Perkołyska amerykańska
| Heliornis fulica[1] | |||
| (Boddaert, 1783) | |||
 Samiec w szacie godowej | |||
 Samica w szacie godowej | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Infragromada | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj |
Heliornis[2] | ||
| Gatunek |
perkołyska amerykańska | ||
| Synonimy | |||
| |||
| Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
 | |||
| Zasięg występowania | |||
| |||
Perkołyska amerykańska (Heliornis fulica) – gatunek średniego ptaka z rodziny perkołysek (Heliornithidae). Zasiedla Amerykę Południową, Amerykę Centralną i południowo-wschodni Meksyk. Nie wyróżnia się podgatunków[3][5].
Środowisko
[edytuj | edytuj kod]Zasiedla leśne rzeki, strumienie oraz stawy i jeziora otoczone zwieszającą się roślinnością.
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała: 26–33 cm
Masa ciała: 125–150 g
Wierzch głowy czarny, biała brew, spód głowy i przód szyi białe, reszta czarna; na szyi biała pręga. Skrzydła są szarobrązowe, kuper i ogon rudobrązowe. U samca górna część dzioba jest czarna, dolna – płowa, a u samicy dziób i obrączki oczne czerwone. Nogi są żółto-czarne, a stopy z płatami skórnymi na palcach są paskowane żółto-czarno[6]. Samica przypomina samca, ale jest nieco mniejsza[6]. W sezonie lęgowym ma rzucającą się w oczy cynamonową plamę na policzkach i po bokach górnej części szyi[6].
Pożywienie
[edytuj | edytuj kod]Podobnie jak reszta perkołysek, pożywia się owadami wodnymi oraz ich larwami, skorupiakami, żabami i drobnymi rybami.
Lęgi
[edytuj | edytuj kod]Terytorium samca to około 200 m wzdłuż strumienia. Najdokładniejszy opis gniazdowania pochodzi z południowego Meksyku, obserwację prowadził Alvarez del Toro. 15 kwietnia odkrył prawie kompletne gniazdo. Miało średnicę 22 cm i głębokość 7 cm. Inne gniazdo odkryte w Panamie miało wymiary 18×22,5 cm. Jaj w gnieździe jest 2–4, są brudnobiałe, jedno z nich, na którym dokonano pomiaru, miało wymiary 29–30 mm × 20 mm[7].
Samiec wysiaduje jaja w środku dnia, samica przez resztę czasu. Inkubacja trwa bardzo krótko, 10–11 dni. Pisklęta po wykluciu mają słabo rozwinięte dziób i nóżki. Samiec bardziej angażuje się w opiekę nad potomstwem. Pod skrzydłami posiada kieszenie skórne, w których nosi pisklęta w trakcie lotu[7].
Status
[edytuj | edytuj kod]IUCN uznaje perkołyskę amerykańską za gatunek najmniejszej troski (LC, Least Concern) nieprzerwanie od 1988 roku. W 2019 roku organizacja Partners in Flight szacowała liczebność światowej populacji na 0,5–5 milionów osobników, a jej trend uznawała za lekko spadkowy[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Heliornis fulica, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ Heliornis, [w:] Integrated Taxonomic Information System [dostęp 2012-05-19] (ang.).
- ↑ a b Bertram, B.C.R. & Kirwan, G.M.: Sungrebe (Heliornis fulica). [w:] del Hoyo, J., Elliott, A., Sargatal, J., Christie, D.A. & de Juana, E. (red.). Handbook of the Birds of the World Alive [on-line]. Lynx Edicions, Barcelona, 2020. [dostęp 2020-03-26].
- ↑ a b Heliornis fulica, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ F. Gill, D. Donsker, P. Rasmussen (red.): Flufftails, finfoots, rails, trumpeters, cranes, limpkin. IOC World Bird List (v10.1). [dostęp 2020-03-26]. (ang.).
- ↑ a b c N. Bouglouan: Sungrebe. [w:] oiseaux-birds.com [on-line]. [dostęp 2021-09-19]. (ang.).
- ↑ a b Sungrebe (Heliornis fulica). [w:] Neotropical Birds Online [on-line]. Cornell Lab of Ornithology, 2010. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-18)]. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- David Burni, Ben Hoare, Joseph DiCostanzo, BirdLife International (mapy wyst.), Phil Benstead i inni: Ptaki. Encyklopedia. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2009. ISBN 978-83-01-15733-3.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia, nagrania głosów i krótkie filmy. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).