Jean de Santeul

Jean de Santeul

Kraj działania	Francja
Data i miejsce urodzenia	5 grudnia 1630 Monteux
Data i miejsce śmierci	5 sierpnia 1697 Dijon
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach

Jean de Santeul, znany również jako Jean-Baptiste Santeul, Jean-Baptiste Santeuil, Jean-Baptiste Santeüil, Santolius Victorinus lub Santolius (ur. 5 grudnia 1630^[1] w Paryżu, zm. 5 sierpnia 1697 w Dijon) – francuski kanonik i poeta nowołaciński.

Urodził się w Paryżu w roku 1630 i pochodził z zamożnej rodziny. Pobierał nauki w Collège Sainte-Barbe i liceum Louis-le-Grand.

Po ukończeniu nauki został kanonikiem w opactwie Saint-Victor w Paryżu.

Jednak jego główną pasją była poezja w języku łacińskim, którą tworzył pod imieniem Santolius Victorinus. Był jednym z wybijających się tego typu poetów tamtych czasów.

Santeul był znany ze swego dowcipu i osobliwych nawyków.

Zmarł w czasie podróży, w Dijon, 5 sierpnia 1697.

Wiele z jego pieśni ukazało się w Brewiarzu z Cluniac (1686) i Brewiarzu paryskim (1680 i 1736), a część została przetłumaczona na język angielski, i są one w powszechnym użyciu w Wielkiej Brytanii i Ameryce.

Jego Hymni Sacri et Novi zostały opublikowane w Paryżu w 1689 a pośmiertnie w 1698 opublikowano ich wersję poszerzoną.

Santeulowi przypisywane jest autorstwo łacińskiej sentencji Castigat ridendo mores (pol. Śmiechem poprawia obyczaje), która jest dewizą Opery Komicznej w Paryżu.^[2]

• John Julian, Dictionary of Hymnology (1907) (ang.)

• Daniel Blanchard, De poeta in oblivionem delapso deque magistro eius, w « Melissa, folia perenni latinitati dicata », Bruksela, czerwiec 2007, nr 138, str. od 11 do 13. (Biografia poety Santeula) (fr.)