Omięk powolny

Omięk powolny

Lagria hirta
(Linnaeus, 1758)
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	owady
Rząd	chrząszcze
Podrząd	chrząszcze wielożerne
Rodzina	czarnuchowate
Podrodzina	omiękowate
Plemię	Lagriini
Podplemię	Lagriina
Rodzaj	Lagria
Gatunek	omięk powolny
Synonimy Chrysomela hirta Linnaeus, 1758 Chrysomela pubescens Linnaeus, 1767 Cantharis spadicea Scopoli, 1763 Lagria caucasica Motschulsky, 1860 Lagria depilis Mulsant, 1856 Lagria fuscata Motschulsky, 1860 Lagria glabrata Fabricius, 1775 Lagria limbata Desbrochers des Loges, 1881 Lagria lurida Krynicky, 1832 Lagria nudipennis Mulsant, 1856 Lagria pontica Motschulsky, 1860 Lagria seminuda Reitter, 1889 Tenebrio villosus De Geer, 1775
Multimedia w Wikimedia Commons

Omięk powolny^[1] (Lagria hirta) – gatunek chrząszcza z rodziny czarnuchowatych i podrodziny omiękowatych.

Ciało długości 7-10 mm. Ubarwienie ciała czarne, pokryw żółte lub żółtobrunatne. Głowa kulista z dużymi oczami. Przedplecze rzadko i grubo punktowane, prawie tak długie jak szerokie przy nasadzie^[2], pozbawione podłużnego obszaru gładkiego^[3]. Epipleury pokryw na wysokości czwartego sternitu odwłoka są węższe niż szerokość goleni tylnych odnóży, czym gatunek ten różni się od L. atripes^[2]. Samiec smuklejszy, o przestrzeni między oczami bardzo wąskiej, a ostatnim członie czułków trzykrotnie dłuższym od poprzedniego. Samica szersza, o odległości między oczami większej, a ostatnim członie czułków dwukrotnie dłuższym niż przedostatni^[3].

Świeżo wylęgnięte larwy są kremowe, po dwóch dniach stają się ciemnobrunatne. Ciało mają walcowate, nieco spłaszczone, gęsto owłosione. Larwa tego gatunku różni się od L. atripes wyrostkami dziewiątego segmentu odwłoka, które są u niej ostro zakończone i rozchodzące się^[2].

Owad ten zasiedla lasy liściaste i mieszane^[2], polany i parki, preferując stanowiska wilgotne^[1]. Cykl rozwojowy jest dwuletni. Samice składają jaja na próchniczą glebę lub pod szczątki roślin^[4]. Larwy odżywiają się martwymi, opadłymi liśćmi i innym butwiejącym materiałem roślinnym^[3]. Żyją w endosymbiozie z bakteriami. W Polsce dorosłe spotyka się od połowy maja do jesieni^[2], najliczniej do lipca^[1].

Chrząszcz podawany z całej Europy, z wyjątkiem skrajnej północy^[4]. Poza Europą znany z Turcji, Cypru, Izraela, Syberii wschodniej i zachodniej, Kazachstanu, Turkmenistanu, Uzbekistanu, Tadżykistanu, Iraku i Iranu^[3]. W Polsce w całym kraju, pospolitszy na południu^[2].