Kara tysiąca cięć

Kara tysiąca cięć (chiń. upr. 凌迟; chiń. trad. 凌遲; pinyin língchí) – szczególnie okrutny sposób egzekucji i jednocześnie publicznej tortury w Cesarstwie Chińskim, stosowany od X wieku^[1], do jej zniesienia (wraz z innymi formami tortur) w 1905 za sprawą reformy chińskiego systemu karnego przez prawnika i polityka Shen Jiabena^[1][2].

Kara tysiąca cięć nie była oryginalnym pomysłem Chińczyków, lecz została zapożyczona od Kitanów^[1]. Ze względu na obce pochodzenie i nadmierne okrucieństwo, już w XIII wieku niektórzy chińscy urzędnicy i literaci występowali przeciwko stosowaniu língchí^[1].

Egzekucja polegała na przywiązaniu skazanego do drewnianego pala i metodycznym odcinaniu nożem fragmentów ciała, co mogło trwać nawet cały dzień – do momentu śmierci skazańca. Zdarzało się, że kat losował z kosza noże, które podpisane były poszczególnymi częściami ciała. Egzekucja mogła też zakończyć się przebiciem serca lub ucięciem głowy skazańca^[3]. Dodatkowo skazańcowi podawano specjalną mieszankę ziół, która miała wyostrzyć jego zmysły (w tym czucie bólu)^{[potrzebny przypis]}.

Kara działała na trzech poziomach^[4]:

1. publiczne poniżenie,
2. długa, męcząca śmierć,
3. dodatkowa kara pośmiertna.

Taki rodzaj egzekucji stosowano jedynie w przypadkach najcięższych przestępstw, które podzielono na trzy typy^[1][2]:

1. zdrada stanu, bunt lub spisek przeciwko cesarzowi,
2. zabójstwo rodziców, rodzeństwa, lub właściciela przez jego niewolnika,
3. okrutne i nieludzkie zbrodnie, typu odcinanie części ciała żywych osób w celu uprawiania czarów oraz organizowanie lub bycie członkiem grup przestępczych.

Karę tę stosowano również wobec mężczyzn, którzy obcięli sobie warkoczyk będący znakiem lojalności wobec dynastii Qing^[5]. Ostatnia egzekucja wykonana przy użyciu tej metody odbyła się 9 kwietnia 1905 roku^[6].

• powieszenie, wypatroszenie i poćwiartowanie