Miloš Obilić
Miloš Obilić (serb. Милош Обилић), rzadziej: Kobilić, Kobilović[1] – zgodnie z tradycją Serbów i południowych Słowian, był serbskim bohaterem, który w czasie bitwy na Kosowym Polu pomiędzy Serbią a Imperium Osmańskim, zabił zatrutym sztyletem tureckiego sułtana Murada I[1]. Obilić był także uważany za założyciela Zakonu Smoka. Istnieje również albańska wersja tradycji, w której Obilić był właśnie Albańczykiem.
Najbardziej popularna wersja legendy utrzymuje, że podczas bitwy Miloš Obilić udawał nawróconego na islam zdrajcę i dostał się przed oblicze sułtana Murada. W chwili, gdy pozwolono mu zbliżyć się do sułtana celem zwyczajowego ucałowania stóp Miloš Obilić zabił go zatrutym sztyletem[1].
Od jego imienia pochodzą nazwy serbskiego miasta w Kosowie, Obilić, klubu piłkarskiego z Belgradu – FK Obilić Belgrad i należącego do niego stadionu – Stadion Miloša Obilicia.
Miloš Obilić, opiewany w ludowych pieśniach (m.in. Budowanie Rawanicy, Książęca wieczerza[2], pieśni cyklu kosowskiego) i legendach, zaczął być również nieformalnie czczony jako święty. Jego kult funkcjonował nawet na górze Athos, chociaż żaden z lokalnych Kościołów prawosławnych nie przeprowadził jego procesu kanonizacyjnego[1]. Do utrwalenia mitu Obilicia-mściciela Serbii, zwiastuna przyszłego zwycięstwa i wolności, wykonawcy aktu „zemsty sprawiedliwej”, przyczynili się władyka czarnogórski Piotr II Petrowić-Niegosz w swoim utworze Górski wieniec oraz prawosławny biskup, kanonizowany w 2003 Mikołaj (Velimirović), w swoich kazaniach poświęconych bitwie na Kosowym Polu[3]. Nie istnieją przy tym źródła historyczne jednoznacznie potwierdzające, że Obilić żył naprawdę[4].
Imię Obilicia nosiło najwyższe wojskowe odznaczenie czarnogórskie, ustanowione przez Piotra II Petrowicia-Niegosza[5].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Gil 2005 ↓, s. 33
- ↑ A. Kamieńska: Perły i kamienie. Wybór serbsko-chorwackiej poezji ludowej. Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1967, s. 33–36 i 43–45.
- ↑ Gil 2005 ↓, s. 119–120.
- ↑ Judah 2009 ↓, s. 32.
- ↑ Judah 2009 ↓, s. 65.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dorota Gil: Prawosławie, Historia, Naród. Miejsce kultury duchowej w serbskiej tradycji i współczesności. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2005. ISBN 83-233-1951-0. OCLC 69347941.
- T. Judah: The Serbs. History, Myth and the Destruction of Yugoslavia. Yale University Press, 2009. (ang.).