Michał Micherdziński

Michał Micherdziński

Data i miejsce urodzenia	5 sierpnia 1919 Dąbrowa Górnicza
Data i miejsce śmierci	23 lutego 2006 Sanok
Miejsce spoczynku	Cmentarz Centralny w Sanoku
Narodowość	polska
Tytuł naukowy	inżynier mechanik
Pracodawca	Autosan
Odznaczenia

Michał Micherdziński (ur. 5 sierpnia 1919 w Dąbrowie Górniczej, zm. 23 lutego 2006 w Sanoku) – polski inżynier mechanik, pracownik przemysłu motoryzacyjnego związany z Sanokiem.

Urodził się 5 sierpnia 1919^[1] w Dąbrowie Górniczej^[2] . Pochodził z rodziny robotniczej^[3]. Był synem Antoniego i Elżbiety z domu Podgórskiej^[4].

W 1933 ukończył naukę w 8-klasowej szkole podstawowej w Bielsku^[3][2] . W 1936 został absolwentem Państwowej Szkoły Przemysłu Metalurgicznego w Sułkowicach^[3]. Następnie kontynuował edukację w Państwowej Szkole Rusznikarstwa Wojskowego w Warszawie^[3]. Naukę tamże przerwał wybuch II wojny światowej w1939^[3]. Brał udział w kampanii wrześniowej w obronie Warszawy, od pierwszych dni obrony służąc jako ochotnik w szeregach XIV batalionu wartowniczego^[5][6] [2] . Przez cały miesiąc pracował w rusznikarni przy ul. Senatorskiej 10 (w dzień naprawiał i kompletował broń, a nocą transportował na linie frontu)^[7]. Po kapitulacji i nastaniu okupacji niemieckiej pracował w firmie „Bors”^[8].

Opuścił stolicę po tym jak został wytypowany do wyjazdu do formującej się armii polskiej^[8]. Usiłował przedostać się na Węgry, lecz 23 kwietnia 1940 został zatrzymany przez Słowaków w Czadcy^[9]. Przez nich po dwóch dniach przekazany do Schutzpolizei w Zwardoniu, a stamtąd po 2-3 dniach przewieziony na gestapo do Bielska^[10]. Po przewiezieniu z Katowic od 26 czerwca 1940 był osadzony w niemieckim obozie koncentracyjnym KL Auschwitz jako więzień polityczny^{[1][6] [11]}. Otrzymał numer obozowy 1261^{[1][6] [12]}. 29 lipca 1941 był świadkiem, gdy na apelu franciszkanin Maksymilian Maria Kolbe dobrowolnie wybrał śmierć głodową w zamian za skazanego współwięźnia Franciszka Gajowniczka^{[13][6] [14] [2] [15] [16]}. Od 18 do 30 sierpnia 1943 przebywał w szpitalu KL Auschwitz III-Buna^[17]. W październiku 1943 wraz z ok. 200 współosadzonymi został skazany na karę dożywotnich ciężkich robót w kamieniołomie „za przynależność do tajnej obozowej organizacji” oraz osadzony w Bloku 26^[18]. W obozie Auschwitz przebywał do 9 lutego 1944^[19], przeżywając tam łącznie 1827 dni tj. 5 lat i 2 dni^[6] [15] . Stamtąd został wywieziony do obozu Flossenbürg^{[1][6] [2] [18]}. Od około 16-20 kwietnia 1945 brał udział w zarządzonej ewakuacji obozu przemierzając teren Górnej Bawarii^[20]. Odzyskał wolność u kresu wojny 23/24 kwietnia 1945 po wyzwoleniu przez armię amerykańską^{[21][6] [2]} .

