Mandat Południowego Pacyfiku

Ten artykuł od 2024-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Mandat Południowego Pacyfiku

南洋庁

1919–1947
Godło Flaga
Ustrój polityczny	Terytorium mandatowe
Stolica	Koror
Data powstania	28 czerwca 1919
Data likwidacji	18 lipca 1947
Waluta	Jen
Język urzędowy	japoński
Położenie na mapie
Multimedia w Wikimedia Commons

Mandat Południowego Pacyfiku (jap. 南洋庁, Nanyo cho) – terytorium mandatowe klasy C Ligi Narodów, utworzone po I wojnie światowej. Zgodnie z ustalonym w traktacie wersalskim podziałem Nowej Gwinei Niemieckiej, Mikronezja została oddana pod administrację Japonii.

Przez cały okres międzywojenny Japończycy dążyli do aneksji swojego mandatu i przekształcenia w swoją kolonię, którą faktycznie był. Jako jedyny język urzędowy wprowadzono język japoński, zasiedlano też wyspy Mikronezji japońskimi osadnikami. Rozpoczęto zakrojone na szeroką skalę inwestycje gospodarcze na wyspach Mikronezji.

W latach 30. Japończycy rozpoczęli w sekrecie budowę infrastruktury wojskowej na mikronezyjskich wyspach.

Podczas II wojny światowej, w latach 1943–1945 Mikronezja została zajęta przez wojska amerykańskie.

W 1947 r. Organizacja Narodów Zjednoczonych odebrała Japonii mandat i utworzyła Powiernicze Wyspy Pacyfiku, zarządzane przez Stany Zjednoczone. Japonia uznała formalnie administrację amerykańską w 1952 r.