Eugeniusz Stecz

Eugeniusz Sykstus Stecz
	tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia	27 marca 1868 ; Lwów
Data i miejsce śmierci	16 lipca 1940 ; Przemyśl
	Przebieg służby
Lata służby	1889–1923
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	12 Pułk Piechoty; 46 Pułk Strzelców Kresowych; XXXII Brygada Piechoty; Obóz Warowny „Przemyśl”
Stanowiska	dowódca pułku piechoty; dowódca brygady piechoty; dowódca obozu warownego
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Eugeniusz Sykstus Stecz (27 marca 1868^[a] we Lwowie, zm. 16 lipca 1940 w Przemyślu) - tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

Odsłonięcie popiersie Józefa Piłsudskiego w Przemyślu. Na zdjęciu widoczny płk Stecz

Eugeniusz Sykstus Stecz urodził się 27 marca 1868 roku we Lwowie, w rodzinie Jana i Teofili z Szulców. W 1886 roku złożył maturę w IV Gimnazjum Klasycznym we Lwowie po czym podjął studia w Krajowej Szkole Gospodarstwa Lasowego we Lwowie. W 1888 roku przeniósł się do Wyższej Szkoły Rolniczej w Wiedniu (niem. Hochschule für Bodenkultur^[b]). W następnym roku ukończył Szkołę Oficerów Rezerwy Piechoty we Lwowie. 1 stycznia 1890 roku awansował na porucznika (niem. leutnant) rezerwy w 15 Galicyjskim pułku piechoty we Lwowie. 1 października tego roku został przeniesiony w rezerwie do 89 pułku piechoty. 1 maja 1895 roku awansował na starszego porucznika (niem. oberleutnant). Od 1 stycznia do 31 sierpnia 1901 roku był słuchaczem Oficerskiej Szkoły Korpuśnej w Zagrzebiu. 1 maja 1906 roku awansował na kapitana. Od 1 października 1908 roku do 1 października 1909 roku był słuchaczem Wyższej Szkoły Realnej Wojskowej w Morawie. Po jej ukończeniu pełnił służbę w 77 Galicyjskim pułku piechoty w Samborze między innymi na stanowisku oficera do specjalnych poruczeń.

Na początku I wojny światowej walczył na froncie serbskim jako dowódca batalionu 77 pułku piechoty. 9 listopada 1914 roku został ciężko ranny. 1 maja 1915 roku awansował na majora. 19 lipca 1915 roku został przeniesiony na front rosyjski, gdzie walczył jako dowódca batalionu w 253 i 214 pułku piechoty. Od 10 czerwca 1916 roku do 17 lipca 1917 roku przebywał na leczeniu szpitalnym. 1 maja 1917 roku awansował na podpułkownika (niem. oberstleutnant). Od 17 sierpnia 1917 roku do 30 września 1918 roku był c. i k. komendantem powiatu etapowego w Kocmaniu, a następnie w Tłumaczu i Dolinie.

W listopadzie 1918 roku został przyjęty do Wojska Polskiego z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika i przydzielony do Stacji Zbornej dla Oficerów w Krakowie. Od 20 listopada 1918 roku do 21 stycznia 1919 roku czasowo pełnił obowiązki dowódcy Pułku Piechoty Ziemi Wadowickiej, który w międzyczasie został przemianowany na 12 pułk piechoty^[c]. 1 kwietnia 1919 roku został dowódcą Szkoły Podoficerów Okręgu Wojskowego Cieszyn. Od 28 maja 1919 roku czasowo dowodził grupą Frontu Cieszyńskiego na czele, którego stał pułkownik Franciszek Latinik^[1]. 25 października 1919 roku objął dowództwo 46 pułku Strzelców Kresowych, który w 1921 roku został przemianowany na 5 pułk Strzelców Podhalańskich. 22 maja 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu pułkownika piechoty, w grupie oficerów byłej armii austriacko-węgierskiej^[2]. Od 29 maja do 10 sierpnia dowodził XXXII Brygadą Piechoty^[3]. 1 grudnia 1920 roku został dowódcą Obozu Warownego „Przemyśl”. Od 1 czerwca 1921 roku jego oddziałem macierzystym był 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu^[4].

