Louise Seidler
 Autoportret | |
| Imię i nazwisko |
Louise Caroline Sophie Seidler |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
15 maja 1786 |
| Data i miejsce śmierci |
7 października 1866 |
| Narodowość |
niemiecka |
| Dziedzina sztuki |
malarstwo |
Louise Seidler (ur. 15 maja 1786 w Jenie, zm. 7 października 1866 w Weimarze) – niemiecka malarka, malarka nadworna księcia Karola Fryderyka.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Urodziła się 15 maja 1786 roku w Jenie[1]. W latach 1800–1803 pobierała w Gocie prywatne lekcje rysunku u rzeźbiarza Friedricha Wilhelma Eugena Dölla, po czym uczyła się techniki pastelu w Jenie u Jakoba Wilhelma Roux[2]. Dorastając w Jenie miała kontakt ze środowiskiem artystycznym związanym z romantyzmem jenajskim[2]. W 1807 roku zaręczyła się z francuskim lekarzem; po jego śmierci w Hiszpanii w 1809 roku postanowiła poświęcić życie sztuce[2].
Na początku drugiej dekady XIX w. Seidler wyjechała do Drezna, gdzie pobierała lekcje u Christiana Leberechta Vogela i Gerharda von Kügelgena[1][2] i zaprzyjaźniła się z Casparem Davidem Friedrichem, Georgiem Friedrichem Kerstingiem, Antonen Graffem i miniaturzystką Doris Stock[2], a także poznała Caroline Bardua[3]. Do jej pierwszych ważnych zamówień należy portret Johanna Wolfganga von Goethe – studium psychologiczne w technice pastelu, które wykonała zimą 1810/1811 w domu poety[2]. Z kolei w 1816 roku rozpoczęła pracę nad ołtarzem w Rochuskapelle nieopodal Bingen[1].
W 1817 roku jako pierwsza kobieta w Niemczech uzyskała stypendium na naukę w Akademii Sztuk Pięknych w Monachium (1817–1818)[2]. Dzięki kolejnemu stypendium wyjechała do Włoch[1], gdzie przebywała w latach 1818–1823, ucząc się m.in. poprzez kopiowanie prac Rafaela[2], których sprzedaż stała się dla niej ważnym źródłem dochodu[2]. W Rzymie poruszała się w kręgu nazareńczyków, z którymi łączyło ją zamiłowanie do sztuki quattrocenta[1]. W ostatnim roku pobytu we Włoszech stała się towarzyszką i wsparciem malarki Marie Ellenrieder[2].
W 1823 roku osiadła w Weimarze[2], gdzie została nauczycielką rysunku dla księżniczek Karoliny i Luizy, córek księcia Karola Augusta, a rok później objęła także stanowisko kuratora książęcej kolekcji malarstwa[1]. Jednocześnie wykonywała zlecenia portretowe i zajmowała się malarstwem historycznym[2]. Choć odnajdywała się w twórczości w duchu nazareńczyków, ze względu na upodobania swego patrona i przyjaciela Goethego malowała także przyjmując stylistykę neoklasycyzmu[2]. Od lat 30. XIX w. tworzyła obrazy o tematyce religijnej[1]. W 1837 roku awansowała na pozycję malarza nadwornego księcia Karola Fryderyka[1].
Poza krótką podróżą do Paryża i Włoch, Seidler do końca życia pozostała związana z Weimarem, udzielając się w jego środowisku kulturalnym[1]. Zmarła tamże 7 października 1866 roku[1].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Portret Goethego, 1811
-
Przedstawienie św. Rocha z Rochuskapelle, 1816
-
Portret Fanny Caspers, 1819, Muzeum Thorvaldsena
-
Portret Mathilde Rantzau, ok. 1821
-
Kopia obrazu Rafaela, 1823
-
Portret Almy von Goethe, 1832
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j Ingrid Sattel Bernardini, Seidler, Louise, [w:] Grove Art Online, Oxford University Press, 2003, DOI: 10.1093/gao/9781884446054.article.t077431 [dostęp 2022-03-18] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j k l m Baerbel Kovalevski, Seidler, Lousie, [w:] Dictionary of Women Artists, Fitzroy Dearborn Publishers, 1997, s. 1257–1259, ISBN 978-1-884964-21-3.
- ↑ Baerbel Kovalevski, Bardua, Caroline, [w:] Dictionary of Women Artists, Delia Gaze (red.), Fitzroy Dearborn Publishers, 1997, s. 209–212, ISBN 978-1-884964-21-3.