Struś czerwonoskóry
Struthio camelus[1] | |||
Linnaeus, 1758[2] | |||
Samiec i dwie samice; Park Narodowy Etoszy, Namibia | |||
Systematyka | |||
Domena | |||
---|---|---|---|
Królestwo | |||
Typ | |||
Podtyp | |||
Gromada | |||
Podgromada | |||
Nadrząd | |||
Rząd | |||
Rodzina | |||
Rodzaj | |||
Gatunek |
struś czerwonoskóry | ||
Synonimy | |||
| |||
Podgatunki | |||
| |||
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[6] | |||
Zasięg występowania | |||
S. c. camelus S. molybdophanes (struś szaroskóry) S. c. massaicus S. c. australis |
Struś czerwonoskóry[7], struś, struś masajski[8], struś północnoafrykański[8] (Struthio camelus) – gatunek dużego, nielotnego ptaka z rodziny strusi (Struthionidae).
Występowanie
[edytuj | edytuj kod]Struś czerwonoskóry zamieszkuje w zależności od podgatunku różne rejony Afryki[9][8]:
- struś syryjski (S. c. syriacus) – pustynie Syrii i Półwyspu Arabskiego – wymarł w 1940 lub 1941 – był najmniejszym podgatunkiem strusia;
- struś czerwonoskóry[7] (S. c. camelus) – płn. Afryka na południe od Atlasu po Senegal, Nigerię, Sudan i Etiopię – szyja o barwie żywoczerwonej;
- struś masajski (S. c. massaicus) – wsch. Kenia i część Tanzanii – szyja czerwona jedynie w okresie godowym, poza nim bladoróżowa;
- struś brązowosterny[7] (S. c. australis) – płd. Afryka, na południe od rzeki Zambezi – w okresie godowym zarówno głowa i szyja, jak i nogi, żywoczerwone.
Za podgatunek strusia czerwonoskórego uznawano też strusia szaroskórego (S. molybdophanes)[10], jest on obecnie traktowany jako osobny gatunek[7][9].
Ponadto występuje również struś afrykański czarny – mieszaniec s. północnoafrykańskiego (S. c. camelus) ze s. południowoafrykańskim (S. c. australis) – cechuje go krępa budowa ciała, jest to najczęstsza forma w hodowli[11]. Rozpowszechniony jest pogląd, że strusie żyją w Australii. Zostały tam jednak introdukowane[12].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]- Ubarwienie: samiec – czarne, jedynie pióra na końcach skrzydeł i ogona białe; samica – cała brązowa, końce wszystkich piór jasne. Głowa, górne 2/3 szyi i nogi nagie. Barwa skóry pozwala odróżnić poszczególne podgatunki. Posiada dwa palce u stopy; większy – odpowiednik palca środkowego – potężny, zaopatrzony w pazur, mniejszy – odpowiednik palca zewnętrznego, pozbawiony pazura. W żołądku mięśniowym zwanym mielcem znajdują się gastrolity pomagające w trawieniu pokarmu. Ma doskonały wzrok – widzi dobrze na odległość do 5 km. Zwykle w stadach po 5–6 osobników (jeden samiec z haremem), w towarzystwie innych zwierząt. Rzadko stada do 50 sztuk. Są to największe i najszybsze nielotne ptaki lądowe. Na dłuższych dystansach biegają z prędkością 50 km/h, a w sprincie nawet 70 km/h[14]. Mogą żyć do 75 lat.
- Wymiary średnie
- długość ciała: 210–275 cm samce, 175–190 cm samice[10]
- masa ciała: 100–156 kg samce, 90–110 kg samice[10]
Największy obecnie żyjący ptak[16]. Samice są nieco mniejsze od samców.
Tryb życia
[edytuj | edytuj kod]- Biotop
- Pustynie i półpustynie o skąpej roślinności. Struś masajski – sawanna.
- Gniazdo
- W formie płytkiego dołu o średnicy 3 m wykopane przez samce w piasku lub ziemi[10]. W gnieździe jaja wszystkich samic haremu (główna samica składa 5–11 jaj, pozostałe samice ze stada 2–6 jaj[10]).
- Jaja
- Duże (średnica 159[10] x 120[16] – 130 mm[10]), o barwie żółtawej (inny autor opisuje skorupkę jako białą z beżowym nalotem[16]), masie 1,5–2 kg[16], o objętości kilkudziesięciu kurzych jaj.
- Wysiadywanie
- Jaja wysiadywane są od zniesienia pierwszego jaja przez okres 42–46 głównie przez samca (w dzień czasem zmieniany przez główną samicę)[10]. Rodzice wykazują silny instynkt opiekuńczy. Młode opuszczają gniazdo po 3–5 dniach od wylęgu[10]. Okres pierzenia trwa 4–5 miesięcy. Dojrzałość płciową młode uzyskują w wieku około 3–4 lat[10], jednak rozmiar dorosłych osiągają już po 18 miesiącach[16]. Długość życia 30–40 lat[10].
- Pożywienie
- Roślinne, czasem łapią owady i niewielkie kręgowce. Strusie posiadają czterokomorowy żołądek oraz jelito cienkie osiągające długość 14 m, ponadto połykają kamienie i inne twarde przedmioty, dzięki czemu trawienie twardej i suchej roślinności stepowej nie sprawia ich organizmom problemów[16].
