Marian Figler

Marian Figler

Balbin

inspektor SG
Data i miejsce urodzenia	2 lutego 1882 Sierpc
Przebieg służby
Formacja	Straż Graniczna
Jednostki	Wielkopolski Okręg Straży Granicznej
Stanowiska	komendant okręgu
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Marian Figler, ps. „Balbin”^[1] (ur. 2 lutego 1882 w Sierpcu, zm. ) – inspektor Straży Granicznej, major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 2 lutego 1882 w Sierpcu, ówczesnym mieście powiatowym guberni płockiej, w rodzinie Antoniego i Anny z Rupińskich^[2]. W 1895 rozpoczął naukę w gimnazjum w Płocku^[2]. W czwartej klasie został wydalony z gimnazjum za przynależność do kółka młodzieży polskiej^[2]. W grudniu 1898 wyjechał do Stanów Zjednoczonych^[2]. W latach 1899–1902 uczęszczał do szkoły handlowej w Chicago^[2]. Po ukończeniu szkoły pracował w handlu^[2]. W 1905 został członkiem miejscowego Związku Strzeleckiego. 4 lutego 1915 wyjechał do Europy^[2].

8 kwietnia 1915 zgłosił się do I Brygady Legionów Polskich i został przydzielony do 1. kompanii I batalionu 1 pułku piechoty^[2]. W 1916 został przeniesiony do 3. kompanii, w której pełnił funkcję komendanta sekcji, a następnie podoficera za frontem^[2][1]. 31 marca 1917 został przedstawiony do odznaczenia austriackim Krzyżem Wojskowym Karola^[1]. 18 lipca 1917, w następstwie kryzysu przysięgowego, został internowany w Szczypiornie, a później przeniesiony do obozu w Łomży^[2]. 15 lutego 1918, po zwolnieniu z internowania, wstąpił do Polskiej Siły Zbrojnej i został przydzielony do 1 pułku piechoty, późniejszego 7 pułku piechoty Legionów^[2].

15 lipca 1919 jako podoficer byłych Legionów Polskich pełniący służbę w 7 pp Leg. został mianowany z dniem 1 czerwca 1919 podporucznikiem w piechocie^[3]. 6 listopada tego roku został przeniesiony do batalionu zapasowego 42 pułku piechoty^[4]. 19 stycznia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu kapitana, w piechocie, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich^[5]. 27 stycznia tego roku został przeniesiony do 13 pułku piechoty, który od marca 1921 stacjonował w Pułtusku^[2][6][7]. W pułku pełnił służbę na kolejnych stanowiskach: referenta mob. (1921), oficera placu (1922), oficera broni (1923) i oficera ewidencji personalnej (od 1924)^[8]. 3 maja 1922 został zweryfikowany w stopniu kapitana ze starszeństwem od 1 czerwca 1919 i 997. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[9]. 12 kwietnia 1927 prezydent RP nadał mu stopień majora z dniem 1 stycznia 1927 i 90. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[10]. W maju tego roku został przydzielony z macierzystego pułku na stanowisko oficera placu Gdynia^[11]. 23 grudnia 1927 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z pozostawieniem na dotychczas zajmowanym stanowisku^[12]. Z dniem 31 marca 1928 został przeniesiony w stan spoczynku^[13][14].

16 października 1928 został przyjęty do służby w Straży Granicznej i wyznaczony na stanowisko kierownika Inspektoratu Granicznego nr 6 w Kościerzynie^[2][15]. Od 24 kwietnia do 4 lipca 1931 pełnił obowiązki kierownika Mazowieckiego Inspektoratu Okręgowego SG w Ciechanowie, po czym wrócił do Kościerzyny na poprzednio zajmowane stanowisko^[15][2]. W 1934, jako oficer stanu spoczynku Wojska Polskiego pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Kościerzyna. Posiadał przydział do Oficerskiej Kadry Okręgowej Nr VIII. Był wówczas w grupie oficerów „pełniących służbę w Straży Granicznej”^[16]. 1 lutego 1936 powierzono mu pełnienienie obowiązków kierownika Wielkopolskiego Inspektoratu Okręgowego SG w Poznaniu^[15]. 1 lipca 1937 został zatwierdzony na tym stanowisku^[15]. 8 września 1938 kierowana przez niego jednostka została przemianowana na Wielkopolski Okręg Straży Granicznej, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant okręgu SG”. Obowiązki komendanta Wielkopolskiego Okręgu SG wypełniał do 19 września 1939, kiedy to przekroczył granicę z Rumunią i został internowany na jej terytorium. Wydany przez Rumunów Niemcom, trafił 14 marca 1941 do Oflagu VI E Dorsten, a 17 września 1942 został przeniesiony do Oflagu VI B Dössel^[17]. 10 września 1946 wrócił do Polski.

Był żonaty ze Stanisławą z Dziewulskich (1886–1979)^[18].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7110 – 17 maja 1922^[19]
• Krzyż Niepodległości – 9 listopada 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[20]
• Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski – 27 listopada 1929 „za zasługi na polu pracy niepodległościowej”^[21]
• Krzyż Walecznych dwukrotnie^[2]
• Złoty Krzyż Zasługi – 11 listopada 1937 „za zasługi w służbie granicznej”^[22]
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[2]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[2]
• Srebrny Medal za Długoletnią Służbę – 1939^[15]
• Brązowy Medal za Długoletnią Służbę – 1938^[15]
• Odznaka za Rany i Kontuzje z jedną gwiazdką^[2]
• Odznaka „Za wierną służbę”^[1]

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
• Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
• Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
• Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
• Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.