Fronesis

Fronesis, phronesis (stgr. φρόνησις) – w filozofii starożytnej mądrość praktyczna, rozsądek, roztropność.

W szerokim znaczeniu słowo to oznacza: poznanie, mądrość, wiedzę, i zbliżone jest do takich pojęć jak gnosis i episteme. W węższym znaczeniu jest pewną cnotą związaną praktycznym, celowym działaniem^[1] .

Pojęcie występuje u Heraklita (fr. B 2 DK), Empedoklesa (fr. 110.10 DK) i Demokryta (fr. B 2 DK). Demokrty ujmował fronesis jako połączenie trzech zdolności: dobrego rozumowania (naradzania się), przemawiania oraz czynienia tego, co należy^[2].

U Platona (w wypowiedziach Sokratesa) fronesis (w tłumaczeniu Władysława Witwickiego tłumaczona jako roztropność^[3]) jest jedną z cnót (obok: mądrości, sprawiedliwości, umiaru i męstwa). Ze względu na Sokratejski intelektualizm etyczny główną rolę w dobrym postępowaniu pełni refleksja teoretyczna (wiedza o tym jak należy postępować), a praktyczne postępowanie jest jej naturalnym następstwem^[2].

Istotne przeformułowanie pojęcia zostało dokonane przez Arystotelesa, który uczynił z niego naczelną cnotę etyki i polityki^[4]. Główna analiza pojęcia została przeprowadzona w Etyki nikomachejskiej. Istotne fragmenty jej poświęcone znajdują się też w Retoryce^[1] .

Fronesis jest cnotą myślenia i zaletą intelektualnej części duszy (cnota dianoetyczna). Definiowana jest jako "trwała dyspozycja do działania opartego na trafnym rozważaniu i tego, co dla człowieka jest dobre lub złe"^[5][1] . Dzięki niej człowiek dobiera właściwe środki do osiągnięcia celów. Jako że ostatecznym celem życia jest szczęście, jest ona cnotą niezbędną dla jego osiągnięcia. Jako cnota wyższa, jest w pełni dostępna tylko ludziom^[1] .

Fronesis jest cnotą naczelną dla etyki i polityki, dwóch dyscyplin praktycznych, sterowanych namysłem teoretycznym. W przeciwieństwie do wcześniejszych ujęć (np. Platona) dyscypliny te nie są więc u niego podporządkowane czysto intelektualnemu namysłowi^[4].

Arystotelejska koncepcja fronesis nie znalazła kontynuacji w późniejszej filozofii starożytnej. W epoce hellenistycznej etyka skupiła się w większym stopniu na jednostce, a filozofowie (również perypatetycy, porzucili szerszą refleksję polityczną. Epikur w Liście do Menojkeusa ujmuje fronesis jako rzecz wyższą niż sama filozofia, jednak w wymiarze indywidualnego i apolitycznego poszukiwania szczęścia. Również stoicy sprowadzali ją do zdolności dokonywania indywidualnych decyzji etycznych^[6].

Na łacinę fronesis tłumaczona była jako prudentia. Do filozofii rzymskiej wprowadził ją Cyceron, odnosząc ją jednak przede wszystkim do retoryki (analizy w De oratore, De officiis, De inventione i De re publica^[7].

Prudentia stała się chrześcijańską cnotą roztropności. W ten też sposób była analizowana w filozofii scholastycznej, np. w komentarzu Tomasza z Akwinu do VI księgi Etyki nikomachejskiej czy w jego Sumie teologicznej (kwestie 47-56). Jej rola była znacznie niższa niż u Arystotelesa^[6].

Zainteresowanie fronesis wróciło w filozofii XX w. Obok szczegółowych analiz historycznych, pojawiły się prace dokonujące interpretacji adaptacyjnej pojęcia (Hans-Georg Gadamer, Otfried Höffe, Enrico Berti). W ujęciach tych koncepcja fronesis ma być podstawą rozwinięcia konkurencyjnego wobec scjentyzmu i filozofii analitycznej stanowiska, integrującego cechy intelektualne z działaniem praktycznym (etyką i polityką)^[6].

• KrzysztofK. Narecki KrzysztofK., Słownik terminów Arystotelesowych, [w:] EwaE. Głębicka, NarcyzaN. Szancer (red.), Arystoteles. Dzieła wszystkie, t. 7, Warszawa: PWN, 1994, s. 124 .
• MarianM. Wesoły MarianM., "Phronesis" - Roztropność jako racjonalość praktyczna według Arystotelesa, [w:] PiotrP. Orlik, KrzysztofK. Przybyszewski (red.), Filozofia a sfera publiczna, Poznań: Instytut Filozofii UAM, 2012, s. 229-251 .