Dekretem Naczelnego Wodza z 12 listopada 1922 roku został przeniesiony w stan spoczynku z dniem 1 czerwca 1922 roku w stopniu tytularnego generała brygady i z prawem noszenia munduru^[5]. Pozostawiony czasowo w służbie czynnej i przydzielony do Rezerwy Oficerów Sztabowych Dowództwa Okręgu Korpusu Nr X pozostając oficerem nadetatowym 38 pułku piechoty Strzelców Lwowskich w Przemyślu^[6]. 26 października 1923 roku Prezydent RP Stanisław Wojciechowski zatwierdził go w stopniu tytularnego generała brygady^[7]. Z dniem 1 stycznia 1924 roku Minister Spraw Wojskowych zwolnił go z czynnej służby^[8]. Na emeryturze mieszkał w Przemyślu^[9]^[10]. Tam 16 lipca 1940 roku zmarł i został pochowany na cmentarzu komunalnym Zasanie w Przemyślu (kwatera 4, rząd I, grób 14)^[11].

Żonaty z Marią Zofią ze Szczepańskich, z którą miał syna Kazimierza (ur. 18 listopada 1908) i córkę Łucję Eugenię (ur. 22 października 1909). Kazimierz Stecz zmarł 7 września 1942 roku i został pochowany na cmentarzu na Zasaniu (kwatera 4, rząd V, grób 16)^[12].

Ordery i odznaczenia

Uwagi

↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322 tu podano, że generał urodził się 28 marca 1867 roku.
↑ Obecnie jest to Uniwersytet Rolniczy Wiedeń (niem. Universität für Bodenkultur Wien.
↑ Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 319, natomiast Jerzy Adam Radomski w szkicu biograficznym generała podał, że dowodził 12 pp od 20 grudnia 1918 roku do 21 stycznia 1919 roku, kiedy to został zatrzymany przez władze czeskie w drodze powrotnej z Dolnej Austrii i internowany do 30 marca 1919 roku. Autorzy Księgi chwały piechoty podali, że Eugeniusz Stecz dowodził pułkiem od 1 do 20 stycznia 1919 roku, natomiast Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie ..., s. 170 podali, że dowodził pułkiem od stycznia do października 1919 roku.

Przypisy

↑ Jerzy Adam Radomski podał, że Eugeniusz Stecz był „dowódcą Frontu Śląskiego (Cieszyńskiego), a od 25 czerwca 1919 roku dowódcą Obozu Ćwiczeń formacji marszowych 6 Dywizji Piechoty w Cieszynie i Bielsku”.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 29 maja 1920 roku, poz. 527, natomiast Jerzy Adam Radomski podał błędnie, że Eugeniusz Stecz został mianowany pułkownikiem 1 kwietnia 1920 roku ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku.
↑ Wykaz pułkowników i podpułkowników, którzy dowodzili dywizjami lub brygadami L.dz. 622/Tjn. z 1927 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/121, s. 42. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 319 i Jerzy Adam Radomski podali, że pułkownik Eugeniusz Stecz 1 czerwca 1920 roku objął dowództwo XXXI Brygady Piechoty należącej do tej samej 16 Dywizji Piechoty.
↑ Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 129, 889.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 6 stycznia 1923 roku, s. 22. Piotr Stawecki podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło 31 maja 1922 roku.
↑ Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1578.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 739.
↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 73 z 21 listopada 1923 roku, s. 682.
↑ Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1407.
↑ Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 881.
↑ Eugeniusz Stecz. Cmentarze Przemyśl.
↑ Kazimierz Stecz. Cmentarze Przemyśl.
↑ Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski ..., s. 170 podali, że generał był odznaczony Krzyżem Walecznych - trzykrotnie, zapewne opierając się na informacji w Rocznikach Oficerskich z 1923 i 1924.

