Monaster Antyma
 nr rej. B-II-a-A-18971
| |
 Elewacja cerkwi monasterskiej | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Eparchia | |
| Archimandryta |
Wincenty (Oboreceanu) |
| Klauzura |
nie |
| Typ monasteru |
męski |
| Liczba mnichów |
15 |
| Obiekty sakralne | |
| Cerkiew |
Wszystkich Świętych |
| Założyciel klasztoru | |
| Styl |
brynkowiański |
| Materiał budowlany | |
| Data budowy |
XVIII w. |
Położenie na mapie Rumunii  | |
| 44,42629°N 26,09402°E/44,426290 26,094020 | |
| Strona internetowa | |
Monaster Antyma – prawosławny męski klasztor w Bukareszcie, w jurysdykcji archieparchii Bukaresztu Rumuńskiego Kościoła Prawosławnego.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Inicjatorem budowy klasztoru był metropolita Wołoszczyzny Antym. Na miejscu, gdzie postanowił on wznieść monaster, znajdowała się niewielka drewniana cerkiew św. Mikołaja[1]. Antym wskazał jako patronów wspólnoty Wszystkich Świętych[2]. Wykonał również plan głównej świątyni monasterskiej[1] i osobiście pracował przy rzeźbieniu ikonostasu. Budowa cerkwi na potrzeby mnichów trwała od 1715 do roku następnego[2]. W latach 1746–1747 monaster był remontowany[1].
Obiekt sakralny wzniesiono w stylu brynkowiańskim. W 1797 w monasterze umieszczono szkołę przygotowującą do święceń kapłańskich[2]. W tym samym roku hospodar Wołoszczyzny Aleksander VII uczynił klasztor jedną z posiadłości biskupów Argeș. Piętnaście lat później przebudowane zostały wieże klasztorne i wymieniono dzwony[1].
W 1820, z inicjatywy biskupa Argeș Hilariona, rozpoczęto kolejny remont monasteru. Trwał on do 1863 i został ukończony przez biskupa Argeș Klemensa[1] W latach 1836–1840 przy klasztorze działało seminarium duchowne[2] kształcące duchownych dla metropolii Wołoszczyzny, zaś od 1840 do 1864 – archiwum państwowe[1]. Dwadzieścia lat później monaster Antyma został przebudowany; pierwotną postać zachowała jedynie kaplica oraz budynek mieszkalny z celami dla mnichów i drukarnią założoną przez metropolitę Antyma. W latach 1860–1863 dekorację malarską w głównym soborze wykonał Petre Alexandrescu[2]. W tym samym okresie na fasadzie wykonano rozetę[1]. W latach 1865–1867 monaster był ponownie remontowany, ponieważ wylew Dymbowicy podmył jego fundamenty[1].
W latach 1910–1912 na terenie klasztoru zbudowany został pałac Świętego Synodu[1]. W latach 1945–1950 przy monasterze działała nieformalna grupa modlitewna utworzona przez mnichów i ludzi świeckich „Krzew Gorejący”[3]. Jej działalność zakończyła się aresztowaniem jej członków[2]. W 1950 monaster Antyma został jedną z oficjalnych rezydencji patriarchy rumuńskiego. Z inicjatywy patriarchy Justyniana przeprowadzono jego generalną renowację, a do głównej cerkwi wstawiono nowy ikonostas. W latach 1984–1986 władze komunistycznej Rumunii wymusiły przesunięcie jednego z budynków monasterskich, biblioteki patriarchalnej, o czternaście metrów, w związku z wytyczaniem nowej ulicy i budową bloków mieszkalnych[1][4].
Na początku XXI w. w monasterze Antyma żyło piętnastu mnichów[2]. Przy klasztorze działa również muzeum sztuki sakralnej oraz wystawa poświęcona twórcy klasztoru[2].