Feliks Jelonek

Feliks Jelonek

starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	20 listopada 1894 Ciężkowice
Data i miejsce śmierci	3 czerwca 1920 Zachojsk
Przebieg służby
Lata służby	1914–1920
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier Wojsko Polskie II RP
Formacja	Związek Strzelecki Legiony Polskie Polski Korpus Posiłkowy
Jednostki	3 pułk piechoty LP 18 pułk piechoty
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa (bitwa pod Rafajłową bitwa pod Rarańczą) wojna polsko-bolszewicka
Odznaczenia

Feliks Jelonek (ur. 20 listopada 1894 w Ciężkowicach, zm. 3 czerwca 1920^[1][a] w Zachojsku, powiat borysowski) – podoficer Wojska Polskiego w II Rzeczypospolitej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Virtuti Militari.

Urodził się w rodzinie Józefa i Joanny^[b] z domu Glimos.

Po ukończeniu szkoły ludowej pracował jako czeladnik kowalski. W latach 1912–1914 był członkiem Związku Strzeleckiego. W dniu 8 sierpnia 1914 roku wstąpił do Legionów Polskich, w których otrzymał przydział do 4 kompanii w I batalionie 3 pułku piechoty. Odznaczył się w dniu 24 stycznia 1915 roku podczas bitwy pod Rafajłową, kiedy to na czele zorganizowanego przez siebie niewielkiego oddziału zajął znajdującą się w rękach nieprzyjaciela leśniczówkę, zdobywając jeńców i sprzęt wojskowy^[2]. Za ten czyn szeregowy Feliks Jelonek odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari^[3]. Nadanie to zostało następnie potwierdzone dekretem Wodza Naczelnego marszałka Józefa Piłsudskiego L.13390 z 17 maja 1922 roku (opublikowanym w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z dnia 6 stycznia 1923 roku)^[4]. W toku swej służby wojskowej przedstawiony był również do odznaczenia Krzyżem Wojskowym Karola. Jako żołnierz 3 pułku piechoty piastował funkcję dowódcy sekcji^[c]. Na początku trzeciej dekady stycznia 1918 roku wyznaczono go na stanowisko instruktora w 3 kompanii Batalionu Uzupełniającego Polskiego Korpusu Posiłkowego. Po nieudanej próbie przejścia frontu pod Rarańczą został internowany w Dolinie. Wcielono go wówczas do armii austro-węgierskiej i wysłano na front włoski. Tam został ranny, po czym skierowano go na leczenie na Węgry. Ze służby w c. i k. armii zwolniony został w Krakowie w dniu 20 października 1918 roku^[5] .

Pod koniec 1918 roku wstąpił do odrodzonego Wojska Polskiego i w szeregach 11 kompanii 18 pułku piechoty wziął udział w wojnie polsko-radzieckiej. W toku walk awansował do rangi starszego sierżanta. Zmarł z odniesionych ran w Szpitalu Polowym Nr 301 w Zachojsku koło Borysowa^[5] .

Feliks Jelonek nie zdążył założyć rodziny^[2].

Zarządzeniem prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 12 maja 1931 roku został, za pracę w dziele odzyskania niepodległości, odznaczony pośmiertnie Krzyżem Niepodległości.

• Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Nr 7467^[6]
• Krzyż Niepodległości^[d]

• Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/2. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1993. ISBN 83-900510-0-1.
• Dzienniki Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych z lat 1920–1937. [dostęp 2020-02-20].
• Czesław Czajkowski: Zarys historji wojennej pułków polskich 1918–1920. 3 Pułk Piechoty Legjonów. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1930. [dostęp 2020-02-16].
• Eugeniusz Quirini: 3 Pułk Piechoty Legjonów. W dwudziestą rocznicę 1914 – 30 IX – 1934. Jarosław: Zarząd Główny „Koła Trzeciaków” w Warszawie, 1934. [dostęp 2020-02-16].
• Muzeum Józefa Piłsudskiego w Sulejówku. Wykaz Legionistów Polskich 1914-1918. Jelonek Feliks. [dostęp 2020-02-16].
• Lista strat Wojska Polskiego. Polegli i zmarli w wojnach 1918–1920. Warszawa: Wojskowe Biuro Historyczne, 1934. [dostęp 2020-02-16].