Stanisław Skorupka

Stanisław Skorupka (ur. 14 lutego 1906 w Warszawie, zm. 31 maja 1988 tamże) – polski językoznawca. Brat malarza Szczepana Skorupki.

Od 1929 studiował na Uniwersytecie Warszawskim, w 1936 obronił pracę magisterską pt. Upodobnienia międzywyrazowe w świetle fonetyki eksperymentalnej. Dzięki stypendium państwowemu w latach 1937–1938 kontynuował naukę na Friedrich-Wilhelms-Universität w Berlinie.

Podczas II wojny światowej pisał pracę doktorską pt. Budowa akustyczna samogłosek polskich, obronił ją po zakończeniu wojny w 1945. Przez całe życie zawodowe był związany z Uniwersytetem Warszawskim, od 1961 był profesorem nadzwyczajnym, od 1976 profesorem zwyczajnym. W uznaniu zasług Uniwersytet im. Humboldtów w Berlinie przyznał Stanisławowi Skorupce tytuł honoris causa. Należał do Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, ZAIKS i Towarzystwa Kultury Języka.

Był autorem wielu prac na temat współczesnej polszczyzny oraz słowników, z których najważniejsze to:

• Słownik wyrazów bliskoznacznych (1959 i późniejsze wydania),
• Słownik frazeologiczny języka polskiego (1967 tom I, 1968 tom II),
• Mały słownik języka polskiego (1968),
• Słownik języka polskiego (zastępca redaktora naczelnego)^[1]
• Stylistyka polska. Zarys (1959, wspólnie z Haliną Kurkowską).

Pochowany na cmentarzu Powązkowskim (kwatera 209-4-6/7)^[2].

• Barbara Bartnicka: Wspomnienie pośmiertne po prof. Stanisławie Skorupce, Towarzystwo Naukowe Warszawskie
• Dzieła Stanisława Skorupki w archive.org i FBC