[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Języki barito wschodnie

Przejrzana
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Języki barito wschodnie
Obszar

Borneo (Indonezja), Madagaskar, Majotta

Klasyfikacja genetyczna

języki austronezyjskie

Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unicode.

Języki barito wschodnie – grupa spokrewnionych języków austronezyjskich używanych w Indonezji, na wyspie Borneo, oraz na Madagaskarze. Obejmuje szereg regionalnych języków dajackich (którymi posługują się Dajakowie zamieszkujący Kalimantan)[1] oraz język malgaski, objęty na Madagaskarze statusem urzędowego. Dialekt bushi języka malgaskiego jest używany na wyspie Majotta w archipelagu Komorów[2].

Do grupy języków barito wschodnich należą następujące języki:[3]

Propozycja grupy języków barito wschodnich wywodzi się z pracy A.B. Hudsona (1967)[5]. Istnieją rozbieżności w kwestii podziału wewnętrznego i liczby wyodrębnianych języków. A.D. Smith (2017, 2018) nie akceptuje tej grupy, zamiast tego wyróżniając samodzielne gałęzie barito: południowo-wschodnią (ma’anyan, dusun witu, malgaski), centralno-wschodnią (dusun malang, dusun bayan, paku, samihim) i północno-wschodnią (tawoyan, lawangan, bentian, pasir, benuaq)[6]. Część źródeł rozpatruje samihim (semihim) jako dialekt ma’anyan[7]. Bayan uchodzi za dialekt dusun malang, ale bywa też klasyfikowany jako odrębny język[8][9].

Najdokładniej opisany spośród tych języków to malgaski, który jest zarazem najlepiej poznanym przedstawicielem grupy barito[10]. Historyczną jego ojczyzną jest południowo-wschodnie Borneo[11]. Malgaski został przeniesiony na Madagaskar wskutek migracji, która nastąpiła najpewniej w VII w. n.e., jeśli nie później[12]. Dane językowe wskazują na to, że malgaski zdążył się wyodrębnić jeszcze na Borneo, zanim wczesna ludność malgaska dotarła na Madagaskar[13]. Pod względem wielu cech morfosyntaktyki jest bardziej konserwatywny niż pozostałe języki południowo-wschodnie, gdyż w znacznie mniejszym stopniu został poddany wpływom języka malajskiego[14].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Adelaar 2006b ↓, s. 95.
  2. W. Full: Mayotte: Language Situation. W: E. K. Brown (red.): The Encyclopedia of Language and Linguistics. Wyd. 2. T. 7: Leb-Mei. Amsterdam: Elsevier, 2006, s. 553–554. DOI: 10.1016/B0-08-044854-2/01650-3. ISBN 0-08-044299-4. ISBN 0-08-044854-2. OCLC 771916896. (ang.).
  3. David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), East, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 23, Dallas: SIL International, 2020 [dostęp 2020-06-12] [zarchiwizowane z adresu 2020-06-08] (ang.).
  4. Hammarström 2018 ↓, s. 34–35.
  5. Hudson 1967 ↓.
  6. Smith 2017 ↓, s. 175, 443; Smith 2018 ↓, s. 19.
  7. Diedrich 2018 ↓, s. 6.
  8. David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Dusun Malang, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
  9. Diedrich 2018 ↓, s. 5–6.
  10. Smith 2018 ↓, s. 15.
  11. Adelaar 2006a ↓, s. 205; Adelaar 2017 ↓, s. 441–442.
  12. Adelaar 1995 ↓, s. 328; Adelaar 2006b ↓, s. 84.
  13. Adelaar 2016 ↓, s. 71–76; Adelaar 2017 ↓.
  14. Adelaar 2006a ↓, s. 206–207.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]