Leziwo

Leziwo – w bartnictwie urządzenie służące do wspinania się na drzewa bartne i siedzenia lub stania podczas prac przy barci.

Urządzenie składało się z następujących elementów: leziwo właściwe (z czego sznur podwójny to 16,5 metra, a sznur pojedynczy – 14 metrów), leżja (sznur – 15 metrów) i ławeczka do siedzenia^[1][2]. Sznury specjalne, wykonywane z konopi i łyka lipowego^[2], służyły do wspinaczki na drzewo, zaś ławeczka pozwalała siedzieć podczas pracy przy barci^[2]. Ławeczkę o lekko wklęsłym kształcie i długości około 50 cm wykonywano np. z drewna lipowego^[3]. Powrozy przytwierdzone były do ławeczki i zarzucane na drzewo w pętlę^[4]. Po dodaniu dodatkowych drążków o długości 3–3,5 m bartnik mógł na leziwie stać zamiast siedzieć, co było przydatne w trakcie drążenia barci w pniu^[5].

• 
  Bartnik siedzący na leziwie
• 
  Bartnik na leziwie pobierający miód
• 
  Bartnik niosący złożone leziwo

• Zygmunt Glogger: Encyklopedja staropolska ilustrowana. T. III. Warszawa: P. Laskauer i W. Babicki, 1902.
• J. J. Karpiński: Ślady dawnego bartnictwa puszczańskiego na terenie Białowieskiego Parku Narodowego. Kraków: Instytut Badawczy Leśnictwa, 1948.
• Bernard Kielak. Historia bartnictwa na Mazowszu. „Zeszyty Naukowe Ostrołęckiego Towarzystwa Naukowego”. 18, s. 14–25, 2004.