[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Pałac Parlamentu

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pałac Parlamentu
Palatul Parlamentului
Ilustracja
Państwo

 Rumunia

Miejscowość

Bukareszt

Typ budynku

Pałac

Styl architektoniczny

Neoklasycyzm
Eklektyzm

Architekt

Anca Petrescu

Wysokość całkowita

86 m

Kondygnacje

12 (+8 pod ziemią)

Rozpoczęcie budowy

1983

Ukończenie budowy

1997

Położenie na mapie Bukaresztu
Mapa konturowa Bukaresztu, w centrum znajduje się punkt z opisem „Pałac Parlamentu”
Położenie na mapie Rumunii
Mapa konturowa Rumunii, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Pałac Parlamentu”
Ziemia44°25′39″N 26°05′15″E/44,427500 26,087500
Sylwetka Pałacu widoczna na końcu Bulevardul Unirii

Pałac Parlamentu[1] (rum. Palatul Parlamentului) – budynek rządowy (siedziba parlamentu) znajdujący się w stolicy Rumunii, Bukareszcie, dawniej znany jako Dom Ludu (rum. Casa Poporului), obecnie jest jednym z największych budynków na świecie[2][3].

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

Rozpoczęcie budowy pałacu wymagało rozbiórki około 7 km² centrum starego miasta i przesiedlenia około 40 000 ludzi z terenu planowanej budowy. Wyburzenia rozpoczęto w 1980, objęły one kilka kwartałów kamienic oraz kilkanaście budynków sakralnych – pretekstem do wyburzeń było trzęsienie ziemi w Bukareszcie w 1977. Projekt obejmował wzniesienie monumentalnej dzielnicy rządowej, na którą oprócz pałacu miały składać się m.in. Ministerstwo Obrony Narodowej, Rumuńska Akademia Nauk, Hotel Marriott oraz szeroki „Bulevardul Unirii(inne języki)”. Budowę pałacu rozpoczęto w 1983, nadzorował ją sztab 700 architektów i 20 tysięcy robotników.

Po rewolucji ustrojowej w Rumunii w 1989 pałac był ukończony w 80%. Nazwano go „Pałacem Narodu” i zastanawiano się nad nowym przeznaczeniem pałacu. Szukano też inwestora, który dokończyłby budowę. Chętnym do zakupu i dokończenia obiektu był m.in. Rupert Murdoch, który powiedział, że zamierza w budynku otworzyć największe na świecie kasyno. Po tej deklaracji zdecydowano, że budynek pozostanie w rumuńskich rękach i będzie służył narodowi rumuńskiemu. W 1997 pałac został w całości wybudowany. Od 1994 jest on siedzibą Izby Deputowanych, niższej izby parlamentu Rumunii, a od 2005 również jego wyższej izby – Senatu.

W 1989 koszt budowy oszacowano na 1,75 miliardów dolarów amerykańskich, w roku 2006 wartość wszystkich prac wzrosła do 3 miliardów euro.

Architektura

[edytuj | edytuj kod]

Pałac nawiązuje do budynków neoklasycystycznych o eklektycznym charakterze. Łączna powierzchnia zabudowy wynosi 830 tysięcy . Budynek podzielony jest na 3 części, każda z nich różni się przeznaczeniem. Pałac posiada około 1100 pomieszczeń, w 440 z nich mieszczą się biura, ponadto znajduje się tu 30 wielofunkcyjnych sal, 4 restauracje, 3 biblioteki, dwa parkingi podziemne, jedna sala koncertowa.

Pałac posiada 12 nadziemnych kondygnacji, pod ziemią znajduje się osiem poziomów, z których cztery wciąż nie są wdrożone do eksploatacji.

Budowla wykonana jest w całości z materiałów pochodzących z Rumunii. Podczas budowy zużyto milion metrów sześciennych marmuru pochodzącego z Siedmiogrodu, trzy i pół tysiąca ton kryształu do skonstruowania 480 żyrandoli (największy z nich waży 2,5 tony)[4], na sufitach zamontowano 1409 mniejszych punktów świetlnych, wykorzystano 700 tysięcy ton stali i brązu do wykonania monumentalnych drzwi i okien, do pokrycia drewnianych posadzek i parkietów zużyto 900 tysięcy m³ drewna. Ponadto wnętrze upiększono kosztownymi dywanami zajmującymi powierzchnię 200 tysięcy m².

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Polski egzonim uchwalony na 109. posiedzeniu KSNG.
  2. Doina Petrescu: The People's House, or the voluptuous violance of an architectural paradox. W: Neil Leach: Architecture and revolution: contemporary perspectives on Central and Eastern Europe. Routledge, 1999, s. 188. ISBN 0-415-13914-7. [dostęp 2009-09-08]. (ang.).
  3. Neil Leach: The hieroglyphics of space: reading and experiencing the modern metropolis. Routledge, 2002, s. 81. ISBN 0-415-19892-5. [dostęp 2009-09-08]. (ang.).
  4. Ceausescu's Lasting, Loathed Legacy. [dostęp 2009-09-08]. (ang.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]