[go: up one dir, main page]

Przejdź do zawartości

Gąska bukowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Gąska bukowa
Ilustracja
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

pieczarkowce

Rodzina

gąskowate

Rodzaj

gąska

Gatunek

gąska bukowa

Nazwa systematyczna
Tricholoma ustale (Fr.) P. Kumm
Führ. Pilzk.: 130 (Zwickau, 1871)
Blaszki u starszych owocników są rdzawe
Kapelusze, szczególnie młodszych owocników mają pomarańczowy odcień

Gąska bukowa (Tricholoma ustale (Fr.) P. Kumm.) – gatunek grzybów należący do rodziny gąskowatych (Tricholomataceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo

[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Tricholoma, Tricholomataceae, Agaricales, Agaricomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1818 r. Elias Fries nadając mu nazwę Agaricus ustalis. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1871 r. P. Kumm., przenosząc go do rodzaju Tricholoma[1]. Niektóre synonimy naukowe[2]:

  • Agaricus fulvellus Fr. 1838
  • Agaricus ustalis Fr. 1818
  • Gyrophila ustalis (Fr.) Quél. 1886
  • Tricholoma fulvellum (Fr.) Gillet 1874

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 2003 r., wcześniej gatunek ten w polskim piśmiennictwie mykologicznym miał nazwę gąska ogorzała[3].

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Kapelusz

Średnica 4–10 cm, początkowo wypukły z niewielkim garbem, później rozpostarty i często powyginany. Brzeg długo pozostaje podwinięty. Skórka gładka, naga, bez strefowań, w kolorze od pomarańczowego do czerwonobrązowego, często z oliwkowym odcieniem[4]. Za młodu jest silnie śluzowaty, później staje się bardziej suchy. Na starość, lub po wysuszeniu owocniki czernieją[5].

Blaszki

Gęste i ścieśnione, wykrojone, lub zatokowo przyrośnięte[5]. U młodych osobników białawe, potem rdzawe, u starszych czerniejące[6].

Trzon

Wysokość 5–10 cm, grubość 0,8–1,5 cm, walcowaty, bez pierścienia[4]. Za młodu pełny, potem pusty, jaśniejszy od kapelusza i pokryty brązowymi włókienkami[6].

Miąższ

Białawy, łagodny lub gorzki, po przełamaniu czasem czerwieniejący i wydzielający mączną woń[6].

Zarodniki

O kształcie od elipsoidalnego do kulistego i rozmiarach 8–11 × 5–6 μm[7].

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]

Występuje w lasach liściastych i mieszanych, oraz w parkach. Rośnie na ziemi, wyłącznie pod bukami. Owocniki wytwarza od sierpnia do listopada[3]. Rośnie na różnego rodzaju glebach, w Europie Środkowej, z wyjątkiem wyższych położeń górskich występuje pospolicie[4].

Znaczenie

[edytuj | edytuj kod]

Grzyb mikoryzowy. Jest niejadalny z powodu gorzkiego smaku[5]. Jest także grzybem trującym. W Europie nie notowano zatruć tym grzybem, jednak w Japonii jest jednym z trzech gatunków powodujących największą liczbę zatruć grzybami[8]. Objawami zatrucia są ostre dolegliwości żołądkowo-jelitowe[4].

Gatunki podobne

[edytuj | edytuj kod]

Podobne, o brązowym ubarwieniu są: gąska żółtobrunatna (Tricholoma fulvum), gąska czerwonobrązowa (Tricholoma batschii), gąska gorzkawa (Tricholoma stans)[5]. Gąska bukowa od innych brązowych gąsek różni się tym, że występuje wyłącznie pod bukami, kapelusz ma pomarańczowy lub oliwkowy odcień, a trzon jest jednolicie ubarwiony (bez jasnej strefy pod kapeluszem)[4].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Index Fungorum. [dostęp 2013-03-05]. (ang.).
  2. Paul Kirk: Species Fungorum. [dostęp 2010-01-19]. (ang.).
  3. a b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e Andreas Gminder: Atlas grzybów. Jak bezbłędnie oznaczać 340 gatunków grzybów Europy Środkowej. 2008. ISBN 978-83-258-0588-3.
  5. a b c d Grzybowisko. Gąska bukowa. [dostęp 2013-03-26].
  6. a b c Ewald Gerhardt: Grzyby – wielki ilustrowany przewodnik. Warszawa: 2006, s. 82. ISBN 83-7404-513-2.
  7. Machiel E. Noordeloos, Th W. Kuyper, E. C. Vellinga (1999). Flora Agaricina Neerlandica: Critical Monographs on Families of Agarics and Boleti Occurring in the Netherlands. Taylor & Francis. p. 126. ISBN 90-5410-493-7
  8. Yosuke Sano i inni, Ustalic acid as a toxin and related compounds from the mushroom Tricholoma ustale, „Chemical Communications” (13), 2002, s. 1384–1385, DOI10.1039/b202607d [dostęp 2024-04-03].