Loris Reggiani

Loris Reggiani

Państwo	Włochy
Data i miejsce urodzenia	7 października 1959 Forlì
Multimedia w Wikimedia Commons

Loris Reggiani (ur. 7 października 1959 w Forli) – włoski motocyklista.

W MMŚ Loris zadebiutował w roku 1980, w kategorii 125 cm³. Dosiadając motocykl Minarelli, wystartował w sześciu wyścigach, podczas których aż pięciokrotnie stawał na podium, a podczas GP Wielkiej Brytanii po raz pierwszy w karierze odniósł zwycięstwo. Zdobyte punkty sklasyfikowały go na 6. miejscu.

W kolejnym sezonie wziął udział w dziewięciu rundach. W tym czasie sześć razy zameldował się na podium, z czego dwukrotnie na najwyższym stopniu (w GP Jugosławii i RPA). W inauguracyjnym wyścigu w Argentynie uzyskał najszybsze okrążenie, natomiast na torze w Kyalami sięgnął po pole position. Ostatecznie został wicemistrzem świata, przegrywając jedynie z dominującym Hiszpanem Ángelem Nieto. W tym samym roku został również mistrzem Włoch w tej samej kategorii (również na Minarelli).

W 1981 roku Włoch zadebiutował w pośredniej klasie, która po raz ostatni korzystała z pojemności 350 cm³. W jedynym swoim starcie (o GP Czech) dojechał na siódmej lokacie. Korzystając z maszyny Bimota, zmagania zakończył na 21. miejscu.

W kolejnym roku Loris wystartował w inauguracyjnej rundzie średniej kategorii o nowej pojemności 250 cm³. Na motocyklu MBA, podczas GP Argentyny, rywalizację ukończył na ósmej pozycji. W klasyfikacji generalnej zajął 30. lokatę.

W sezonie 1984 Reggiani wystartował w pięciu eliminacjach. Dosiadając maszynę Kawasaki, dwukrotnie dojechał w czołowej dziesiątce, zajmując podczas GP Austrii i San Marino odpowiednio szóste i dziesiąte miejsce. Uzyskane punkty pozwoliły mu zająć 22. pozycję w klasyfikacji generalnej.

W roku 1985 Włoch przesiadł się na motocykl Aprilii. Wystąpiwszy w ośmiu wyścigach, sześciokrotnie sięgał po punkty, będąc przy tym dwukrotnie na najniższym stopniu podium (w GP Jugosławii i San Marino). Zmagania zakończył na 6. miejscu.

Po obiecującym poprzednim sezonie, w kolejnym Loris zaliczył nieudany epizod na maszynie Yamahy. W sześciu startach tylko dwukrotnie dojechał do mety, kończąc rywalizację poza punktowaną piętnastką.

Na sezon 1987 Reggiani powrócił do jazdy na włoskim motocyklu. Włoch wystartował w trzynastu wyścigach, podczas których pięciokrotnie zameldował się na podium. Nie ukończył jednak aż sześciu rund. Pierwsze pole position uzyskał podczas GP Narodów, natomiast pierwsze zwycięstwo odniósł na torze w San Marino. Tak jak przed dwoma laty, został sklasyfikowany na 6. pozycji.

Rok 1988 był znacznie mniej udany dla włoskiego zawodnika. Spośród trzynastu eliminacji, tylko w pięciu dojechał do mety, czterokrotnie kończąc zmagania w czołowej dziesiątce. Najlepiej spisał się w GP Czech, gdzie zajął czwartą lokatę. Uzyskane punkty sklasyfikowały go na 13. miejscu.

W sezonie 1989 Włoch zadebiutował na motocyklu Hondy. Wyniki nie uległy jednak znacznej poprawie. Loris sześciokrotnie zameldował się na punktowanych pozycjach. Podbudował swój dorobek punktowy dzięki świetnej postawie w kończącym rywalizację GP Brazylii, w którym sięgnął po pole position, a dzień później zajął trzecią lokatę. Nieznacznie większa pula punktów w stosunku do poprzedniego roku zagwarantowała mu 11. pozycję w końcowej klasyfikacji.

Wraz z nową dekadą Reggiani po raz trzeci powrócił na maszynę Aprilii. W trakcie zmagań dziewięciokrotnie dojechał w czołowej piętnastce. Jedyne podium w sezonie uzyskał na torze we Francji, w którym został sklasyfikowany na trzeciej lokacie. Pomimo większego dorobku w porównaniu z zeszłym rokiem, Loris musiał pogodzić się, tak jak przed dwoma laty, z 13. lokatą.

Sezon 1991 to oczekiwany powrót do świetnych wyników. Włoch regularnie plasował się w czołowej dziesiątce, będąc czterokrotnie na podium. Podczas GP Francji po raz drugi w karierze zwyciężył (wykręcił również najszybszy czas okrążenia), natomiast w GP Wielkiej Brytanii po raz trzeci sięgnął po pole position. Zdobyte punkty sklasyfikowały go po raz trzeci w tej serii na 6. miejscu.

W 1992 roku Loris zaliczył najlepszy sezon w karierze. Począwszy od GP Hiszpanii, w którym wygrał, aż dziesięciokrotnie meldował się w czołowej trójce, odnosząc przy tym drugie zwycięstwo na torze we Francji. Dzięki temu został wicemistrzem świata, za bezkonkurencyjnym rodakiem Lucą Cadalorą.

Ostatni sezon w średniej kategorii okazał się mniej udany. W pierwszej fazie mistrzostw ani razu nie stanął na podium. Dopiero w ostatnich sześciu wyścigach zaczął meldować się w czołowej trójce, odnosząc zwycięstwo w GP RPA oraz sięgając po pole position w San Marino. Dzięki temu został sklasyfikowany na 3. pozycji.

W 1994 Reggiani zadebiutował w najwyższej kategorii 500 cm³, podczas GP Hiszpanii. Na torze Jerez zmagania zakończył wówczas na dziewiątym miejscu. Włoch wystartował jeszcze w pięciu rundach, jednak w żadnej z nich nie dojechał do mety. Ścigał się wtedy na maszynie Aprilii, a w ogólnej punktacji zajął 24. lokatę.

W kolejnym sezonie reprezentował włoski zespół w pełnym wymiarze. We wszystkich ukończonych wyścigach dojeżdżał w czołowej piętnastce, będąc przy tym siedmiokrotnie w pierwszej dziesiątce. Najlepiej zaprezentował się podczas GP Czech oraz Europy, gdzie zajął siódmą pozycję. W klasyfikacji generalnej uplasował się na 10. miejscu. Po tym sezonie nieoczekiwanie zakończył karierę w mistrzostwach świata.

System punktowy od 1969 do 1987:

System punktowy od 1988 do 1992:

System punktowy od 1993

• Profil motocyklisty na motogp.com