczury^[2]. Rasa nadaje się do psiego sportu agility.

Charakter i temperament

Psy tej rasy są wesołe, pełne temperamentu, łatwe do prowadzenia. Papillon jest bardzo inteligentny, przyjacielski i pewny siebie. Bardzo przywiązuje się do właściciela. Wobec obcych jest powściągliwy, czasem bywa nieufny lecz dobra socjalizacja może wykluczyć takie zachowanie.

Wygląd

Głowa

Stosunkowa lekka i krótka, proporcjonalna względem całego ciała. Stop dobrze zaznaczony. Kufa delikatna, zwężająca się, krótsza niż czaszka. Szczęka i żuchwa mocne, wargi suche, przylegające.

Oczy

W kształcie migdałów, duże, ciemne. Powieki dobrze pigmentowane.

Nos

Mały i czarny. Grzbiet nosa prosty.

Uszy

Duże i delikatne, stojące, z mocną chrząstką w kształcie trójkąta, obficie owłosione. Osadzone szeroko, raczej z tyłu głowy, ustawione pod kątem 45 stopni.

Sylwetka

W kształcie krótkiego prostokąta, harmonijna, umiarkowanie mocna. Szyja średniej długości, dobrze osadzona.

Kończyny

Proporcjonalnej długości, proste, równolegle ustawione. Łapy owalne, długie, z mocnymi palcami i pazurami, obficie owłosione. Delikatny kościec.

Umaszczenie

Psy tej rasy mają zwykle białe umaszczenie z rudymi lub czarnymi łatami^[7]. Według wzorca FCI dopuszczalne są wszelkie maści na białym tle^[8]. Na głowie biel nie może dominować.

Zdrowie i pielęgnacja

Włos jest łatwy w pielęgnacji, wystarczy 1–2 razy w tygodniu wyczesać psa, za pomocą gęstej metalowej szczotki i grzebienia.

Problemy zdrowotne: wypadanie rzepki kolanowej, postępujący zanik siatkówki, skłonności do łamania kości
Ruch: lubi spacery
Żyje przeważnie 13–15 lat^[2].

Osobny artykuł: Papillon (rasa psów).

Przypisy

↑ Wzorzec FCI nr 77 FCI-St. N° 77 (pdf)
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
↑ David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
↑ Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 175.
↑ Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.
↑ ^a ^b ^c David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.
↑ Wendy Boorer: Psy : przegląd ras. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1992. ISBN 83-204-1561-6.
↑ Wzorzec FCI nr 77 FCI-St. N° 77 (pdf)

Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „FCI”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.

BŁĄD PRZYPISÓW

Błąd w przypisach: Znacznik <ref> o nazwie „Taylor”, zdefiniowany w <references>, nie był użyty wcześniej w treści.

BŁĄD PRZYPISÓW

[:0-1] Wzorzec FCI nr 77 FCI-St. N° 77 (pdf)

[:1-2] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.

[3] David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.

[4] Ammy Marder, Debra Horwitz: Nasz pies. Poradnik dla właścicieli psów. s. 175.

[Fogle-5] Bruce Fogle: Wielka encyklopedia : Psy. Warszawa: MUZA SA, 1996. ISBN 83-7079-672-9.

[:2-6] David Taylor: Księga psów. Warszawa: Świat Książki, 1995. ISBN 83-7129-102-7.

[7] Wendy Boorer: Psy : przegląd ras. Warszawa: Wydawnictwa Naukowo-Techniczne, 1992. ISBN 83-204-1561-6.

[8] Wzorzec FCI nr 77 FCI-St. N° 77 (pdf)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]