John McLaughlin (muzyk)

John McLaughlin

John McLaughlin, Crossroads Guitar Festival 2007
Pseudonim	Mahavishnu
Data i miejsce urodzenia	4 stycznia 1942 Wielka Brytania, Doncaster
Instrumenty	gitara
Gatunki	jazz, fusion, world music
Aktywność	od 1963
Wydawnictwo	Columbia Records
Powiązania	Blue Flames, Graham Bond Organisation, Brian Auger Group, Night Timers, Georgie Fame Band, Gordon Beck Quartet, John McLaughlin Quartet, Miles Davis, Tony Williams Lifetime, The Mahavishnu Orchestra, Shakti, Paco de Lucia, Al Di Meola
Strona internetowa

John McLaughlin (ur. 4 stycznia 1942 w Doncasterze^[1]) – brytyjski muzyk jazzowy, wirtuoz gitary^[2].

Po etapie grywania w Anglii z różnymi muzykami bluesowymi, rockowymi i jazzowymi (płyta Extrapolation nagrana z Johnem Surmanem(inne języki)), w roku 1969 przeniósł się do Stanów Zjednoczonych, gdzie dołączył do grupy Lifetime Tony’ego Williamsa.

Następnie grał z Milesem Davisem na jego płytach: In a Silent Way, Bitches Brew, Big Fun i A Tribute to Jack Johnson.

W roku 1971 stworzył grupę The Mahavishnu Orchestra, obejmującą m.in. skrzypka Jerry’ego Goodmana, klawiszowca Jana Hammera, basistę Ricka Lairda i perkusistę Billy’ego Cobhama. Grupa zasłynęła przede wszystkim z wirtuozerii i monumentalnych form, takich jak utwór „Meeting of the Spirits” czy nagrane z udziałem orkiestry symfonicznej „Birds of Fire”. Jego znakiem rozpoznawczym w tamtych latach stała się dwugryfowa gitara oraz już niepowtarzalnie na gitarach szybko-groovowy sposób grania.

Po nagraniu 2 studyjnych płyt (w roku 1999 została odnaleziona i wydana również trzecia) oraz zagraniu setek koncertów, z których jeden został oficjalnie wydany (reszta do dziś istnieje w fanowskim obiegu jako bootlegi), McLaughlin w roku 1973 rozwiązał zespół.

McLaughlin znajdował się pod wpływem hinduskiego guru Śri Chinmoya (stąd pochodzi jego drugie imię – Mahavishnu). Został poznany z jego innym uczniem – Devadipem Carlosem Santaną. Już w roku 1972 wspólnie nagrali płytę będącą z jednej strony hołdem dla wielkiego saksofonisty – Johna Coltrane'a i jego mistycznej płyty A Love Supreme, a z drugiej wielkim pokazem wirtuozerii obu muzyków. W kolejnym roku McLaughlin współpracował z Santaną przy jego płycie Welcome. W drugiej połowie tego roku wyruszyli na wspólną trasę koncertową, z której bootlegowe nagrania przeszły do historii.

Po tej krótkiej przerwie od prowadzenia własnego zespołu McLaughlin sformował ponownie Mahavishnu Orchestrę. W jej składzie znaleźli się: skrzypek Jean-Luc Ponty (już wcześniej uznany w środowisku jazzowej i rockowej awangardy za solowe płyty oraz współpracę z Frankiem Zappą i George’em Duke'em), młody perkusista Narada Michael Walden, operowa śpiewaczka i pianistka Gayle Moran(inne języki) i basista Ralphe Armstrong(inne języki). Wspólnie nagrali 2 kolejne płyty studyjne i McLaughlin ponownie zmienił skład. W roku 1975 pojawiła się ostatnia płyta (już bez skrzypiec) MO ze Stu Goldbergiem(inne języki) na klawiszach. Po tym niezwykle intensywnym okresie elektrycznym McLaughlin zmienił trochę koncepcję muzyki.

W roku 1975 zawiązał razem z kilkoma hinduskimi muzykami akustyczną grupę Shakti. Poprosił wtedy o skonstruowanie specjalnej gitary (specjalne wyżłobienia nadawały jej bardziej hinduskie brzmienie, a przymocowane na pudle dodatkowe 7 strun – szersze tło brzmieniowe). W składzie znaleźli się przede wszystkim skrzypek L. Shankar(inne języki) i tablista Zakir Hussain. Wspólnie grali przez 3 lata. Potem McLaughlin ponownie wrócił do muzyki elektrycznej choć już w znacznie innej formie niż przedtem i z wyraźnym wpływem muzyki hinduskiej.

Po krótkim okresie elektrycznym, wraz z zespołem One Truth Band ponownie wrócił na szczyty kariery dzięki akustycznemu triu gitarowemu. Guitar Trio zostało sformowane z wirtuozem flamenco Paco De Lucią oraz jazzrockowym gitarzystą Larrym Coryellem. Nie zdążyli jednak nagrać płyty (wydane zostało tylko DVD z roku 1979 z koncertu w Anglii zatytułowane Meeting of the Spirits) ze względu na problemy z narkotykami Larry’ego. Chętna do wydania płyty z koncertu wytwórnia poleciła poszukać kogoś mniej kontrowersyjnego i wybór padł na innego jazzrockowego gitarzystę Ala Di Meolę (współgrajcy w legendarnym Return to Forever i wielokrotnie nagradzanego za autorskie albumy). Wspólnie udali się na światowe tournée i wydali płytę Friday Night in San Francisco w roku 1981. Rok później pojawił się również album studyjny Passion, Grace & Fire. Formacja koncertowała do 1983 r.

W międzyczasie McLaughlin przywołał do życia czwarty już skład The Mahavishnu Orchestra z Billem Evansem na saksofonie, Jonasem Hellborgiem na basie, Mitchellem Formanem na klawiszach i ponownie Billym Cobhamem na perkusji.

W późniejszym czasie McLaughlin podejmował się współpracy z wieloma innymi muzykami, nieraz tymi, z którymi grał w przeszłości. Do ważniejszych wydarzeń należy reaktywacja Guitar Trio w roku 1996, powtórzenie hinduskich klimatów wraz z Remember Shakti(inne języki) w latach 1997-2004 czy współuczestniczenie w koncercie Santany Hymns for Peace.

Ostatnio wydanymi płytami są utrzymane w klimatach współczesnego jazzrocka z elementami muzyki etnicznej płyty Industrial Zen i Floating Point oraz firmowana przez Chicka Coreę i Johna McLaughlina jazzrockowa podwójna płyta koncertowa Five Peace Band.

W roku 2003 został sklasyfikowany na 49. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone^[3].

• 1969 Extrapolation
• 1970
  • My Goals Beyond
  • Devotion
• 1978
  • Electric Guitarist
  • Electric Dreams
• 1982
  • Belo Horizonte
  • Music Spoken Here
• 1988 Mediterranean Concerto
• 1990 Live at the Royal Festival Hall (John McLaughlin Trio)
• 1991 Que Alegria
• 1993
  • Time Remembered J.M. Plays Bill Evans
  • Tokyo Live (Free Spirits featuring John McLaughlin)
• 1994 After the Rain
• 1995 The Promise
• 1997 Heart of Things
• 2003 Thieves and Poets
• 2006 Industrial Zen
• 2008 Floating Point
• 2009 Five Peace Band (2CD; koncertowy, Chick Corea & John McLaughlin)
• 2010 To the One
• 2012 Now here this (John McLaughlin & the 4th Dimension)

• Strona oficjalna