Sea Wolf (pocisk rakietowy)

Sea Wolf GWS 25 Mod 0

Państwo	Wielka Brytania
Producent	British Aerospace
Rodzaj	woda-powietrze
Przeznaczenie	zwalczanie pocisków przeciwokrętowych
Operacyjność	od 1969
Długość	1,9 m[1]
Średnica	18 cm
Rozpiętość	45 cm[1]
Masa	82 kg
Prędkość	Ma 2+
Zasięg	5000 m
Masa głowicy	14 kg
Użytkownicy
Wielka Brytania, Chile, Brazylia, Malezja

Sea Wolf – brytyjski rakietowy system obrony bliskiej przestrzeni powietrznej wokół okrętu, skonstruowany do zwalczania pocisków przeciwokrętowych poruszających się z prędkością do Ma 2.

System oparty był na radiowym naprowadzaniu komendowym (ang. Command-to-the-line-of-sight) z dyferencyjnym śledzeniem radarowym i/lub telewizyjnym. Prędkość i manewrowość pocisku zapewniała skuteczność zwalczania pocisków przeciw okrętowych poruszających się z prędkością nie większa niż 2 Ma, a także innych celów powietrznych.

System łączy w sobie dziewięć elementów:

• Radar obserwacji typu 967;
• Radar śledzenia typu 910 oraz telewizyjny system śledzenia;
• Antena nadawcza komend;
• Wyrzutnia;
• Pociski i system ich transportu
• system transmisji danych;
• zespół systemu ścieżki celowania;
• konsola operacyjna;
• magazyn pocisków.

Działający w pasmach I oraz J (X) radar śledzenia typu 910 używany jest we współdziałaniu z radarem obserwacji typu 967 lub 968 zdolnym do śledzenia pocisków przeciw okrętowych również na najbliższych dystansach. Radar ten zapewnia wysoką dokładność śledzenia, niezbędną do naprowadzania pocisku na cel metodą Command-to-the-line-of-sighte. Po wystrzeleniu pocisku w kierunku śledzonego celu, Sea Wolf jest natychmiast uchwytywany wiązką radaru i automatycznie wycelowywany. Cel pozostaje także śledzony za pomocą systemu telewizyjnego, a informacje o nim przekazywane do systemu ścieżki (kanału) celowania. W rezultacie, pocisk oraz cel śledzone są równocześnie, zaś zmiany pozycji tego ostatniego, kierunku oraz prędkości po odpowiedniej obróbce przekazywane są do pocisku w formie mikrofalowych komend radiowych. Radar tego typu zdolny jest do śledzenia i naprowadzania wielu pocisków Sea Wolf w tym samym czasie. Informacje pochodzące z tego radaru, mogą być również używane przez okrętowe systemy CIWS.

Zasięg wynosi ok. 6,5 km, a w wersji pionowego startu 10 km^[1]. Może zwalczać cele na pułapie od 4,7 m do 3050 m^[1].

Pocisk wystrzeliwany był początkowo z sześcioprowadnicowych wyrzutni używanych na fregatach typu 22 i przebudowanych typu Leander Batch 3. Następnie przystosowano go do pionowego startu (VLS) i w tym charakterze używany jest na fregatach typu 23. Dzięki dodatkowemu stopniowi startowemu, zwiększeniu uległ zasięg pocisku^[1].

System został użyty bojowo podczas wojny o Falklandy. Oficjalnie przyznano mu zniszczenie pięciu samolotów, lecz według niektórych autorów były to trzy lub cztery^[1]. 12 maja 1982 roku fregata „Brilliant” zestrzeliła dwa samoloty argentyńskie Douglas A-4 Skyhawk, a trzeci rozbił się podczas manewru unikowego^[1]. Podczas ataku kolejnych samolotów tego dnia nie osiągnięto już sukcesów, gdyż system kierowania ogniem się zawiesił^[1]. Część źródeł przypisuje rakiecie Sea Wolf fregaty „Broadsword” zestrzelenie samolotu Dagger 21 maja, lecz możliwe że był to zestaw Sea Cat innego okrętu^[a]. 23 maja kolejny A-4B został zestrzelony przez Sea Wolf fregaty „Broadsword” lub naziemny system Rapier^[1].

• Bernard Blake, Jane’s Weapon Systems 1988−1989, Nineteenth Edition, 6004.231, Alexandria, Wirginia, USA, Jane’s Information Group Inc., 1988, ISBN 0-7106-0855-1.
• Sea Wolf GWS-25, GWS-26 and GWS-27 (ang.)
• A fully illustrated guide to Naval Surface-to-Air Missiles. „War Machine”. vol. 6 (64), s. 1265-1266, 1984. Londyn: Orbis Publishing. (ang.).