Jan Oliskiewicz

Jan Oliskiewicz

Posiedzenie partyjne w Kole - Jan Oliskiewicz pierwszy od prawej (drugi od lewej to Wiktor Graczyk)
Data i miejsce urodzenia	29 czerwca 1905 Skowierzyn
Data i miejsce śmierci	1984 Koło
Poseł II kadencji Sejmu PRL
Okres	od 20 lutego 1957 do 20 lutego 1961
Przynależność polityczna	Polska Zjednoczona Partia Robotnicza
Starosta kolski
Okres	od 24 stycznia 1945 do 1948
Przynależność polityczna	Polska Partia Robotnicza
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Jan Oliskiewicz (ur. 29 czerwca 1905 w Zabłociu koło Wołkowyska, zm. 1984 w Kole) – polski działacz komunistyczny, pierwszy po 1945 starosta kolski, poseł na Sejm PRL II kadencji^[1].

Urodził się w rodzinie Sylwestra i Antoniny Oliskiewiczów, miał piątkę rodzeństwa^[2]. Po wybuchu I wojny światowej jego ojciec został powołany do armii carskiej, a matka wraz z dziećmi przeniosła się w okolice miasta Niżny Nowogród. W 1923 roku rozpoczął naukę w Państwowej Preparandzie Nauczycielskiej w Wołkowysku, a następnie w Państwowym Seminarium Nauczycielskim w Słonimie, które ukończył w 1929 roku^[2]. W 1931 roku podjął studia na Wydziale Nauk Politycznych i Społecznych Wolnej Wszechnicy Polskiej. Po ukończeniu studiów, w 1936 roku podjął pracę w Powiatowym Związku Samorządowym w Łodzi, a w 1938 roku przeprowadził się do Koła, gdzie pracował jako inspektor samorządowy w tej samej instytucji^[2].

Po wybuchu II wojny światowej pracował jako goniec i registrator akt w niemieckim urzędzie opieki społecznej. W lutym 1942 roku został aresztowany przez Gestapo i na 16 dni osadzony w obozie zagłady w Chełmnie nad Nerem^[2]. Miał być zamieszany w sprawę aresztowania Stanisława Kaszyńskiego^[3].

24 stycznia 1945 został powołany został przez radzieckiego komendanta wojennego miasta – majora Mercena, na stanowisko pierwszego po wojnie starosty kolskiego, którym pozostawał do 1948^[2]. Powołał wtedy szefów większości instytucji miejskich, w tym tymczasowego burmistrza – Teodora Ostrowskiego^[4]. Następnie, w latach 1949–1971 był wiceprezesem Powiatowego Związku Gminnych Spółdzielni „Samopomoc Chłopska” w Kole. Następnie przeszedł na emeryturę^[2]. W latach 1957–1961 był posłem na Sejm PRL II kadencji^[2].

Jego żona była nauczycielką, mieli trzech synów^[2]. Zmarł w 1984 i został pochowany na cmentarzu parafialnym przy ul. Poniatowskiego w Kole^[5].

W 1969 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[2][6].

Do 28 czerwca 2017 roku był patronem jednej z kolskiej ulic na osiedlu Przedmieście Kaliskie^[7].