Zagrożony struś ucieka, ale może też zadać obrażenia, a nawet zabić swoimi silnymi nogami[17]. Może kopać tylko do przodu[18]. Wbrew powszechnemu przekonaniu strusie nie zakopują głowy w piasek, aby uniknąć niebezpieczeństwa[19]. Ten mit prawdopodobnie pochodzi od Pliniusza Starszego (23–79 n.e.), który napisał, że strusie „wyobrażają sobie, kiedy wetkną głowę i szyję w krzaki, że całe ich ciało jest ukryte”[20]. Opinia ta może być skutkiem błędnej interpretacji wkładania przez strusie głowy w piasek, aby połykać piasek i otoczaki[21], lub, jak sugeruje „National Geographic”, ich obronnego zachowania leżenia nisko, tak że z pewnego dystansu może się wydawać, że zakopały głowę[22]. Innym wytłumaczeniem jest zachowanie ptaka podczas upału, kiedy to układa na piasku wyciągniętą szyję i głowę[16].
-
Jajo strusia
-
Struś wysiadujący jaja
-
Struś z pisklęciem
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Struthio camelus, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
- ↑ C. Linnaeus: Systema naturae per regna tria naturae, secundum classes, ordines, genera, species, cum characteribus, differentiis, synonymis, locis. Wyd. 10. T. 1. Holmiae: Impensis Direct. Laurentii Salvii, 1758, s. 155. (łac.).
- ↑ a b J.H. Gurney. Notes on Mr. Layard’s ‘Birds of South Africa.’. „The Ibis”. New series. 4, s. 253, 1868. (ang.).
- ↑ a b O.R. Neumann. Beiträge zur Vogelfauna von Ost- und Central-Afrika. „Journal für Ornithologie”. 46, s. 243, 1898. (niem.).
- ↑ W. Rotschild. Description of a new subspecies of Ostrich from Syria. „Bulletin of the British Ornithologists’ Club”. 39, s. 83, 1919. (ang.).
- ↑ Struthio camelus, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
- ↑ a b c d Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Struthionidae Vigors, 1825 – strusie – Ostriches (Wersja: 2015-08-29). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2021-03-29].
- ↑ a b c struś czerwonoskóry (Struthio camelus) Linnaeus, 1758. Avibase. [dostęp 2021-03-29]. (pol.).
- ↑ a b F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Ratites: Ostriches to tinamous. IOC World Bird List (v11.1). [dostęp 2021-03-29]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k A. Folch, D. A. Christie, F. Jutglar, E. F. J. Garcia: Ostrich (Struthio camelus). W: J. del Hoyo, A. Elliott, J. Sargatal, D. A. Christie, E. de Juana (red.): Handbook of the Birds of the World Alive. Barcelona: Lynx Edicions, 2014. [dostęp 2014-05-13]. (ang.).
- ↑ Struś afrykański – Struthio camelus. [dostęp 2010-08-11]. (pol.).
- ↑ Denis Lepage: Struś afrykański (Struthio camelus). Avibase. Światowa Baza Danych o Ptakach. [dostęp 2010-08-11]. (pol.).
- ↑ Jan Jonston , Historiae Naturalis De Auibvs Libri VI ;, Frankfurt nad Menem: Impensis Matthaei Meriani, 1650 .
- ↑ S.J.J.F. Davies: Ostriches. W: Michael Hutchins: Grzimek's Animal Life Encyclopedia. 8 Birds I Tinamous and Ratites to Hoatzins. Wyd. drugie. Farmington Hills, MI: Gale Group, 2003, s. 99–101. ISBN 0-7876-5784-0.
- ↑ a b Ostrich (Struthio camelus). [w:] Skullsite.com [on-line]. [dostęp 2012-06-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-06)]. (ang.).
- ↑ a b c d e f g Albin Łącki: Wśród zwierząt. Ptaki. Poznań: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1988, s. 12. ISBN 83-09-01320-5.
- ↑ Keenan Donegan: Struthio camelus. [w:] Animal Diversity Web [on-line]. University of Michigan Museum of Zoology, 2002. (ang.).
- ↑ John Joseph Halcombe: Mission life. T. Vol. 3, Part 1. W. Wells Gardner, 1872, s. 304. (ang.).
- ↑ Michael Gosselin: Ostrich. [w:] Natural History Notebooks [on-line]. Canadian Museum of Nature, December 2010. (ang.).
- ↑ Karl Kruszelnicki: Ostrich head in sand. [w:] ABC Science: In Depth [on-line]. Australian Broadcasting Corporation, 2 listopada 2006. [dostęp 2016-02-17]. (ang.).
- ↑ David Thomas: Why ostriches DON'T bury their heads in the sand... and the surprising truths behind other great animal myths. 15 maja 2008. [dostęp 2012-11-07]. (ang.).
- ↑ National Geographic Society: Ostrich Struthio camelus. 2009. (ang.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Zdjęcia i nagrania audiowizualne. [w:] eBird [on-line]. Cornell Lab of Ornithology. (ang.).