Po wstępnym leczeniu wrócił do Polski w marcu 1946^[3]. Uczył się w Technikum Mechanicznym w Sosnowcu, gdzie ukończył naukę w 1950^[3]. Od tego roku studiował na Wydziale Mechanicznym Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Katowicach, lecz po 4 semestrze był zmuszony przerwać studia z uwagi na stan zdrowia^[3]. Od 1947 do 1953 pracował na stanowisku szefa produkcji w Wytwórni Osprzętu NN w Bielsku, od 1953 do 1956 kierownikiem produkcji w Wytwórni Osprzętu Laboratoryjnego w Bytomiu, a od 1956 do 1961 nauczycielem w Zasadniczej Szkole Zawodowej w Bielsku-Białej^[8][2] . Następnie zamieszkał w Sanoku, gdzie podjął pracę w Sanockiej Fabryce Autobusów „Autosan”, od 1961 do 1963 sprawując stanowisko kierownikia działu bhp^[22][2] , a od 1963 do 1967 głównego mechanika^[23]. W 1966 ukończył na Politechnice Krakowskiej przerwane uprzednio studia, uzyskując dyplom inżyniera mechanika^[24]. Od 1967 do 1971 był zastępcą dyrektora ds. inwestycji w Fabryce Amortyzatorów w Krośnie^[23]. Powróciwszy do Sanoka od 1971 do 1973 był zastępcą dyrektora ds. technicznych w Zakładach Przemysłu Gumowego „Stomil”^{[23][25][26][2]} . Od 1973 do 1981 był zastępcą dyrektora ds. pracowniczych w „Autosanie”^{[23][27][28][29]}. W 1981 przeszedł na emeryturę^[24]. Od tego czasu był bezpartyjny^[4].

Na emeryturze działał na rzecz głoszenia wiedzy o św. ojcu M. M. Kolbe. Był związany z kościołem Franciszkanów w Sanoku^[30][6] . Odwiedzał też inne ośrodki franciszkanów konwentualnych w Polsce (np. Harmęże, Legnica), a także parafie i szkoły, dzieląc się swoim świadectwem^[6] [2] . Należał do Polskiego Związku Byłych Więźniów Politycznych Hitlerowskich Więzień i Obozów Koncentracyjnych. W 2002 jako kombatant otrzymał nominację na stopień porucznika^[31].

W latach 80. był wdowcem^[4]. Zmarł 23 lutego 2006 w Sanoku^[6] . Został pochowany na Cmentarzu Centralnym w Sanoku 27 lutego 2006^{[32][6] [2] [33]}.

• Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1974)^[34][24]
• Złoty Krzyż Zasługi (1969)^[24]
• Odznaka „Zasłużony dla Sanoka”^[8]
• Odznaka „Racjonalizator Produkcji” (1953)^[24]
• Złota Odznaka Związku Zawodowego Metalowców – dwukrotnie (1964, 1972)^[4]
• Srebrna Odznaka Polskiego Związku Motorowego (1971)^[4]
• Dyplom za wieloletnią pracę w SFA „Autosan” (1975)^[35]
• Nagroda za aktywną działalność kulturalną w Sanoku (1979)^[36]

• Małgorzata i Mieczysław Pabisowie: Stałem w jednym szeregu z o. Maksymilianem. nasza-arka.pl. [dostęp 2015-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-26)].
• JMS: Zmarł Michał Micherdziński. franciszkanie.pl, 2006-02-24. [dostęp 2015-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-08-18)].
• WP: Ludzie: Michał Micherdziński (1919-2006). franciszkanie.pl, 2006-05-31. [dostęp 2015-09-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-05)].
• Witold Pobiedziński: Wywiad: Jeden z nas był świętym.... franciszkanie.pl, 2006-05-31. [dostęp 2015-09-12].
• Waldemar Bałda: Sowa i bocian. Opowieść o Posadzie Olchowskiej – III dzielnicy Miasta Sanoka. Kraków: AB Media, 2012, s. 1-194. ISBN 978-83-935385-7-7.
• Związek Bojowników o Wolność i Demokrację. Oddział w Sanoku. Deklaracje i karty ewidencyjne członków zwyczajnych M Mazur-Mikulski 1963-1988, AP Rzeszów – O/Sanok (zespół 659, sygn. 79). s. 1-245.