Sami al-Dżundi

Sami al-Dżundi (ur. 1921, zm. 1996) – syryjski polityk związany z partią Baas.

Życiorys

Ukończył na Uniwersytecie Damasceńskim studia w zakresie stomatologii w 1944. Podczas nauki poznał jednego z ideologów baasizmu, Zakiego al-Arsuziego, i pod jego wpływem przyłączył się do partii Baas już w pierwszym roku jej funkcjonowania (1947). Jako panarabista negatywnie odnosił się do wojskowych rządów Husniego az-Za’ima, Samiego al-Hinnawiego i Adiba asz-Sziszaklego. Był zwolennikiem unii Syrii z naserowskim Egiptem. Po powstaniu Zjednoczonej Republiki Arabskiej jej prezydent Gamal Abdel Naser powierzył mu stanowisko dyrektora biura informacji i propagandy. Al-Dżundi pozostawał na nim do upadku ZRA w 1961^[1].

Po upadku ZRA al-Dżundi stracił pracę w syryjskiej administracji publicznej. Dwa lata później, gdy Komitet Wojskowy partii Baas przeprowadził w Syrii zamach stanu, al-Dżundi otrzymał stanowisko ministra informacji w rządzie Salah ad-Dina al-Bitara i rzecznika Rady Rewolucyjnych Dowódców. W kwietniu 1963 brał udział w krótkotrwałych, zakończonych niepowodzeniem negocjacjach syryjsko-egipskich w sprawie nowej unii obu państw^[1]. 11 maja 1963 Rada Rewolucyjnych Dowódców powierzyła mu misję sformowania nowego rządu, jednak al-Dżundi nie zdołał tego zrobić i po trzech dniach zrezygnował. Wszedł natomiast do nowego gabinetu Salah ad-Dina al-Bitara jako minister informacji, kultury i przewodnictwa narodowego. Pozostawał na tym stanowisku także w kolejnych rządach, do października 1964^[1]. Jako minister informacji sugerował kierującemu partyjnym Komitetem Wojskowym gen. Salahowi Dżadidowi ujawnienie treści alawickich świętych ksiąg (tradycyjnie utrzymywanych w tajemnicy i udostępnianych jedynie wiernym, którzy przeszli odpowiednie rytuały), by w ten sposób skuteczniej walczyć ze stereotypami, jakie funkcjonowały w Syrii na temat alawitów. Dżadid nie zgodził się jednak na ten krok^[2].

W 1964 prezydent Syrii gen. Amin al-Hafiz mianował go ambasadorem Syrii we Francji^[1]. Al-Dżundi pełnił te obowiązki do 1970, gdy po kolejnym zamachu stanu władzę w kraju przejął Hafiz al-Asad. Emigrował do Libanu, gdzie pozostawał do 1982. Następnie wrócił do Syrii i podjął pracę jako dentysta, nie angażując się więcej w polityce^[1].

W 1969 wydał w Bejrucie krótkie wspomnienia opisujące historię i przemiany w partii Baas w okresie, gdy był aktywny w krajowej polityce^[3]^[4].

Jego kuzyn Abd al-Karim al-Dżundi był jednym z liderów Komitetu Wojskowego partii Baas. Inny krewny, Chalid al-Dżundi, był w latach 1963-1968 przewodniczącym kontrolowanej przez Baas centrali związków zawodowych^[5].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e S. Moubayed, Steel & Silk, s. 264.
↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 111.
↑ N. van Dam, The Struggle..., s. IX-X.
↑ N. van Dam, The Struggle..., s. 169.
↑ Batatu H., Syria's Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics, Princeton University Press, Princeton 2012, ISBN 978-1-4008-4584-2, s. 153 i 171.

Bibliografia

Moubayed S. M., Steel & Silk. Men and Women who shaped Syria 1900-2000, Cune Press, 9781885942418
van Dam N.: The Struggle for Power in Syria. Politics and Society under Asad and the Ba'ath Party. London: I. B. Tauris, 2011. ISBN 978-1-84885-760-5.

[steel-1] S. Moubayed, Steel & Silk, s. 264.

[2] N. van Dam, The Struggle..., s. 111.

[3] N. van Dam, The Struggle..., s. IX-X.

[4] N. van Dam, The Struggle..., s. 169.

[5] Batatu H., Syria's Peasantry, the Descendants of Its Lesser Rural Notables, and Their Politics, Princeton University Press, Princeton 2012, ISBN 978-1-4008-4584-2, s. 153 i 171.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]