Bibliografia

Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
Roczniki Oficerskie 1923, 1924 i 1928.
Rocznik oficerski rezerw 1934.
Księga chwały piechoty, komitet redakcyjny pod przewodnictwem płk. dypl. Bolesława Prugara Ketlinga, Departament Piechoty MSWojsk, Warszawa 1937-1939. Reprint: Wydawnictwo Bellona Warszawa 1992.
Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski Niepodległej, Editions Spotkania, Warszawa 1991, wyd. II uzup. i poprawione.
PiotrP. Stawecki PiotrP., Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918-1939, Warszawa: Bellona, 1994, ISBN 83-11-08262-6, OCLC 830050159 .
Jerzy Adam Radomski, Eugeniusz Sykstus Stecz, Internetowy Polski Słownik Biograficzny

[1] Rocznik Oficerski Rezerw 1934, Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1934, L.dz. 250/mob. 34, s. 322 tu podano, że generał urodził się 28 marca 1867 roku.

[2] Obecnie jest to Uniwersytet Rolniczy Wiedeń (niem. Universität für Bodenkultur Wien.

[3] Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 319, natomiast Jerzy Adam Radomski w szkicu biograficznym generała podał, że dowodził 12 pp od 20 grudnia 1918 roku do 21 stycznia 1919 roku, kiedy to został zatrzymany przez władze czeskie w drodze powrotnej z Dolnej Austrii i internowany do 30 marca 1919 roku. Autorzy Księgi chwały piechoty podali, że Eugeniusz Stecz dowodził pułkiem od 1 do 20 stycznia 1919 roku, natomiast Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie ..., s. 170 podali, że dowodził pułkiem od stycznia do października 1919 roku.

[4] Jerzy Adam Radomski podał, że Eugeniusz Stecz był „dowódcą Frontu Śląskiego (Cieszyńskiego), a od 25 czerwca 1919 roku dowódcą Obozu Ćwiczeń formacji marszowych 6 Dywizji Piechoty w Cieszynie i Bielsku”.

[5] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 20 z 29 maja 1920 roku, poz. 527, natomiast Jerzy Adam Radomski podał błędnie, że Eugeniusz Stecz został mianowany pułkownikiem 1 kwietnia 1920 roku ze starszeństwem z 1 czerwca 1919 roku.

[6] Wykaz pułkowników i podpułkowników, którzy dowodzili dywizjami lub brygadami L.dz. 622/Tjn. z 1927 roku, Instytut Józefa Piłsudskiego w Ameryce, sygn. 701/1/121, s. 42. Piotr Stawecki, Słownik biograficzny ..., s. 319 i Jerzy Adam Radomski podali, że pułkownik Eugeniusz Stecz 1 czerwca 1920 roku objął dowództwo XXXI Brygady Piechoty należącej do tej samej 16 Dywizji Piechoty.

[7] Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r. Dodatek do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 37 z 24 września 1921 roku, s. 129, 889.

[8] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 2 z 6 stycznia 1923 roku, s. 22. Piotr Stawecki podał, że przeniesienie w stan spoczynku nastąpiło 31 maja 1922 roku.

[9] Rocznik Oficerski 1923, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1578.

[10] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 70 z 7 listopada 1923 roku, s. 739.

[11] Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 73 z 21 listopada 1923 roku, s. 682.

[12] Rocznik Oficerski 1924, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Oddział V Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, Warszawa 1924, s. 1407.

[13] Rocznik Oficerski 1928, Ministerstwo Spraw Wojskowych, Warszawa 1928, s. 881.

[14] Eugeniusz Stecz. Cmentarze Przemyśl.

[15] Kazimierz Stecz. Cmentarze Przemyśl.

[16] Tadeusz Kryska-Karski i Stanisław Żurakowski, Generałowie Polski ..., s. 170 podali, że generał był odznaczony Krzyżem Walecznych - trzykrotnie, zapewne opierając się na informacji w Rocznikach Oficerskich z 1923 i 1924.

[a]

[b]

[c]

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]