Hipolit (Chilko)

Hipolit, imię świeckie Aleksiej Aleksijewicz Chilko, ros. Алексей Алексеевич Хилько (ur. 10 maja 1955 w Kramatorsku) − ukraiński biskup prawosławny.

Ukończył technikum w Słowiańsku. Równolegle z pracą zawodową w Charkowie kontynuował studia w miejscowym instytucie politechnicznym. W 1979 wstąpił do moskiewskiego seminarium duchownego. Następnie ukończył Moskiewską Akademię Duchowną i uzyskał tytuł kandydata nauk teologicznych. W 1984 wstąpił do ławry Troicko-Siergijewskiej. Po ponownym otwarciu Monasteru Daniłowskiego został włączony do jego wspólnoty monastycznej. Od 1988 do 1989 był członkiem rosyjskiej misji prawosławnej w Jerozolimie. W 1989 wrócił do Monasteru Daniłowskiego, otrzymując funkcję jego dziekana, następnie zaś przełożonego. W 1992 został przełożonym ławry Peczerskiej. 14 lipca tego samego roku otrzymał nominację na biskupa białocerkiewskiego, wikariusza eparchii kijowskiej; jego chirotonia odbyła się 16 sierpnia 1992. 8 grudnia tego samego roku został przeniesiony na katedrę doniecką. W 1996 Święty Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego udzielił mu ostrzeżenia z powodu jego wcześniejszych decyzji o zawieszaniu duchownych i odłączaniu od Cerkwi osób świeckich. Działalność biskupa stała się przedmiotem badań specjalnej komisji kierowanej przez biskupa Onufrego (Berezowskiego). W 1999 biskup został przeniesiony na katedrę tulczyńską, na której pozostawał do 2006, gdy wyznaczono go na zwierzchnika eparchii chustskiej^[1].

Duchowny ostro przeciwstawiał się nadaniu Ukraińskiemu Kościołowi Prawosławnemu Patriarchatu Moskiewskiego statusu autokefalicznego, twierdząc, iż musiałoby to doprowadzić do zawarcia nowej unii kościelnej z Kościołem katolickim^[2]. Krytykował sam Kościół katolicki, określając ekumenizm jako herezję^[3] i występował jako przeciwnik globalizacji^[4].

Popierał działania na rzecz kanonizacji Grigorija Rasputina oraz Iwana Groźnego, zaś śmierć cara Mikołaja II i jego rodziny przedstawiał jako „odkupieńczą ofiarę”. Z poglądów tych wycofał się w 2008 w liście adresowanym do Synodu Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego^[1].

W 2007 Święty Synod Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego Patriarchatu Moskiewskiego przeniósł go w stan spoczynku w związku z licznymi skargami duchowieństwa i wiernych^[5], głoszeniem poglądów eschatologicznych niezgodnych z nauczaniem Cerkwi (zbliżonych do twierdzeń usuniętego z Patriarchatu Moskiewskiego biskupa Diomida (Dziubana)) oraz wyświęcanie duchownych o poglądach „patriotycznych” i „antyekumenicznych”, którzy mieli podejmować działalność w innych eparchiach Kościoła^[6].