Feliks Płażek

Feliks Płażek

Data i miejsce urodzenia	30 maja 1882 Złoczów
Data i miejsce śmierci	11 września 1950 Kraków
Dziedzina sztuki	dramat
Epoka	Młoda Polska, dwudziestolecie międzywojenne
Multimedia w Wikimedia Commons

Feliks Płażek (ur. 30 maja 1882, Złoczów – zm. 11 września 1950, Kraków) – polski dramaturg i pisarz.

Był synem Edwina Teodora Płażka i Stefanii z domu Wesołowskiej. Brat Edwina. Studiował prawo w Wiedniu. Mieszkał we Lwowie i Krakowie. Publikował w „Czasie”, „Przeglądzie Polskim”, „Przeglądzie Współczesnym”, „Gazecie Literackiej”. Tworzył dramaty odwołujące się do wątków antycznych i poetyki Wyspiańskiego, Słowackiego i Maeterlincka. W twórczości nawiązywał również do historii Bizancjum oraz legendarnych dziejów Polski. Spoczywa na Cmentarzu Salwatorskim (sektor SC14-1-16)^[1].

Wybrane dzieła:

• Elektra (1904)
• Święta wiosna (1904)
• Pogrom (1906)
• Eire (1907)
• Legenda o królowej Alestis (1914)
• Powrót (1919)
• Ardea (1925)
• Napięty łuk (1931)
• Zburzenie Trebizondy (1936)
• Ifigenia (1937)
• Topór (1938)

• Artur Hutnikiewicz: Młoda Polska. Wyd. IX - 5 dodruk. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2012, s. 254, seria: Wielka Historia Literatury Polskiej. ISBN 978-83-01-13850-9.
• Płażek Feliks. Eduteka.pl. [dostęp 2014-05-01].