Język bachtiarski
| Obszar | |||
|---|---|---|---|
| Liczba mówiących |
1,2 mln[1] | ||
| Pismo/alfabet | |||
| Klasyfikacja genetyczna | |||
| Status oficjalny | |||
| Ethnologue | 6a żywy↗ | ||
| Kody języka | |||
| ISO 639-3 | bqi | ||
| IETF | bqi | ||
| Glottolog | bakh1245 | ||
| Ethnologue | bqi | ||
| W Wikipedii | |||
| |||
| Ta strona zawiera symbole fonetyczne MAF. Bez właściwego wsparcia renderowania wyświetlane mogą być puste prostokąty lub inne symbole zamiast znaków Unikodu. | |||
Język bachtiarski – język irański używany przez około 1 milion osób w południowo-zachodnim Iranie. Jego obszar obejmuje ostany Chuzestan, Czahar Mahal wa Bachtijari, Lorestan i Isfahan[2].
Należy do języków luri (lori). Z perspektywy geograficznej i strukturalnej stanowi formę pośrednią pomiędzy lori północnym i lori południowym, lecz jest bliższy temu drugiemu[2].
Pierwsze prace nt. języka bachtiarskiego ukazały się w I poł. XX w.[2]
Jest zapisywany pismem arabskim[1].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b David M. Eberhard, Gary F. Simons, Charles D. Fennig (red.), Bakhtiâri, [w:] Ethnologue: Languages of the World, wyd. 22, Dallas: SIL International, 2019 [zarchiwizowane z adresu 2019-06-06] (ang.).
- ↑ a b c Anonby i Taheri-Ardali 2019 ↓, s. 445.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Alfred F. Majewicz, Języki świata i ich klasyfikowanie, Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1989, ISBN 83-01-08163-5, OCLC 749247655 (pol.).
- Erik Anonby, Mortaza Taheri-Ardali, Bakhtiari, [w:] Geoffrey Haig, Geoffrey Khan (red.), The Languages and Linguistics of Western Asia: An Areal Perspective, Berlin–Boston: Walter de Gruyter, 2019 (The World of Linguistics 6), s. 445–480, DOI: 10.1515/9783110421682-014, ISBN 978-3-11-042168-2, ISBN 978-3-11-042608-3 (ang.).