Muchomor brązowooliwkowy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
muchomor brązowooliwkowy |
| Nazwa systematyczna | |
| Amanita submembranacea (Bon) Gröger Boletus 3(2): 27 (1979) | |
Muchomor brązowooliwkowy (Amanita submembranacea (Bon) Gröger) – gatunek grzybów należący do rodziny muchomorowatych (Amanitaceae)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Amanita, Amanitaceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1975 r. Marcel Bon nadając mu nazwę Amanitopsis submembranacea. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1979 r. Frieder Gröger, przenosząc go do rodzaju Amanita[1].
- Amanita submembranacea var. bispora D.A. Reid 1987
- Amanita submembranacea var. griseoargentata Contu 1986
- Amanita submembranacea var. griseoargentea Contu 1986
- Amanita submembranacea (Bon) Gröger 1979 var. submembranacea
- Amanitopsis submembranacea Bon 1975
Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2003 r[3].
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Średnica 4–8 cm, za młodu jajowato-dzwonkowaty, później łukowaty, na koniec płaski z niewielkim, tępym garbem. Brzegi ostre i prążkowane, u starszych okazów żłobione. Powierzchnia gładka w barwie od oliwkowobrązowej do szarobrązowej, lub żółta do czerwonobrązowej. Na środku znajduje się zazwyczaj duży szarobiały płat będący resztką osłony[4].
Wolne i szerokie, początkowo białe, później kremowe[4].
Wysokość 5–11 cm, grubość do 1,2 cm, pusty i kruchy, walcowaty, dołem grubszy. Powierzchnia w kolorze kapelusza, w dolnej części pokryta białymi płatkami. Podstawa otoczona błoniastą pochwą, początkowo białą, później szarawą[4].
Biały, bez zapachu. Smak lekko orzechowy[4].
Biały. Zarodniki kuliste lub zbliżone do kulistego, o rozmiarach 10–14 μm[5].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]Występuje w większości krajów Europy, ale jest rzadki[5]. W 1992 r. znaleziono go także na Alasce[6]. W Polsce częstość występowania i rozprzestrzenienie nie są znane. W piśmiennictwie naukowym do 2003 r. podano tylko jedno stanowisko (w Babiogórskim PN)[3].
Rośnie głównie w górskich lasach iglastych. Rośnie na kwaśnych glebach pod świerkami, jodłami, sosnami i modrzewiami[4]. W Polsce rozprzestrzenienie nie jest znane[4].
Znaczenie
[edytuj | edytuj kod]Grzyb mykoryzowy[3]. Według niektórych źródeł jest grzybem niejadalnym[4], według innych uważany jest za jadalnego[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2013-09-15] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2013-09-20] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b c d e f g Pavol Škubla: Wielki atlas grzybów. Poznań: Elipsa, 2007. ISBN 978-83-245-9550-1.
- ↑ a b Amanita submembranacea (Bon) Gröger. [dostęp 2013-09-22].
- ↑ Discover Life Maps. [dostęp 2015-12-16].
- ↑ Ewald Gerhardt, Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik, Stefan Łukomski (tłum.), Warszawa: Klub dla Ciebie – Bauer-Weltbild Media, 2006, s. 480, ISBN 83-7404-513-2, OCLC 836313700.