Sieć Feistela

Ten artykuł od 2020-02 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Dokładniejsze informacje o tym, co należy poprawić, być może znajdują się w dyskusji tego artykułu.
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Sieć Feistela – struktura stosowana w budowie symetrycznych algorytmów szyfrujących, której opis opublikował w latach siedemdziesiątych pracownik IBM Horst Feistel(inne języki).

Sieć Feistela pozwala na szyfrowanie i deszyfrowanie informacji tym samym algorytmem, mimo iż funkcja ${\displaystyle f}$ nie jest odwracalna. Sieć Feistela generuje z tekstu jawnego szyfrogram, a z szyfrogramu tekst jawny. W ten sposób konstruowanie algorytmów szyfrujących znacznie się uprościło, ponieważ nie trzeba się troszczyć o odwracalność funkcji ${\displaystyle f.}$

Tekst jawny dzieli się na dwa równe bloki ${\displaystyle L_{i},}$ ${\displaystyle R_{i}.}$ Funkcja ${\displaystyle f}$ jest właściwym algorytmem szyfrującym. Jako wynik otrzymuje się szyfrogram. Numer kolejnej rundy oznaczany jest indeksem ${\displaystyle i;}$ to oznacza iż wynik szyfrowania jest ponownie ${\displaystyle i}$-krotnie szyfrowany, co polepsza jakość szyfrowania.

Algorytmy zbudowane na bazie sieci Feistela:

• 3DES
• DES
• FEAL
• Twofish