Józef Szlamka

Józef Szlamka

chorąży
Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1896 Bochnia
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie
Jednostki	81 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa wojna polsko-ukraińska wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Szlamka (ur. 27 stycznia 1896 w Bochni) – chorąży Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Urodził się 27 stycznia 1896 w Bochni, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Piotra i Józefy ze Szramów^[1][2]. 10 września 1913 został członkiem Związek Strzeleckiego w rodzinnym mieście^[1][2].

6 sierpnia 1914 wstąpił do Legionów Polskich^[1][2]. Walczył w szeregach 3 pułku piechoty, początkowo w 11 kompanii, a od 5 marca 1915 – 5 kompanii^[1][2]. Awansował na plutonowego, a następnie sierżanta^[1]. Był trzykrotnie ranny: 11 czerwca 1915 pod Zadobrówką, 10 listopada 1915 pod Berczaną i 17 czerwca 1916 pod Tumaniem^[1][2][3]. Za męstwo wykazane w walce pod Zadobrówką został w niepodległej Polsce odznaczony Orderem Virtuti Militari^[1]. 28 marca 1917 był wymieniony we wniosku o odznaczenie austriackim Krzyżem Wojskowym Karola^[2]. Po kryzysie przysięgowym (lipiec 1917) wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego i kontynuował służbę w 3 pułku piechoty. Po bitwie pod Rarańczą (15–16 lutego 1918) i połączeniu II Brygady Legionów Polskich z II Korpusem Polskim w Rosji służył w 15 pułku strzelców polskich. Wyróżnił się 11 maja 1918 w bitwie pod Kaniowem, w której dowodził plutonem 5 kompanii^[4]. 16 maja 1918 zbiegł z niewoli niemieckiej i wstąpił do Polskiej Organizacji Wojskowej w Żytomierzu^[1]. W czasie podrózy do Francji dostał się do niewoli bolszewickiej, z której uciekł do Polski^[1].

Od listopada 1918 walczył w obronie Lwowa w szeregach 15 kompanii 4 pułku piechoty Legionów. W tym czasie został awansowany na starszego sierżanta. 27 kwietnia 1919 zachorował i został skierowany do szpitala. 14 maja tego roku został przydzielony do Okręgowej Komendy Transportów Wojskowych Warszawa^[1]. 13 lutego 1920 został przeniesiony do 3 pułku piechoty Legionów^[1]. Dowodził plutonem 7 kompanii i awansował na chorążego^[1]. 15 czerwca 1922 został zwolniony do rezerwy^[1].

W ramach osadnictwa wojskowego otrzymał działkę o powierzchni 16 ha w osadzie wojskowej Józefówka, w gminie Hornica powiatu grodzieńskiego (poczta Kopciówka)^[1][5]. Po zwolnieniu z wojska prowadził gospodarstwo rolne i honorowo pełnił funkcję dowódcy kompanii Związku Strzeleckiego^[1]. 1 marca 1930 został ponownie przyjęty do Wojska Polskiego w stopniu chorążego i przydzielony do 81 pułku piechoty w Grodnie^[1].

Był żonaty z Marią (ur. 1911), z którą miał czworo dzieci: Krystynę (ur. 1933), Józefa (ur. 1935), Janinę (ur. 1937) i Barbarę Lucynę (ur. 4 grudnia 1943 w Teheranie)^[6]. W 1944 żona z dziećmi przebywała w Kolhapur, w południowo-zachodnich Indiach^[6]. 29 listopada 1947 Maria z dziećmi przypynęła z Bombaju do Liverpoolu^[7].

• Krzyż Srebrny Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 7420 – 17 maja 1922^{[8][1][9][10][11][12]}
• Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^{[13][14][15][16]}
• Krzyż Walecznych czterokrotnie^[1][17] (po raz pierwszy „w zamian za Krzyż Kaniowski”^[18], po raz pierwszy, drugi, trzeci i czwarty „za czyny orężne w bojach b. 3 pp Leg. Pol.”^[19])
• Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[1]
• Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[1]
• Krzyż Kaniowski^[1]
• Odznaka za Rany i Kontuzje z trzema gwiazdkami
• Odznaka pamiątkowa II Brygady Legionów Polskich^[1][2]
• Odznaka pamiątkowa „Orlęta”^[2]
• Odznaka pamiątkowa 81 pułku piechoty^[1]
• Medal Zwycięstwa^[1]
• Srebrny Medal Waleczności 2 klasy – 1915^[20][21]

• VII Lista strat Legionów Polskich. Piotrków: Centralny Urząd Ewidencyjny Legionów Polskich przy Departamencie Wojskowym NKN, 1916-10-01.
• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
• Czesław Czajkowski: Zarys historji wojennej 3-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.
• Henryk Lewartowski, Bolesław Pochmarski, Józef Andrzej Teslar: Szlakiem bojowym Legionów. Krótki zarys organizacyi i dziejów 2 Brygady Legionów Polskich w Karpatach, Galicyi i na Bukowinie. Lwów: Nakł. Funduszu Wdów i Sierot po Legionistach, 1915.
• Eugeniusz Quirini: 3 Pułk Piechoty Legionów : w dwudziestą rocznicę 1914 - 30.IX. – 1934. Jarosław: Zarząd Główny „Koła Trzeciaków” w Warszawie, 1934.