Joanis Zigdis

Joanis Zigdis

Ιωάννης Ζίγδης

Data i miejsce urodzenia	21 lipca 1913 Lindos
Data i miejsce śmierci	21 października 1997 Ateny
Zawód, zajęcie	polityk, ekonomista, pisarz
Alma Mater	Ateński Uniwersytet Ekonomii i Biznesu
Stanowisko	poseł do Parlamentu Hellenów (1950–1956, 1958–1967, 1977–1981, 1985–1989), minister bez teki (1951–1952), minister przemysłu (1952, 1963, 1964–1965), poseł do Parlamentu Europejskiego I kadencji (1981)
Partia	Narodowa Progresywna Unia Centrum, Unia Centrum, Demokratyczna Unia Centrum, Unia Demokratycznego Centrum
Odznaczenia

Joanis G. Zigdis (gr. Ιωάννης Γ. Ζίγδης; ur. 21 lipca 1913 w Lindos, zm. 21 października 1997 w Atenach^[1]) – grecki polityk, ekonomista i pisarz, wieloletni parlamentarzysta, eurodeputowany, trzykrotny minister przemysłu, działacz ruchu oporu podczas II wojny światowej.

Syn nauczycieli. Studiował w Wyższej Szkole Ekonomii i Biznesu w Atenach, kształcił się w zakresie ekonomii i politologii na uczelniach w Londynie, Genewie i Lozannie. W 1937 obronił doktorat w London School of Economics and Political Science, poświęcony ekonomice wojny. Autor licznych książek. Podczas II wojny światowej walczył jako ochotnik początkowo w Dodekanezie, następnie w Macedonii, na Krecie i w Egipcie, dosłużył się stopnia kaprala. W 1944 przeniósł się do Londynu jako doradca ekonomiczny tamtejszego rządu emigracyjnego. Od 1944 do 1947 pracował dla United Nations Relief and Rehabilitation Administration, przygotowując program odnowy greckiego przemysłu^[2][3].

W 1948 powrócił do Grecji, przez kilka miesięcy szefował krajowemu komitetowi ds. odbudowy, następnie prowadził badania ekonomiczne w Afryce^[2]. W późniejszych latach kierował instytucjami publicznymi, m.in. krajowym dostawcą energii DEI. Od 1950 działał kolejno w Narodowej Progresywnej Unii Centrum i Unii Centrum. W 1950 po raz pierwszy wybrany do Parlamentu Hellenów z okręgu Achaja, zasiadał w nim do zamachu stanu 1967 (z przerwą w kadencji 1956–1958). Został także członkiem Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy i Komitetu Doradczego NATO^[1], a od 1953 do 1967 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Ruchu Europejskiego. Od października 1951 do kwietnia 1952 był ministrem bez teki. Trzykrotnie sprawował urząd ministra przemysłu (kwiecień–październik 1952, listopad–grudzień 1963, luty 1964–lipiec 1965)^[4].

Podczas rządów junty czarnych pułkowników jako jedyny eksminister był aresztowany, następnie zesłany na wyspy Folegandros i Syros. W grudniu 1967 wypuszczony na mocy amnestii. W 1970 skazany na 4,5 roku więzienia i grzywnę po udzieleniu wywiadu krytykującego władze. W 1973 wypuszczono go na wolność ze względu na stan zdrowia, powrócił do działalności opozycyjnej^[3]. Wkrótce potem popadł w konflikt z władzami Unii Centrum – Nowych Sił, po czym w latach 1974–1976 szefował Demokratycznej Unii Centrum, w 1976 połączonej z innymi partiami w Unię Demokratycznego Centrum. Po odejściu Jeorjosa Mawrosa w 1977 objął funkcję lidera ugrupowania, pozostawał nim do śmierci. Skierował ugrupowanie w kierunku socjaldemokratycznym^[5]. Od 1977 do 1981 ponownie członek Parlamentu Hellenów^[6]. Od stycznia do października 1981 wykonywał mandat posła do Parlamentu Europejskiego w ramach delegacji krajowej, pozostawał niezrzeszony^[7]. W latach 1985–1989 ponownie należał do legislatywy w ramach sojuszu wyborczego z PASOK^[6].

W 1997 odznaczony Krzyżem Wielkim Orderu Feniksa.