Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Etyloamina
|
Nazewnictwo
|
|
Nomenklatura systematyczna (IUPAC)
|
PIN
|
etanoamina[1]
|
inne
|
etyloamina, etyloazan[1]
|
Inne nazwy i oznaczenia
|
monoetyloamina, aminoetan
|
|
Ogólne informacje
|
Wzór sumaryczny
|
C2H7N
|
Inne wzory
|
C 2H 5NH 2, CH 3CH 2NH 2
|
Masa molowa
|
45,08 g/mol
|
Wygląd
|
bezbarwna ciecz (poniżej punktu wrzenia) o rybim lub amoniakalnym zapachu i o słonym smaku[2]
|
Identyfikacja
|
Numer CAS
|
75-04-7 557-66-4 (·HCl) 593-55-5 (·HBr)
|
PubChem
|
6341
|
|
InChI
|
InChI=1S/C2H7N/c1-2-3/h2-3H2,1H3
|
InChIKey
|
QUSNBJAOOMFDIB-UHFFFAOYSA-N
|
|
Właściwości
|
|
Gęstość
|
0,689 g/cm³ (15 °C)[3]; ciecz
|
|
Rozpuszczalność w wodzie
|
mieszalna w każdym stosunku[3]
|
w innych rozpuszczalnikach
|
mieszalna z etanolem i eterem dietylowym[3]
|
|
Temperatura topnienia
|
(−81 ± 2) °C[3]
|
Temperatura wrzenia
|
(16,6 ± 0,2) °C[3]
|
Punkt krytyczny
|
183,4 °C[6]; 5,6 MPa[6]; 183 cm³/mol ≈ 0,246 g/cm³[6]
|
logP
|
−0,13 (25 °C)[4]
|
Kwasowość (pKa)
|
10,65 (25 °C)[5]
|
Współczynnik załamania
|
1,3663 (589 nm, 20 °C)[3]
|
Napięcie powierzchniowe
|
19,20 mN/m (25 °C)[7]
|
Prężność pary
|
141 kPa (25 °C)[8]
|
|
|
Niebezpieczeństwa
|
Globalnie zharmonizowany system klasyfikacji i oznakowania chemikaliów
|
Na podstawie podanego źródła[10]
|
|
|
Zwroty H
|
H220, H280, H314, H332, H335
|
Zwroty P
|
P260, P280, P303+P361+P353, P304+P340+P310, P305+P351+P338, P410+P403
|
|
Temperatura zapłonu
|
−16 °C[13] −16 °C (zamknięty tygiel)[10]
|
Temperatura samozapłonu
|
385 °C[13]
|
Granice wybuchowości
|
3,5–14%[11]
|
Numer RTECS
|
KH2100000
|
Dawka śmiertelna
|
LD50 400 mg/kg (szczur, drogą pokarmową)[12]
|
|
Podobne związki
|
Podobne związki
|
metyloamina, etanoloamina, etanol
|
Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
|
|
Etyloamina, etanoamina, CH
3CH
2NH
2 – organiczny związek chemiczny z grupy amin. Poniżej temperatury wrzenia (16,6 °C) jest bezbarwną cieczą o słonym smaku i zapachu przypominającym amoniak lub ryby[2]. Dobrze miesza się z wodą, etanolem i eterem dietylowym[3]. Jest wykorzystywana w syntezie chemicznej, w przetwórstwie ropy naftowej, przy produkcji leków, pestycydów, surfaktantów, inhibitorów korozji czy barwników[2].
- ↑ a b P-62 Amines and Imines, [w:] Henri A.H.A. Favre Henri A.H.A., Warren H.W.H. Powell Warren H.W.H., Nomenclature of Organic Chemistry. IUPAC Recommendations and Preferred Names 2013, wyd. 1, Royal Society of Chemistry, International Union of Pure and Applied Chemistry, 2014, s. 669, DOI: 10.1039/9781849733069, ISBN 978-0-85404-182-4 (ang.).
- ↑ a b c MałgorzataM. Kupczewska-Dobecka MałgorzataM., MarekM. Dobecki MarekM., Etyloamina. Dokumentacja dopuszczalnych wielkości narażenia zawodowego, „Podstawy i Metody Oceny Środowiska Pracy”, nr 2 (48), 2006, s. 101–115 .
- ↑ a b c d e f g Haynes 2016 ↓, s. 3-250.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 5-174.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 5-91.
- ↑ a b c Haynes 2016 ↓, s. 6-73.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 6-192.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 15-16.
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 9-62.
- ↑ a b Etyloamina [online], karta charakterystyki produktu Sigma-Aldrich, 11 listopada 2020, numer katalogowy: 02946 [dostęp 2022-06-07] . (przeczytaj, jeśli nie wyświetla się prawidłowa wersja karty charakterystyki)
- ↑ Haynes 2016 ↓, s. 16-23.
- ↑ Ethylamine, [w:] ChemIDplus [online], United States National Library of Medicine [dostęp 2022-06-07] (ang.).
- ↑ a b Haynes 2016 ↓, s. 16-8.