[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Jan Alchemik

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jan Alchemik
Ilustracja
ilustracja herbu
margrabia Kulmbach
Okres

od 1440
do 1457

Poprzednik

Fryderyk I

Następca

Albrecht III Achilles

Dane biograficzne
Dynastia

Hohenzollernowie

Data urodzenia

1406

Data śmierci

16 listopada 1464

Miejsce spoczynku

Heilsbronn

Ojciec

Fryderyk I

Matka

Elżbieta bawarska

Żona

Barbara saska

Dzieci

Barbara, Rudolf, Elżbieta, Dorota

Jan Alchemik, niem. Johann der Alchimist (ur. 1406, zm. 16 listopada 1464) – regent marchii brandenburskiej od 1426 do 1437 r., margrabia Kulmbach od 1437 do 1457 r. z dynastii Hohenzollernów.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był najstarszym synem Fryderyka I, pierwszego elektora brandenburskiego z rodu Hohenzollernów, i Elżbiety, córki księcia bawarskiego na Landshut Fryderyka. Już od 1424 r., wobec dużej ilości zajęć ojca związanych z niemiecką polityką, Jan musiał go zastępować w rządach w Brandenburgii, a w 1426 r. otrzymał oficjalnie status regenta. Już w tym samym roku zażegnał poważne niebezpieczeństwo ze strony książąt zachodniopomorskich i meklemburskich, odzyskując Prenzlau, a następnie zawierając pokój. Zmagał się także z buntami mieszczan oraz walczył z husytami. W 1435 r. razem z bratem Albrechtem udał się do Jerozolimy. W 1437 r. został zmuszony przez ojca do rezygnacji z uprawnień, jakie dawała mu primogenitura – ojciec uznał, iż nie nadaje się do rządów. W zamian za to otrzymał ziemie w górnej Frankonii. Rządził tym krajem w pokoju, aż w 1457 r. ustąpił na rzecz swego brata Albrechta.

Rodzina

[edytuj | edytuj kod]

Jan już w 1412 r. poślubiony został Barbarze, córce księcia saskiego Rudolfa III (cesarz obiecał, iż po spodziewanym wymarciu dynastii askańskiej małżeństwo to da Hohenzollernom tytuł elektorski; gdy jednak to nastąpiło cesarz nie dotrzymał obietnicy wynagradzając ojca Jana odszkodowaniem pieniężnym). Z małżeństwa tego pochodziły trzy córki:

Jedyny syn, Rudolf, urodzony w 1424 r., zmarł w niemowlęctwie. Jan posiadał także dzieci nieślubne.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]