Las Pilczycki
Las Pilczycki (po prawej stronie, przed budową mostu rędzińskiego) | |
Państwo | |
---|---|
Województwo | |
Miejscowość | |
Położenie na mapie Wrocławia | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |
51°09′10″N 16°57′43″E/51,152778 16,961944 |
Las Pilczycki - kompleks leśny o powierzchni około 88 ha położony w zachodniej części Wrocławia, na lewym brzegu Odry i prawym brzegu rzeki Ślęzy[1][2], chroniony w ramach programu Natura 2000[3].
Położenie
[edytuj | edytuj kod]Las Pilczycki położony jest pomiędzy osiedlami miasta Wrocławia i rzekami:
- na południe od lasu położone jest osiedle Kozanów i dalej Pilczyce
- na północny przepływa rzeka Odra, za nią położone jest osiedle Rędzin
- na zachodzie rzeka Ślęza, a za nią położone są Maślice Małe
- na wschodzie za Odrą położony jest Las Osobowicki i dalej osiedle Osobowice.
Średnia wysokość terenu wynosi tutaj 112 m n.p.m.[3].
Dojazd do Lasu Pilczyckiego samochodem jest możliwy od ulicy Dokerskiej i Ignuta, ulicą Nadrzeczną. Brak jest natomiast możliwości dojścia od strony Maślic (brak mostu lub kładki nad Ślęzą), oraz od strony ulicy Kozanowskiej – uniemożliwia basen przystani i dawne tereny należące niegdyś do milicji. Las przylega bezpośrednio do Odry w miejscu lokalizacji Stopnia Wodnego Rędzin, obejmującego jaz (Jaz Rędzin) i dalej za Wyspą Rędzińską, zespół śluz. Nie ma dostępnego przejścia dla pieszych na stopniu wodnym. W zachodniej części las przecina południowa estakada Mostu Rędzińskiego. Na północno-zachodnim krańcu lasu rzeka Ślęza wpada do Odry.
Wartość przyrodnicza
[edytuj | edytuj kod]Teren Lasu Pilczyckiego, wraz z przyległymi łąkami, szuwarami i wodami powierzchniowymi, jest oceniany jako wartościowy przyrodniczo i wymagający szczególnej ochrony[3][1][4]. Ze względu na występowanie siedlisk oraz gatunków chronionych Dyrektywą Habitatową wydzielono tutaj, w ramach sieci Natura 2000, obszar mający znaczenie dla Wspólnoty „Las Pilczycki” o powierzchni 119,6 ha.
Głównym przedmiotem ochrony obszaru naturowego są bardzo dobrze zachowane, zbliżone do naturalnych lasów doliny Odry zbiorowiska leśne (głównie łęgi wiązowo-jesionowe i grądy) oraz silne populacje chronionych chrząszczy: kozioroga dębosza i pachnicy dębowej (jedna z dwóch najliczniejszych populacji w południowo-zachodniej części kraju). Spotkać tu można też podlegające ochronie gatunki motyli: przeplatkę maturną, modraszka telejusa oraz czerwończyka nieparka[3]. Fauna ssaków reprezentowana jest między innymi przez takie gatunki jak wydra europejska, kuna leśna, lis rudy, tchórz zwyczajny i gronostaj oraz dziewięć gatunków nietoperzy (w tym nocka łydkowłosego, mopka zachodniego, nocka rudego i borowca wielkiego)[1][3]. Na terenie obszaru stwierdzono też występowanie licznych gatunków płazów takich jak kumak nizinny, rzekotka drzewna, grzebiuszka ziemna, żaba jeziorkowa, żaba moczarowa, ropucha zielona i ropucha szara oraz traszka grzebieniasta[3]. Odnotowano tu też występowanie ptaków typowych dla starych drzewostanów – dzięcioła zielonosiwego i czarnego[1].
-
Kozioróg dębosz
-
Pachnica dębowa
-
Przeplatka maturna
-
Rzekotka drzewna
-
Grzebiuszka ziemna
-
Wydra europejska
Struktura własności
[edytuj | edytuj kod]Pod względem prawnym Las Pilczycki nie jest lasem komunalnym, lecz państwowym. Podlega Regionalnej Dyrekcji Lasów Państwowych we Wrocławiu, nadleśnictwu Miękinia[5], w ramach obrębu leśnego Miękinia – leśnictwo Ratyń[6], oraz Dolnośląskiemu Zarządowi Urządzeń i Melioracji Wodnych[3].
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d A. Guziak, „Biosfera”. Opracowanie na temat środowiska przyrodniczego Wrocławia na Portalu www.eko.org.pl, dostęp 2012-02-26
- ↑ Portal www.rekreacja.wroc.pl. [dostęp 2009-03-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-04)].
- ↑ a b c d e f g K. Świerkosz i inni, Standardowy Formularz Danych Specjalnego Obszaru Ochrony (SOO) „Las Pilczycki” (PLH020069), aktualizacja 2008-02
- ↑ Środowisko przyrodnicze Wrocławia, stan na 2003 r.
- ↑ Nadleśnictwo Miękinia
- ↑ Wykaz leśnictw w ramach Nadleśnictwa Miękinia. [dostęp 2009-03-12]. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-27)].