Pazurogon jedwabisty
Onychogalea unguifera[1] | |||
(Gould, 1840)[2] | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Infragromada | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Podrodzina | |||
Plemię | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
pazurogon jedwabisty | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4] | |||
Zasięg występowania | |||
Pazurogon jedwabisty[5][6], kangur pręgowany[6] (Onychogalea unguifera) – gatunek ssaka z podrodziny kangurów (Macropodinae) w obrębie rodziny kangurowatych (Macropodidae).
Taksonomia
[edytuj | edytuj kod]Gatunek po raz pierwszy zgodnie z zasadami nazewnictwa binominalnego opisał w 1840 roku angielski przyrodnik John Gould nadając mu nazwę Macropus Unguifer[2]. Miejsce typowe to „północno-zachodnie wybrzeże Australii”[2][7][8] (Mammal Species of the World jako miejsce typowe podaje Derby (King Sound), Australia Zachodnia, Australia[9]). Holotyp to skóra i czaszka dorosłego samca (sygnatura BMNH 1841.1108) z kolekcji Muzeum Historii Naturalnej w Londynie[10]. Podgatunek annulicauda formalnie opisał w 1884 roku brytyjski zoolog Charles Walter De Vis jako odrębny gatunek i nadając mu nazwę Onychogalea annulicauda[3]. Miejsce typowe to Kimberley, rzeka Norman, Zatoka Karpentaria, Queensland, Australia[11]. Okaz typowy nieznany[11].
Podgatunki M. unguifera są słabo zróżnicowane, dlatego ważność taksonu annulicauda wymaga potwierdzenia[8].
Rozpoznano dwa podgatunki[12][8].
Etymologia
[edytuj | edytuj kod]- Onychogalea: gr. ονυξ onux, ονυχος onukhos „pazur”; γαλεή galeē lub γαλή galē „łasica”[13].
- unguifera: łac. unguis „paznokieć, pazur”[14]; -fera „noszący”, od ferre „nosić”[15].
- annulicauda: łac. anulus „pierścień”[16]; cauda „ogon”[17].
Zasięg występowania
[edytuj | edytuj kod]Pazurogon jedwabisty występuje w zależności od podgatunku[8]:
- O. unguifera unguifera – północno-zachodnia Australia.
- O. unguifera annulicauda – północno-wschodnia Australia.
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Długość ciała (bez ogona) samic 49–60 cm, samców 53,4–69 cm, długość ogona samic 51,6–65,5 cm, samców 62,3–73,1 cm; masa ciała samic 4,4–7 kg, samców 3,9–9 kg[12][18]. Gęsta, żółtobrązowa sierść, ciemniejszy pas wzdłuż grzbietu. Pazurogon jedwabisty, podobnie jak inne gatunki tego rodzaju, ma na końcu ogona rogowy pazur o nieznanej funkcji, któremu zawdzięcza swą nazwę.
Ekologia
[edytuj | edytuj kod]Środowisko życia
[edytuj | edytuj kod]Na północy zamieszkuje lekko zadrzewione obszary zalewowe, na południu – otwarte lasy porośnięte trawą, zakrzewiony teren sawannowy oraz obszary trawiaste porośnięte pojedynczymi drzewami. Lubi sąsiedztwo cieków wodnych.
Tryb życia
[edytuj | edytuj kod]Najbardziej aktywny o wschodzie i zachodzie słońca. Roślinożerca. Żyje pojedynczo, jedynie podczas żerowania tworzy grupy liczące do czterech osobników. Podobnie jak inne pazurogony wygrzebuje przednimi łapami płaskie doły pod drzewami, w których spędza dzień. Spłoszony ucieka szybkimi skokami lub ukrywa się w dziuplastych pniach drzew.
Status zagrożenia
[edytuj | edytuj kod]W Czerwonej księdze gatunków zagrożonych Międzynarodowej Unii Ochrony Przyrody i Jej Zasobów został zaliczony do kategorii LC (ang. least concern ‘najmniejszej troski’)[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Onychogalea unguifera, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ a b c d J. Gould. [Bez tytułu]. „The Athenaeum”. 670, s. 685, 1840. (ang.).
- ↑ a b Ch.W. De Vis. Description of the new species referred to in the above list. „Proceedings of the Royal Society of Queensland”. 1, s. 157, 1884. (ang.).
- ↑ a b J. Woinarski , J. Winter & A. Burbidge , Onychogalea unguifera, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species 2016, wersja 2021-1 [dostęp 2021-06-20] (ang.).
- ↑ Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 17. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 257, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Onychogalea unguifera (Gould, 1840). [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-08-13]. (ang.).
- ↑ a b c d C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 100. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Species Onychogalea unguifera. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2021-06-20].
- ↑ Subspecies Onychogalea unguifera unguifera (Gould, 1841). [w:] Australian Faunal Directory [on-line]. Australian Biological Resources Study. [dostęp 2023-08-13]. (ang.).
- ↑ a b Subspecies Onychogalea unguifera annulicauda De Vis, 1884. [w:] Australian Faunal Directory [on-line]. Australian Biological Resources Study. [dostęp 2023-08-13]. (ang.).
- ↑ a b M. Eldridge & G. Coulson: Family Macropodidae (Kangaroos and Wallabies). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier: Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 696. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
- ↑ T.S. Palmer: Index Generum Mammalium: a List of the Genera and Families of Mammals. Washington: Government Printing Office, 1904, s. 476, seria: North American Fauna. (ang.).
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 247.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 89.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 17.
- ↑ Jaeger 1944 ↓, s. 43.
- ↑ Class Mammalia. W: Lynx Nature Books (A. Monadjem (przedmowa) & C.J. Burgin (wstęp)): All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 67. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Edmund C. Jaeger , Source-book of biological names and terms, wyd. 1, Springfield: Charles C. Thomas, 1944, s. 1-256, OCLC 637083062 (ang.).
- K. Kowalski (red.), A. Krzanowski, H. Kubiak, B. Rzebik-Kowalska & L. Sych: Ssaki. Wyd. IV. Warszawa: Wiedza Powszechna, 1991, s. 257, seria: Mały słownik zoologiczny. ISBN 83-214-0637-8.