Naczyniaki starcze

Naczyniaki starcze zwane także punktami rubinowymi^[1] lub objawem De Morgana^[2] – czerwone grudki wywołane nadmierną proliferacją naczyń krwionośnych. Nazwa objaw De Morgana (ang. Campbell De Morgan spots, dosłownie plamki De Morgana) pochodzi od nazwiska XIX-wiecznego brytyjskiego chirurga Campbella De Morgana(inne języki), który pierwszy opisał tę przypadłość^[2].

Naczyniaki starcze występują bardzo często, a ich liczba rośnie wraz z wiekiem. Zwykle mają wygląd kopulastych, czerwono zabarwionych wykwitów o średnicy od jednego do kilku milimetrów. Pojawiają się zazwyczaj około 30-40 roku życia i są najczęściej zlokalizowane na tułowiu. Uszkodzenie punktu rubinowego może wywołać krwawienie, co – jeśli się zdarza często – może być wskazaniem do jego usunięcia. Zabiegi usuwania są jednak przeprowadzane najczęściej z powodów kosmetycznych^[3].

Badania wskazują, że naczyniaki starcze mogą powstawać na dwa sposoby: na drodze angiogenezy (powstawanie naczyń włosowatych z już istniejących) oraz waskulogenezy (powstawanie nowych naczyń krwionośnych, zwykle podczas rozwoju embrionalnego i płodowego)^[4].

Wyniki pierwszych badań próbujących wyjaśnić molekularne i genetyczne podłoże powstawania naczyniaków starczych zostały opublikowane w 2010 roku^[5]. Wykazano, że poziomy MicroRNA 424 w naczyniakach są istotnie zredukowane w porównaniu do normalnej skóry, co owocowało zwiększeniem ekspresji białek MEK1 oraz cykliny E1. W wyniku inhibicji mir-424 w normalnych komórkach śródbłonka zaobserwowano podobne zwiększenie ekspresji białek MEK1 oraz cykliny E1, które wywołały proliferację komórki, co jest istotne dla rozwoju naczyniaka starczego.

Związkami chemicznymi powodującymi powstawanie naczyniaków starczych są: gaz musztardowy^[6][7][8][9], 2-butoxyetanol^[10], bromki^[11] oraz cyklosporyna^[12].

W porównaniu do normalnej skóry zaobserwowano zwiększoną gęstość w naczyniakach starczych komórek tucznych^[13].

W rzadkich przypadkach naczyniaki starcze wymagają usunięcia. Tradycyjnie stosuje się metody kriochirurgii lub elektrochirurgii (zniszczenie/spalenie tkanki przy użyciu sondy posiadającej ładunek elektryczny^[14])^[15]. Nowszymi stosowanymi metodami są: metoda pulsacyjnego lasera barwnikowego oraz Intensywne Światło Pulsacyjne (IPL)^[16][17].

W przyszłości może zaistnieć możliwość leczenia przy użyciu miejscowo działającego inhibitora MEK1 oraz cykliny E1. Mirycetyna jest naturalnym inhibitorem MEK1^[18][19].

U większości pacjentów obserwuje się zwiększanie się liczby naczyniaków starczych wraz z wiekiem. Nie są one zagrożeniem dla zdrowia i nie mają żadnej relacji z tkankami nowotworowymi^[20].