Szlachta polska na Wołyniu

Szlachta polska na Wołyniu – osoby wyższej warstwy społecznej, narodowości polskiej zamieszkujące obszar Wołynia.

Kiedy zmowa Cesarzy sprawiła, że słabnąca Rzeczpospolita skazana została na nieistnienie, jej wschodnie – litewskie i ruskie – ziemie zostały w kolejnych rozbiorach przyłączone do Imperium Rosyjskiego, w tym Wołyń, który w 1795 roku stał się jedną z guberni złożoną z 12 ujezdów (powiatów) – z centralnym miastem Żytomierzem. Szlachta Wołynia znalazła się w obliczu nowej sytuacji prawno-administracyjnej, całkowicie odmiennej od polskiego prawa i tradycji.

Początkowo, po podziale przyłączonych ziem na gubernie i wprowadzeniu rosyjskiej administracji, utrzymano dawne sądy ziemskie i polskich urzędników niższej administracji oraz starano się uzyskać przychylność polskiej magnaterii, a za jej pośrednictwem szlachty posiadającej majątki ziemskie – posesjonatów. Natomiast podejrzliwie traktowano drobną szlachtę, w większości mocno patriotyczną^[3]. Na terenach przyłączonych, żywioł polski był liczebniejszy od zaborcy i niezbyt czytelny – tym samym niebezpieczny – w swym stanie posiadania. Dlatego między innymi, postanowiono dokonać weryfikacji polskiej szlachty nakazując jej według „Hramoty o szlachcie” wylegitymować się przed Heroldią w Petersburgu. Jak słusznie przewidziano, sporej części szlachty drobnej sprawiło niemały kłopot przedstawienie stosownych dokumentów mogących świadczyć o szlachectwie.

Historia kształtowania się stanu szlacheckiego w Rosji była o kilka wieków późniejsza niż jego odpowiedników w Rzeczypospolitej czy zachodnich państwach Europy. Dopiero generalny przywilej cesarzowej Katarzyny II dla szlachty „Żałowannaja gramota dworiaństwu” z 21 kwietnia (2 maja) 1785^[4] zbierał, porządkował i rozszerzał rozproszone akty prawne tego obszaru. Powołana została również Heroldia. Inne były też drogi wejścia plebejuszy do tego stanu, głównie przez karierę wojskową czy osiągnięcie odpowiedniego stopnia w tabeli rang^[5] biurokratycznego aparatu carskiego.

Procedura legitymacji miała dwustopniowy kierunek działania. Przewidziane prawem dokumenty wpierw przyjmowała komisja gubernialna złożona z marszałka i przedstawicieli szlachty powiatu, później przesyłano dowody do Petersburga. W każdej guberni założono księgi genealogiczne podzielone na 6 części, do których wpisywano szlachtę stosownie do jej zakwalifikowania na podstawie okazanych dowodów:

• W części I o dowodach młodszych niż sprzed 1685 (od 100 lat)
• W części II nobilitowana za zasługi wojskowe
• W części III nobilitowana za uzyskanie przynajmniej 8 rangi urzędniczej
• W części IV szlachtę cudzoziemską osiadłą w Rosji przed zaborami
• W części V arystokrację (szlachtę utytułowaną)
• W części VI nieutytułowaną, odwieczną – czyli posiadającą szlachectwo przed 1685.

Tą drogą, przedstawiciele szlachty polskiej, którzy udowodnili swoje szlachectwo zostali zaliczeni do szlachty rosyjskiej i wpisani do jednej z sześciu części gubernialnej księgi genealogicznej.

Brak dowodów, iż niezaliczenie do szlachty rosyjskiej odbierało szlachectwo polskie, jednakże brak przywilejów tego stanu w świetle rosyjskiego prawodawstwa, prowadził nieuchronnie do deklasacji^[6]. Odmowa legitymacji spotkała też uczestników powstań narodowych, posuwając się nawet do konfiskaty majątków.

• 
  Wywód rodowitości szlacheckiej rodu Woronieckich^[7]
• 
  Ręcznie malowany herb rodu Woronieckich
• 
  Dowód szlachectwa. Wypis z ksiąg ziemskich powiatu Bohusławskiego 1799 r.^[8]
• 
  Świadectwo 12 szlachciców o szlacheckim pochodzeniu rodu Słowackich

• szlachta w Polsce
• tytuły szlacheckie
• magnateria polska