Manny Trillo

Manny Trillo

Manny Trillo jako zawodnik Chicago Cubs.
drugobazowy
Pełne imię i nazwisko	Jesús Manuel Marcano Trillo
Data i miejsce urodzenia	25 grudnia 1950 Caripito
Odbija	prawą
Rzuca	prawą
Debiut	28 czerwca 1973
Statystyki
Średnia uderzeń	0,263
Home runy	61
Uderzenia	1562
RBI	571
Kariera klubowa
Lata Kluby 1973–1974 Oakland Athletics 1975–1978 Chicago Cubs 1979–1982 Philadelphia Phillies 1983 Cleveland Indians 1983 Montreal Expos 1984–1985 San Francisco Giants 1986–1988 Chicago Cubs 1989 Cincinnati Reds

Jesús Manuel Marcano Trillo (ur. 25 grudnia 1950) – wenezuelski baseballista, który występował na pozycji drugobazowego.

W styczniu 1968 podpisał kontrakt jako wolny agent z organizacją Philadelphia Phillies^[1]. Zawodową karierę rozpoczął w Huron Phillies (poziom Class A-Short Season), następnie w sezonie 1969 grał w Spartanburg Phillies (Class A)^[2].

W grudniu 1969 przeszedł do Oakland Athletics na zasadzie Rule 5 draft (draft, do którego przystępują zawodnicy organizacji klubu, niemieszczący się w 40-osobowej kadrze zespołu)^[1]. Występy w organizacji rozpoczął w 1971 w Birmingham A's (Double-A). W 1972 był zawodnikiem Iowa Oaks (Triple-A), gdzie występował na drugiej i trzeciej bazie oraz na pozycji łącznika. W 1973 w Tucson Toros (Triple-A) grał wyłącznie na drugiej bazie. 28 czerwca 1973 został powołany do składu Oakland Athletics i tego samego dnia zadebiutował w Major League Baseball w meczu przeciwko Kansas City Royals, w którym zaliczył RBI single w swoim pierwszym podejściu do odbicia. Sezon 1974 rozpoczął od występów w Athletics, jednak po dwunastu występach, w których osiągnął średnią 0,100, został odesłany do Tucson. Ponowne powołanie na występy w MLB otrzymał we wrześniu i wystąpił w jednym meczu American League Championship Series przeciwko Baltimore Orioles^[3].

W październiku 1974 w ramach wymiany zawodników przeszedł do Chicago Cubs^[1] i przez cztery sezony pełnił funkcję pierwszego drugobazowego zespołu^[3]. W 1977 po raz pierwszy wystąpił w Meczu Gwiazd. W lutym 1979 w ramach kolejnej wymiany przeszedł do Philadelphia Phillies i w tym samym roku po raz pierwszy w swojej karierze został wyróżniony spośród drugobazowych otrzymując Złotą Rękawicę^[1]. Po zakończeniu sezonu 1979 grał w występującym w LVBP zespole Leones del Caracas, z którym sięgnął po mistrzostwo kraju^[3]. W sezonie 1980 ustanowił rekord kariery osiągając średnią 0,292. W National League Championship Series, w których Phillies pokonali Houston Astros 3–2, w meczu numer 4 w pierwszej połowie dziesiątej zmiany zaliczył RBI double, które dało zwycięstwo Phillies i wyrównanie stanu serii^[4], a w meczu numer 5 two-run triple i został wybrany najbardziej wartościowym zawodnikiem tej rywalizacji. W World Series Phillies pokonali Kansas City Royals i zdobyli pierwszy w historii klubu tytuł mistrzowski^[3].

W grudniu 1982 został oddany do Cleveland Indians, zaś w sierpniu 1983 do Montreal Expos^[1]. Grał jeszcze w San Francisco Giants (1984–1985), Chicago Cubs (1986–1988) i Cincinnati Reds (1989), w którym zakończył karierę zawodniczą. W późniejszym okresie był między innymi członkiem sztabu szkoleniowego organizacji Chicago Cubs, Philadelphia Phillies, Milwaukee Brewers, New York Yankees i Chicago White Sox. W 2007 został uhonorowany członkostwem w Wenezuelskiej Galerii Sław Baseballu (Salón de la Fama y Museo del Béisbol Venezolano)^[3].