Kenorland

Ten artykuł od 2011-08 wymaga zweryfikowania podanych informacji.

Należy podać wiarygodne źródła w formie przypisów bibliograficznych.
Część lub nawet wszystkie informacje w artykule mogą być nieprawdziwe. Jako pozbawione źródeł mogą zostać zakwestionowane i usunięte.
Sprawdź w źródłach: Encyklopedia PWN • Google Books • Google Scholar • Federacja Bibliotek Cyfrowych • BazHum • BazTech • RCIN • Internet Archive (texts / inlibrary)
Po wyeliminowaniu niedoskonałości należy usunąć szablon {{Dopracować}} z tego artykułu.

Kenorland był według tektoniki płyt jednym z najwcześniejszych superkontynentów na Ziemi, istniejącym w okresie od 2,7 do 2,1 miliarda lat temu^[1]. Utworzył się on w erze neoarchaicznej na skutek akrecji (zderzenia) neoarchaicznych kratonów i utworzenia nowej skorupy kontynentalnej w masywnych erupcjach wulkanicznych, a rozpadł w paleoproterozoiku.

Kenorland składał się z Laurencji (kratonu będącego główną częścią dzisiejszej Ameryki Północnej i Grenlandii), Bałtyki (dzisiejsza Skandynawia i Bałtyk), zachodniej Australii i Kalahari.

Na rekonstrukcję superkontynentu pozwala orientacja paleomagnetyczna skał z tego okresu i znajdujące się w nich liczne dajki, jak również istnienie podobnych sekwencji stratygraficznych na różnych kontynentach.

Kenorland nie był z pewnością najdawniejszym lądem na Ziemi. Znajdująca się w jego centrum Tarcza fennoskandzka powstała dużo wcześniej – ponad 3,1 mld lat temu. Kraton Yilgarn (dzisiejsza Australia zachodnia) zawiera kryształy cyrkonu, datowane na 4,4 mld lat.

Zobacz też

Przypisy

↑ Andrzej Hołdys. Gdzie się podziało pół miliarda lat?. „Wiedza i Życie”. Marzec 2019 nr 3 (1011), s. 57. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929.

[WiZ-1] Andrzej Hołdys. Gdzie się podziało pół miliarda lat?. „Wiedza i Życie”. Marzec 2019 nr 3 (1011), s. 57. Warszawa: Prószyński Media. ISSN 0137-8929.

[1]