Imię w starożytnym Rzymie

Ten artykuł od 2015-01 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Imię w starożytnym Rzymie było w okresie istnienia republiki i cesarstwa nazywane tria nomina, ponieważ w przypadku większości ludzi składało się z trzech członów.

Początkowo posługiwano się jednym imieniem, ale wraz ze wzrostem populacji pojawiło się drugie (nomen gentile, pol. imię rodowe), które było dziedziczone i wspólne dla całego rodu, co upodabnia je do współczesnego nazwiska. Pierwsze z imion zaczęto nazywać praenomen (przedimię). Z czasem dalszy rozrost populacji spowodował pojawienie się przydomków (cognomen), które zazwyczaj były dziedziczone. Pojawiły się one w początkach istnienia republiki wśród warstw wyższych, w II wieku p.n.e. spopularyzowały się wśród całego społeczeństwa. Czwartym członem imienia, który występował u nielicznych, był agnomen – przydomek nadawany przez Senat w uznaniu wybitnych zasług. Czasem do imienia dodawano określenia informujące o praenomen przodków osoby noszącej to imię.

Imiona kobiece tworzono poprzez utworzenie żeńskiej formy nomenu ojca lub też używano cognomen ojca w dopełniaczu.

• Piotr Radziejewski: Rzymskie imiona, nazwiska i przydomki. Histurion. [dostęp 2012-10-17]. (pol.).